Lokroep(37)

‘Hoezo?’ klonk Alex’ stem uit haar slaapkamer.

‘Omdat ik waarschijnlijk voor de rest van mijn leven huisarrest krijg.’ Terwijl ze haar kamer in liep, probeerde ze niet te laten merken hoe zenuwachtig ze was. Het waren gezonde zenuwen. Ze had namelijk nog nooit eerder een vriendje op haar kamer gehad. Alex was wel eerder op haar kamer geweest, maar toen had ze geen enkele behoefte gehad om hem te zoenen. Nu ze samen iets hadden voelde het heel anders.

Haastig blikte ze in het rond om te zien of er geen gênante zaken rondslingerden. Behalve haar vieze badpak dat in een prop op de grond lag en haar onopgemaakte bed viel het wel mee. Misschien was het gek om een poster van de zwemkampioen Michael Phelps aan de muur te hebben, maar dat kon Alex haar toch eigenlijk niet kwalijk nemen.

Alex, die naast het bed stond en de foto van Harper, Gemma en hun moeder bewonderde, draaide zich met een ruk om toen ze binnenkwam. Zijn bruine ogen keken haar verschrikt aan. Hij opende zijn mond, maar er kwam niets uit. Toen hij het fotolijstje terug wilde zetten op het nachtkastje, liet hij het per ongeluk op de grond vallen.

‘Sorry,’ zei hij. Hij bukte zich om het op te rapen.

Gemma lachte. ‘O, geeft niet.’

‘Nee, het spijt me echt.’ Hij keek haar met een schaapachtige glimlach aan. ‘Ik ben ook zo onhandig. Bij jou kan ik...’

‘Wat?’ Ze liep naar hem toe.

Alex bleef haar strak aankijken. ‘Ik weet het niet.’ Hij lachte een beetje ongemakkelijk en keek haar vertwijfeld aan. ‘Als jij in mijn buurt bent, kan ik soms gewoon niet meer nadenken.’

‘Jij niet nadenken?’ reageerde Gemma verbaasd. Ze ging op haar bed zitten. ‘Je bent de slimste jongen die ik ken. Hoe kan dat nou?’

‘Ik weet het niet.’

Terwijl hij haar nog steeds aanstaarde, ging hij naast haar zitten.

Gemma voelde zich opgelaten onder zijn doordringende blik. Ze streek een haarlok achter haar oor en keek de andere kant op. ‘Het spijt me dat ik je niet heb gebeld,’ zei ze.

‘Dat geeft niet,’ zei hij haastig. Vervolgens schudde hij zijn hoofd alsof hij iets heel anders had willen zegen. ‘Ik had niet...’ Hij maakte zijn blik van haar los, heel eventjes maar, om haar vervolgens weer strak aan te kijken. ‘Waar was je nou?’

‘Je gelooft het niet als ik het je vertel,’ zei ze.

‘Ik geloof alles wat je zegt,’ antwoordde Alex.

Het klonk zo oprecht dat Gemma verbaasd naar hem opkeek. ‘Wat is er met je aan de hand?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Nou...’ Ze gebaarde naar hem. ‘Zoals je naar me kijkt. En zoals je tegen me praat.’

‘Praat ik anders tegen je dan normaal?’ Alex schoof een klein stukje van haar af, oprecht verbaasd door haar observatie.

‘Ja. Je bent...’ Ze schokschouderde, zoekend naar de juiste woorden. ‘Je bent jezelf niet.’

‘Dat spijt me dan.’ Even dacht hij na over wat ze zou kunnen bedoelen. ‘Maar ik... eh... Ik ben vanochtend heel ongerust geweest. Harper wilde me niet vertellen wat er aan de hand was en ik was bang dat je iets was overkomen.’

‘Dat spijt me heel erg,’ zei Gemma. Nu begreep ze zijn gedrag. Hij had zich zorgen gemaakt en reageerde zijn angst af door haar overdreven aan te staren. Dat deed Harper ook wel eens. ‘Het was niet mijn bedoeling om je ongerust te maken. Niemand, trouwens.’

‘Heb je nu huisarrest?’ vroeg hij.

‘Echt wel.’ Ze zuchtte.

‘Kunnen we elkaar dan niet meer zien?’ vroeg hij. Zijn stem klonk net zo bedroefd als zij zich voelde. ‘Ik weet niet of ik dat aankan.’

‘Hopelijk is het maar voor een paar weken. Misschien minder, als ik me goed gedraag.’ Ze glimlachte zwakjes. ‘En je kunt natuurlijk langskomen als Harper en mijn vader er niet zijn, zoals nu.’

‘Hoe lang hebben we nog tot Harper van haar werk thuiskomt?’

Gemma wierp een blik op de wekker. Er was al een uur verstreken sinds haar zus was weggegaan. ‘Ze kan elk moment komen.’

‘Dan moeten we ervan profiteren zolang het kan,’ zei Alex vastbesloten.

‘Wat bedoel je daarmee?’

‘Dit,’ zei hij. Hij boog zich naar haar toe en drukte zijn lippen op de hare.

Aanvankelijk kuste hij haar net zo lief als hij altijd deed: zacht, beheerst en voorzichtig. Maar ineens werden zijn kussen vuriger. Hij woelde met zijn vingers door haar haren en drukte haar tegen zich aan.

Gemma schrok van de heftigheid van zijn zoenen. Bijna had ze hem van zich afgeduwd om hem te laten weten dat ze het rustiger aan moesten doen, maar tegelijkertijd werd er iets in haar wakker gemaakt, een hunkering waarvan ze niet wist dat ze die in zich had. Ze duwde hem achterover op het bed, haar lippen nog steeds op de zijne.