Laat In De Nacht(6)

'Mijn collega's hebben het aanbevolen. Wat ze op de laatste cursus hebben geleerd, heeft hun een smak belastinggeld bespaard.'

'Dan zou ik er misschien ook heen moeten. Ik zou best eens wat meer van dat soort zaken willen weten.'

'Goed idee. We zullen wachten tot de volgende cursus. Je moet je van tevoren opgeven.'

Brad had haar verteld waar de cursus werd gehouden en hoe laat hij begon. Hij had gezegd dat ze niet op hem moest wachten omdat de presentatie werd gevolgd door een informele discussie, en hij niet wist hoelang die zou duren. Hij had haar en de kinderen een kus gegeven voordat hij vertrok en was naar zijn auto gelopen met een tred die ontzettend kwiek was voor iemand die naar een cursus over belastingen en financiële planning ging.

Toni dronk haar melk op.

Ze toetste voor de derde keer het nummer van Brads mobieltje in, maar evenals de twee keren daarvoor kreeg ze zijn voicemail. Ze liet geen bericht achter en overwoog de zaal te bellen waar de cursus had plaatsgevonden, maar dat zou tijdverspilling zijn. Er zou niemand meer zijn op dit uur van de nacht.

Na Brad vanavond te hebben uitgewuifd had ze de vaat gedaan

en de kinderen gebaad. Toen ze eenmaal in bed lagen, had ze geprobeerd Brads werkkamer binnen te gaan, maar had ontdekt dat de deur op slot was. Tot haar schande had ze als een gek door het huis gerend, op zoek naar een haarspeld, een nagelvijl, iets waarmee ze het slot kon openmaken.

Ten slotte had ze haar toevlucht tot een schroevendraaier genomen. Waarschijnlijk had ze het slot onherstelbaar beschadigd, maar dat kon haar niets schelen. Tot haar teleurstelling was er niets in de kamer geweest om haar razernij of haar achterdocht te bevestigen. Op zijn bureau lag een krantenadvertentie voor de cursus. Hij had de datum op zijn kalender genoteerd. Blijkbaar was hij toch van plan geweest eraan deel te nemen.

Maar hij was ook heel goed in het leggen van geloofwaardige rookgordijnen.

Ze was achter het bureau gaan zitten en had naar zijn lege computerscherm gestaard. Ze had zelfs over de aan- en uitknop gestreken, geneigd om hem in te drukken en een onderzoek te doen waarmee alleen dieven, spionnen en achterdochtige vrouwen zich inlieten. Ze had de computer niet aangeraakt sinds Brad een eigen computer voor haar had gekocht. Toen ze de van labels voorziene dozen zag die hij had binnengebracht en op de keukentafel gezet, had ze uitgeroepen: 'Heb je een andere computer gekocht?'

'Het is tijd dat je je eigen computer hebt. Vrolijk kerstfeest!'

'Het is juni!'

'Dan ben ik dus vroeg. Of laat.' Hij had op een ontwapenende manier zijn schouders opgehaald. 'Nu je zelf een computer hebt, hoef je mij niet bij mijn werk te storen als je met je familie wilt e- mailen. Of als je wilt internetten, of wat dan ook.'

'Ik gebruik je computer overdag, als je in de kliniek bent.'

'Dat bedoel ik. Nu kun je altijd on line gaan.'

En jij ook.

Blijkbaar had hij haar gedachten gelezen, want hij had gezegd: 'Het is niet wat je denkt, Toni.' Hij had zijn handen op zijn heupen gelegd, in een verdedigende houding. 'Ik was vanmorgen in de computerwinkel aan het rondsnuffelen. En toen zag ik dit knalroze ding. Het is klein en compact en kan vrijwel alles. Ik dacht: vrouwelijk en doeltreffend. Net als mijn lieve vrouw. Dus heb ik hem voor je gekocht, in een impuls. Ik dacht dat je er blij mee zou zijn. Kennelijk heb ik me vergist.'

Ze had zich onmiddellijk schuldig gevoeld en gezegd: 'Ik bén er blij mee. Het is een heel attent gebaar, Brad. Dank je.' Ze had wantrouwend naar de dozen gekeken. 'Zei je róze?'

Toen waren ze in lachen uitgebarsten en had hij haar onstuimig omhelsd. Hij had naar zonneschijn, zeep en gezondheid geroken. Zijn lichaam tegen het hare had aangenaam, vertrouwd en goed aangevoeld. Haar angsten waren in slaap gesust.

Slechts tijdelijk. Onlangs hadden ze de kop weer opgestoken.

Ze had vanavond zijn computer niet opgestart. Ze was te bang geweest voor wat ze misschien zou vinden. Als er een wachtwoord nodig was om toegang tot de computer te krijgen, zouden haar vermoedens bevestigd zijn, en dat had ze niet gewild. God, nee, dat had ze niet gewild.

Daarom had ze haar best gedaan om de kapotte deurknop te herstellen. Daarna was ze naar bed gegaan en was ze gaan slapen, in de hoop dat Brad haar spoedig wakker zou maken, boordevol kennis over financiële krijgslisten voor gezinnen met hetzelfde belastbare inkomen als zij. Het was een wanhopige hoop.

'Ik heb van jullie gezelschap genoten,' zei de sexy stem op de radio. 'Dit is jullie presentatrice van klassieke liefdesliedjes, Paris Gibson.'

Geen enkele cursus duurde tot twee uur in de morgen. En een bijeenkomst van een therapiegroep duurde ook niet tot in de kleine uurtjes. Dat was vorige week Brads uitvlucht geweest toen hij het grootste deel van de nacht was weggebleven.

Hij had gezegd dat een van de mannen in zijn groep het moeilijk had. 'Na de bijeenkomst vroeg hij of ik een biertje met hem ging drinken. Hij zei dat hij een begripvolle schouder nodig had om op uit te huilen. Die vent heeft écht een probleem, Toni. Tjonge! Sommige dingen die hij vertelde gelóóf je gewoon niet. Echt pure ellende. Hoe dan ook, ik wist dat je het zou begrijpen. Je weet hoe die dingen gaan.'