Laat In De Nacht(10)

Het duurde een paar seconden voordat Paris besefte dat het enige dat ze hoorde het geluid van haar eigen hartslag was. De muziek was opgehouden. Op de logmonitor zag ze een rij nullen waar normaal gesproken cijfers aangaven hoe lang een lied nog duurde. Hoe lang zond ze al stilte uit?

Ze had nog drieëntwintig seconden over. Ze drukte de knop van haar microfoon in en probeerde te spreken, maar kon het niet. Ze deed nóg een poging.

'Ik hoop dat jullie van deze avond van klassieke liefdesliedjes hebben genoten. Stem morgen weer op me af. Ik verheug me erop. Tot dan. Hier is Paris Gibson op 101.3 FM. Welterusten.'

Door twee knoppen in te drukken was ze uit de ether. Toen sprong ze van haar hoge kruk, rukte de zware studiodeur open, rende door de gang en stormde de kamer van de technici binnen.

Op Stans bureau stond een doos met gebraden kip van een af- haalrestaurant. Verder was de kamer leeg. Ze begon weer te rennen, ging rechtsaf bij het eerste kruispunt van gangen en botste letterlijk tegen Marvin op, die een vieze lap over een vensterbank haalde.

Ze hijgde. 'Heb je Stan gezien?'

'Nee.' Eén ding kon je over Marvin zeggen - hij was een man van weinig woorden. En als hij sprak, gebruikte hij eenlettergrepige woorden.

'Is hij al vertrokken?'

Deze keer gaf hij haar niet eens antwoord, maar haalde slechts zijn schouders op.

Ze verliet de schoonmaker, rende naar de ruimte van de herentoiletten en duwde de deur open. Stan stond te plassen. 'Stan, kom eens hier.'

Overrompeld door de storing draaide hij zijn hoofd om. 'Wat... ik ben bezig, Paris.'

'Schiet op. Dit is belangrijk.'

Ze liep terug naar de studio en rolde haar kruk naar de Vox Pro, die elk binnenkomend telefoontje opnam om het later te kunnen afspelen. Er werd ook een verplichte opname gemaakt van alles wat er werd uitgezonden. Maar dat was een ander apparaat en een ander verhaal. Nu was ze alleen geïnteresseerd in het telefoongesprek.

'Wat is er?' Stan slenterde de studio binnen terwijl hij op zijn horloge keek. 'Ik heb plannen.'

'Luister hier eens naar.'

'Vergeet niet dat mijn dienst ophoudt als jij klaar bent met je radioprogramma.'

'Hou je mond, Stan, en luister.'

Hij leunde tegen de rand van het bedieningspaneel. 'Goed, maar ik moet zo écht weg.'

'Sst.' Valentino had net zijn naam genoemd. 'Dit is iemand die vaker belt.'

Stan leek meer belangstelling voor de vouw in zijn linnen broek te hebben, maar toen Valentino tegen Paris zei dat ze er heel veel spijt van zou krijgen, trok Stan zijn wenkbrauwen op. 'Wat bedoelt hij daarmee?'

'Luister.'

Hij zweeg tijdens de rest van de opname. Na afloop keek Paris hem vol verwachting aan. Hij haalde zijn smalle schouders op. 'Hij is een mafkees.'

'Is dat het? Is dat alles wat je ervan vindt? Een mafkees?'

Hij snoof. 'Je denkt toch niet dat hij het serieus meent?'

'Geen idee.' Ze draaide zich om en drukte de hotlineknop in op het bedieningspaneel. Dat was de telefoonlijn die de dj's voor privé-gesprekken konden gebruiken.

'Wie bel je?' vroeg Stan. 'De politie?'

'Ik vind dat dat moet.'

'Waarom? Je wordt voortdurend door halvegaren gebeld. Vorige week was er toch eentje die wilde dat je slippendrager op zijn moeders begrafenis was?'

'Dit is anders. Ik praat elke avond met een heleboel mensen, maar deze... ik weet het niet,' voegde ze er bezorgd aan toe.

Toen haar 911-telefoontje werd aangenomen, noemde ze haar naam en gaf de telefoniste een korte beschrijving van wat er was gebeurd. 'Waarschijnlijk is het niets, maar ik vind dat iemand dit gesprek moet horen.'

'Ik luister op mijn vrije avonden naar uw programma, miss Gibson,' zei de telefoniste. 'U lijkt me niet het type om gauw in paniek te raken. Ik zal zo snel mogelijk een patrouilleauto naar u toe sturen.'

Paris bedankte haar en hing op. 'Ze zijn onderweg.'

Stan kromp ineen. 'Moet ik hier wachten?'

'Nee, ga maar weg. Ik red me wel. Marvin is er ook nog.'

'Nee, hij is 'm gesmeerd. Ik zag hem weggaan toen ik hierheen liep vanaf de wc waar ik op ruwe wijze tijdens het plassen werd gestoord. Zo'n verrassing kan een man duur komen te staan, wist je dat?'

Vanavond was ze niet in de stemming voor Stan. 'Dat betwijfel ik.' Ze wuifde hem weg. 'Verdwijn, en doe de deur achter je op slot. Ik laat de politie wel binnen.'

Ze was duidelijk nerveus. Hij voelde zich een deserteur. 'Nee, ik wacht hier wel met jou,' zei hij nors. 'Ga thee voor jezelf zetten of zoiets. Ik kan aan je zien dat je van streek bent.'

Ze was van streek. Thee leek haar een goed idee. Ze liep naar de personeelskeuken, maar zover kwam ze niet. Een afschuwelijk geluid weerklonk door het hele gebouw, het signaal dat er iemand bij de hoofdingang was.

Paris draaide zich om en rende naar de voorkant van het gebouw. Tot haar opluchting zag ze twee politiemannen in uniform aan de andere kant van de glazen deur staan. Het deed er niet toe dat het leek of ze net van de politieacademie waren gekomen. Een van hen leek zelfs nog te jong om zich te scheren. Maar ze kwamen direct terzake en stelden zich kort en bondig voor.