Laat In De Nacht(2)

Als Valentino op de rand van een emotionele instorting stond, kon ze niet herstellen wat hem zover had gebracht, maar misschien kon ze hem overhalen op een veilige afstand van de rand te gaan staan en hem dan aansporen professionele hulp te zoeken.

'Laten we erover praten, Valentino. Wat zit je dwars?'

'Ik respecteer meisjes. Als ik een relatie heb, zet ik het meisje op een voetstuk en behandel haar als een prinses. Maar dat is nooit genoeg. Meisjes zijn nooit trouw. Ze gaan allemaal vreemd en bedonderen me, stuk voor stuk. En als ze me verlaat, bel ik jou en dan zeg je dat het niet mijn schuld is.'

'Valentino, ik...'

'Je zegt tegen me dat ik niets verkeerds heb gedaan, dat het mijn schuld niet is dat ze weggaat. En weet je wat? Je hebt volkomen gelijk. Het is mijn schuld niet, Paris. Het is jóuw schuld. Deze keer is het jóuw schuld.'Paris keek over haar schouder naar de geluiddichte deur van de studio. Die was natuurlijk gesloten. De gang achter de glazen wand had er nog nooit zo donker uitgezien, hoewel het gebouw altijd onverlicht was gedurende haar nachtprogramma.

Ze wilde dat Stan toevallig binnenkwam. Het zou zelfs fijn zijn om Marvin te zien. Ze wilde dat iemand, wie dan ook, dit telefoontje hoorde en haar adviseerde hoe ze het moest aanpakken.

Ze overwoog de verbinding te verbreken. Niemand wist waar ze woonde of hoe ze eruitzag. Dat stond in haar contract met het radiostation: geen persoonlijke optredens. En haar beeltenis zou ook niet worden gebruikt voor reclamedoeleinden, hierbij inbegrepen gedrukte reclame, reclamespotjes en reclameborden. Paris Gibson was alleen een naam en een stem, geen gezicht. Maar ze vond ook dat ze het telefoongesprek met deze man niet kon afbreken. Als hij iets wat ze op de radio had gezegd ter harte had genomen en er was iets misgegaan, dan was zijn woede begrijpelijk.

Aan de andere kant, ieder weldenkend mens dat het niet eens was met iets wat ze had gezegd, zou het advies gewoon naast zich hebben neergelegd. Valentino had haar meer invloed op zijn leven toegekend dan ze verdiende of wenste.

'Leg eens uit waarom het mijn schuld is, Valentino.'

'Je zei tegen haar dat ze een einde aan onze relatie moest maken.'

'Ik zou nooit...'

'Ik heb je gehoord! Ze belde je eergisteravond. Ik luisterde naar je programma. Ze noemde haar naam niet, maar ik herkende haar stem. Ze vertelde je ons verhaal. Toen zei ze dat ik jaloers en bezitterig was geworden.

Je zei tegen haar dat ze, als ze onze relatie benauwend vond, er iets aan moest doen. Met andere woorden, je ried haar aan me te dumpen.' Hij zweeg even. Toen voegde hij eraan toe: 'En ik zal ervoor zorgen dat je er spijt van krijgt dat je haar dat advies hebt gegeven.'

Paris dacht razendsnel na. In al die jaren bij de radio was ze nog nooit met iets als dit geconfronteerd. 'Valentino, laten we kalm blijven en erover praten, oké?'

'Ik bén kalm, Paris. Heel kalm. En er valt nergens over te praten. Ik heb haar naar een plek gebracht waar niemand haar zal vinden. Ze kan me niet ontsnappen.'

Die verklaring veranderde 'dreigend' in 'eng'. Hij meende natuurlijk niet letterlijk wat hij zojuist had gezegd.

Maar voordat ze haar gedachte hardop kon uitspreken voegde hij eraan toe: 'Binnen drie dagen zal ze sterven, Paris. Ik ga haar ombrengen, en jij zult haar dood op je geweten hebben.'

Het laatste lied speelde. De klok op het computerscherm tikte naar het einde van de uitzending. Ze wierp een vluchtige blik op de Vox Pro om zich ervan te verzekeren dat hij niet door een elektronisch duiveltje defect was geraakt. Maar nee, de geavanceerde machine deed gewoon haar werk. De telefoontjes werden opgenomen.

Ze bevochtigde haar lippen met het puntje van haar tong en haalde nerveus adem. 'Valentino, dit is niet grappig.'

'Zo is het ook niet bedoeld.'

'Ik weet dat je niet écht van plan bent...'

'Ik ben van plan precies te doen wat ik zei. Ik heb minstens tweeënzeventig uur met haar verdiend, denk je niet? Zo aardig als ik voor haar ben geweest? Is drie dagen van haar tijd en aandacht niet het minste dat ik verdien?'

'Valentino, luister alsjeblieft...'

'Ik luister niet meer naar je. Je kletst uit je nek. Je geeft waardeloze adviezen. Ik behandel een meisje met respect, dan gaat ze uit en vrijt met andere mannen. En jij zegt tegen haar dat ze me moet dumpen, alsof fk degene ben die de relatie verpestte, alsof ik degene ben die ontrouw was. Eerlijk is eerlijk! Ik ga haar neuken tot ze bloedt. Daarna ga ik haar doden. Tweeënzeventig uur vanaf nu, Paris. Nog een prettige nacht!'





Dean Malloy stapte voorzichtig uit bed en tastte rond in het donker. Toen hij zijn ondergoed op de vloer vond, nam hij het mee naar de badkamer. Zo stil mogelijk sloot hij de deur voordat hij het licht aandeed.

Liz werd tóch wakker.

'Dean?'

Terwijl hij op de rand van de wasbak leunde keek hij naar zichzelf in de spiegel. 'Ik kom er zo aan.' Zijn spiegelbeeld staarde terug. Of dat vol wanhoop of afschuw was, kon hij niet precies zeggen. Op z'n minst vol verwijt.