Laat In De Nacht(3)

Hij bleef nog een paar seconden naar zichzelf kijken voordat hij de kraan openzette en koud water over zijn gezicht plensde. Hij deed een plas, trok zijn boxershort aan en opende de deur.

Liz had de lamp op het nachtkastje aangedaan en leunde op één elleboog. Haar blonde haren waren verward. Onder haar oog zat een veeg mascara. Maar op de een of andere manier zag ze altijd kans er aantrekkelijk uit te zien, al was ze half ontkleed. 'Ga je je douchen?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Niet nu.'

'Ik zal je rug wassen.'

'Bedankt, maar...'

'Je voorkant?'

Hij wierp haar een glimlach toe. 'Dat houd ik van je te goed.'

Zijn broek hing over de leunstoel. Toen hij hem wilde pakken, leunde Liz weer achterover in de kussens. 'Je gaat weg.'

'Hoe graag ik ook zou willen blijven, Liz.'

'Je hebt in geen weken een hele nacht met me doorgebracht.'

'Dat vind ik net zo vervelend als jij, maar voorlopig kan het niet anders.' 'Lieve hemel, Dean. Hij is zestien.'

'Inderdaad. Zestien. Als hij een baby was, zou ik op elk moment weten waar hij was, wat hij deed en bij wie hij was. Maar Gavin is zestien en hij mag autorijden. Voor een ouder is dat een vierentwintig uur durende, levende nachtmerrie.'

'Waarschijnlijk is hij er niet eens als je thuiskomt.'

'Dan heeft hij een probleem,' bromde hij terwijl hij de slip van zijn overhemd in zijn broek stopte. 'Gisteravond kwam hij veel te laat thuis, dus heb ik hem vanmorgen huisarrest gegeven. Hij moet dus binnenblijven.'

'Voor hoelang?'

'Tot hij zich verantwoordelijker gedraagt.'

'Wat als hij dat niet doet?'

'Thuisblijven?'

'Zijn verantwoordelijkheid nemen.'

Dat was een veel belangrijker vraag. Het vereiste een gecompliceerder antwoord, waar hij vanavond geen tijd voor had. Hij trok zijn schoenen aan. Toen ging hij op de rand van het bed zitten en nam haar hand in de zijne. 'Het is niet eerlijk dat Gavins gedrag je toekomst bepaalt.'

'Onze toekomst.'

'Onze toekomst,' verbeterde hij zacht. 'Het is buitengewoon oneerlijk. Vanwege hem zijn onze plannen voor onbepaalde tijd opgeschort, en dat deugt van geen kant.'

Ze kuste de rug van zijn hand terwijl ze hem door haar wimpers heen aankeek. 'Ik kan je niet eens overhalen de nacht met me door te brengen. En ik hoopte nog wel dat we met de kerst getrouwd zouden zijn.'

'Dat zou nóg kunnen. De situatie zou zich eerder kunnen verbeteren dan we denken.'

Ze deelde zijn optimisme niet. Dat was te zien aan de frons op haar voorhoofd. 'Ik ben geduldig geweest, Dean. Dat is toch zo?'

'Inderdaad.'

'Ik denk dat ik vanaf het begin van onze relatie, twee jaar geleden, meer dan inschikkelijk ben geweest. Ik ben zonder ruzie te maken weer in deze stad gaan wonen. En hoewel het logischer was geweest dat we samenwoonden, heb ik ingestemd dit huis te huren.'

Ze had een selectief en slecht geheugen. Er was nooit sprake van samenwonen geweest. Dean zou het niet eens hebben overwogen

zolang Gavin bij hem woonde. Er was ook nooit een reden geweest om over haar terugkeer naar Austin te kibbelen. Hij had haar nooit voorgesteld naar Austin te verhuizen. In feite had hij er de voorkeur aan gegeven dat ze in Houston bleef.

Toen hij zich in Austin vestigde had Liz zélf het besluit genomen hem te volgen en ook naar Austin te verhuizen. Op het moment dat ze hem met dat nieuws overviel had hij net moeten doen of hij er blij mee was en een lichte irritatie moeten verbergen. Ze had zich aan hem opgedrongen terwijl dat op dit moment het laatste was dat hij nodig had.

In plaats van nu over deze zeer netelige kwestie te gaan discussiëren, gaf hij toe dat ze onder de huidige omstandigheden bijzonder veel geduld met hem had gehad.

'Ik ben me er heel goed van bewust dat mijn situatie sinds onze eerste ontmoeting erg is veranderd. Je bent geen relatie begonnen met een alleenstaande ouder van een tiener. Ik had niet het recht te verwachten dat je zoveel geduld zou opbrengen.'

'Dank je,' zei ze gevleid. 'Maar mijn lichaam kent geen geduld, Dean. Elke maand die voorbijgaat betekent een eitje minder in de mand.'

Hij glimlachte om de voorzichtige herinnering aan haar biologische klok. 'Ik besef dat je offers voor me hebt gebracht en dat nog steeds doet.'

'Ik ben bereid nog meer offers te brengen.' Ze streelde zijn wang. 'Omdat, Dean Malloy, je die vervloekte offers waard bent!'

Hij wist dat ze het meende. Haar oprechtheid vrolijkte hem niet op, maar maakte hem nóg zwaarmoediger. 'Heb nog een beetje langer geduld, Liz. Alsjeblieft? Gavin is onmogelijk, maar er zijn redenen voor zijn slechte gedrag. Geef het wat meer tijd. Hopelijk vinden we gauw een oplossing waar we alledrie mee kunnen leven.'

Ze trok een grimas. 'Mee kunnen leven? Blijf dat soort zinnen gebruiken en voor je het weet heb je je eigen dagelijkse talkshow op de televisie.'

Hij grijnsde, blij dat ze het ernstige gesprek op een luchtiger toon konden beëindigen. 'Ga je morgen nog naar Chicago?'