Laat In De Nacht(141)

Rondeau nam een besluit en verliet haastig het Centrale Onderzoeksbureau. Toen hij door de dubbele deuren liep, zag hij Gavin Malloy en een meisje op een bank in de hal zitten. Hij had ze niet gezien toen hij binnenkwam. Vanaf de open trap was hij rechts afgeslagen om het Centrale Onderzoeksbureau binnen te gaan. Ze zaten links van de trap. Bij het horen van het geluid van de deuren die gesloten werden, draaide het meisje haar hoofd in zijn richting.

Verdomme!

Hij kende haar naam niet, maar had haar heel vaak gezien. Als ze hem herkende, zat hij zwaar in de problemen.

John Rondeau haastte zich naar de trap.

'Hé, Gavin, wie is die vent?' 'Hè?'

De afgelopen dagen hadden hun tol geëist, en Gavin had met zijn hoofd tegen de muur geleund zitten dutten.

Melissa stootte hem zachtjes aan. 'Vlug! Kijk!'

'Waar?'

Hij tilde zijn hoofd op, knipperde met zijn slaperige ogen en keek in de richting van Melissa's wijzende vinger. Door de metalen leuning van de trap heen ving hij op de overloop nog net een glimp op van het hoofd van John Rondeau voordat hij verdween.

'Hij heet John Rondeau.'

'Is hij een smeris?'

'Computerfraude,' bromde hij. 'Hij is degene die de Sex Club ontdekte.'

'Echt waar? Ik heb hem namelijk ergens gezien. Eerlijk gezegd denk ik dat ik met hem heb geneukt.'

Fantastisch, dacht Gavin. Als ze Rondeau herkende als iemand die in de buurt van middelbareschoolmeisjes rondhing en met hen vrijde, en als ze daarover kletste, dacht Rondeau misschien dat hij degene was die hem had verlinkt.

'Dat kan niet! Hij heeft zo'n gezicht dat je altijd aan iemand anders doet denken.' Het was geen bijzonder goede verklaring, maar meer kon hij niet bedenken.

Melissa fronste peinzend haar voorhoofd. 'Ik zou zijn pik moeten zien om het zeker te weten. Maar ik zou zweren...'

Op dat moment hoorden ze een kort tinkelend geluid, het teken dat er een lift in aantocht was. Ze draaiden zich om en zagen een knap, goed gekleed paar hun kant opkomen.

Melissa ging staan.

'Je ouders?' vroeg Gavin, verbaasd dat ze er zo presentabel en respectabel uitzagen. Hij had zoiets als de familie Flodder verwacht.

Onhandig kloste Melissa op haar plateauschoenen naar haar toe terwijl ze verlegen haar korte rok omlaag trok. 'Hallo, mam. Hallo, pap.'

De timing van hun aankomst had niet beter kunnen zijn. Gavin wilde niets meer met Rondeau te maken hebben; hij wilde zelfs niet meer over hem praten. Hij haatte het om het smerige geheim van hem te bewaren, maar hij was niet vergeten dat Rondeau zijn vader bedreigde, en daarom zou hij dat geheim meenemen in zijn graf.'Het spijt me, Toni. Het spijt me. Zul je me ooit kunnen vergeven?'

Dr. Brad Armstrong leek zich meer zorgen te maken over wat zijn vrouw van hem dacht dan over de ernstige aantijgingen tegen hem, die hem het leven zouden kunnen kosten. Hij deed op een klagende, een beetje zielige toon een beroep op haar.

'Eerst dit maar, Brad. Later zullen we tijd genoeg hebben om over vergeving te praten.'

Ze was stoïcijns, haar stem was heel kalm, wat verbazingwekkend was gezien de beproeving waaraan ze werd blootgesteld. Ze werd waarschijnlijk bijeengehouden door het emotionele equivalent van doorschijnend plakband, maar ze hield zich staande. Dean gaf haar een 'hou vol'-knikje toen ze uit de verhoorkamer vertrok en haar man alleen achterliet bij Dean, de advocaat en Curtis.

Curtis noemde omwille van de cassetterecorder de namen van alle aanwezigen. Daarna begon hij Bradley Armstrong te vertellen wat ze over hem wisten en waarom hij werd verdacht van het kidnappen en vermoorden van Janey Kemp.

'Ik heb dat meisje niet ontvoerd.'

Zijn heftige ontkenning bracht Curtis niet van zijn stuk. 'Ik kom er later nog op terug. Laten we eerst praten over de tijd waarin u Paris Gibson lastigviel.' Armstrong trok een grimas. 'Ik zie dat u zich het voorval herinnert,' zei Curtis. 'Tot op de dag van vandaag bent u boos op miss Gibson, is het niet?'

'Door haar ben ik uit een winstgevende praktijk ontslagen.'

'Ontkent u haar op ongepaste wijze te hebben aangeraakt?'

Brad boog zijn hoofd en schudde van nee.

'Geef luid en duidelijk antwoord, alstublieft, voor de cassetterecorder.'

'Nee, ik ontken het niet.'

'Hebt u onlangs naar haar radioshow gebeld?'

'Nee.'

'Ooit?'

'Misschien.'

'Als ik u was, dr. Armstrong, zou ik niet om de makkelijke vragen heen draaien,' adviseerde Curtis. 'Hebt u haar weieens gebeld terwijl ze haar programma uitzond? Ja of nee?'

De tandarts hief zijn hoofd en zuchtte. 'Ja, ik heb haar gebeld. Ik heb iets grofs tegen haar gezegd en toen opgehangen.'

'Wanneer was dat?'

'Lang geleden. Kort nadat we naar Austin waren verhuisd en ik besefte dat ze een radioprogramma had.'

'Alleen die ene keer?' vroeg Dean.

'Dat zweer ik.'

'Wist u dat er een relatie was tussen miss Gibson, dr. Malloy en een man die Jack Donner heette?'

Dean keek naar Curtis en stond op het punt hem te vragen wat die vraag er in godsnaam mee te maken had. Maar voor hij daar de kans toe kreeg gaf Armstrong al antwoord. 'Dat is in Houston op het journaal geweest.'