Kussen Voor De Camera(45)

Het was verwarrend. En wat het nog erger maakte, was dat hij was opgehouden met het aanprijzen van het huwelijk. O, natuurlijk wilde ze graag geloven dat hij opeens was bijgedraaid. Maar zo kende ze hem niet. Hij was altijd vastbesloten de wereld aan zijn wil te onderwerpen en gaf nooit op.

Wat betekende dat hij opnieuw in de aanval zou gaan. Tenzij ze ook overdreven wantrouwig was geworden van de hormonen die haar hongerig, misselijk, huilerig, moe, prikkelbaar, sentimenteel en nog een heleboel andere dingen maakten.

‘Hé, Payton, was je nog van plan me binnen te laten?’

Met een verontschuldiging op haar lippen opende ze snel de deur… en staarde toen verbijsterd naar de werkelijkheid geworden fantasie uit haar middelbareschooltijd.

Nate Evans in zwarte voetbalkleding met een bal onder zijn arm en een sporttas over zijn schouder.

O… lieve help…

‘Ik weet dat we ons in zwangerschapsgymnastiek zouden gaan verdiepen, maar Rafe had een invaller nodig voor de wedstrijd van vanmorgen.’ Hij leunde met zijn schouder tegen de deurpost. ‘Heb je zin om mee te gaan? Om wat frisse lucht op te snuiven?’

Ze slikte en probeerde zo verstandig te zijn om onmiddellijk nee te zeggen. Maar ze was dol op voetbal. Ze was in geen eeuwen naar een wedstrijd geweest, en wat was er mooier dan Nate te zien spelen? Bovendien had hij gelijk. Het was een mooie, zonnige dag en niet al te koud. Ze was toch al van plan geweest een wandeling langs het meer te maken, en het sloeg nergens op niet te gaan, omdat haar libido de aanblik van Nate in voetbalkleding niet aankon.

Grote goedheid, wat moest ze doen?

Veertig minuten later zat ze in een gemakkelijke klapstoel die Nate uit de kofferbak van zijn auto had gehaald. Ze had een fles water, een appel en onbelemmerd uitzicht op de spelers, die bezig waren met de warming-up voor de wedstrijd. Toen Nate met de bal begon te jongleren, ging haar aandacht naar zijn benen. De sterke spieren in zijn dijen spanden en ontspanden zich terwijl hij de bal behendig van zijn ene knie naar de andere liet gaan voordat hij de bal weer vastpakte en tegen zijn borst drukte.

Die benen. Het water liep haar in de mond…

Wat was ze aan het doen? Ze was geen smachtende tiener meer. Zitten wachten tot haar favoriete speler haar opmerkte, hoefde niet meer. Dat had hij al gedaan. En hij had al gescoord. Het enige spel dat ze zich nu nog kon veroorloven, was uit de buurt blijven. En met zwijmelen over zijn benen overtrad ze onmiskenbaar de spelregels.

Maar toen hij tien minuten later zijn eerste doelpunt maakte en triomfantelijk naar haar glimlachte, sprong ze op en juichte met het enthousiasme van een veertienjarige die droomt van liefde en ze-leefden-nog-lang-en-gelukkig.

Twee dingen die hij haar niet bood.

Met dat in gedachten temperde ze haar reactie en ging weer zitten. Dwong zichzelf tot terughoudendheid. Beheerste zich toen ze de harde, taxerende blik in zijn ogen zag.

Hij trachtte strategisch in het voordeel te komen in een spel dat niets te maken had met een bal tussen twee doelpalen schoppen. Steeds opnieuw probeerde hij langs haar verdediging te komen. Hij wilde winnen. Zij en de baby onder zijn dak en onder zijn hoede. Hij wilde doen wat goed was, maar leek niet te begrijpen dat zo’n leven voor geen van hen goed zou zijn.

Naar eigen zeggen gunde hij hun kind alle liefde en aandacht die het kon krijgen als de ouders samenwoonden. Waar hij echter geen rekening mee hield, waren de gevolgen van opgroeien in een sfeer van onoprechtheid. Kinderen voelden het wanneer er iets niet klopte. Wanneer het machtsevenwicht verstoord was en liefde ontbrak.

Hij had nooit met haar willen trouwen en had nooit een kind gewild. En hoewel hij de juiste dingen zei, had ze nog niets gezien wat erop wees dat het kind in haar meer voor hem was dan iets wat hij probeerde te claimen. Hij wist dat het er was. Hij wist wat een vader zou moeten voelen en doen. Maar zelf voelde hij dat niet.

En zij kon hem niet tot die gevoelens dwingen. Kon hem niet tot liefde dwingen. Waar ze wel voor kon zorgen, was dat haar kind altijd een veilige haven zou hebben waarin het kon terugkeren. Een plek waar liefde onvoorwaardelijk en overvloedig aanwezig was en emotionele stabiliteit heerste.

Dat kon ze. Zolang ze ervan doordrongen bleef dat met Nate trouwen geen optie was.



De wedstrijd was flitsend en opwindend geweest. Dat de teams tegen elkaar opgewassen waren geweest, had de soort uitdaging opgeleverd waarvan hij hield. Maar de vreugde van de overwinning werd getemperd door het terreinverlies dat hij niet kon verklaren. Het ene moment had ze nog naar hem gekeken zoals ze vroeger had gedaan, en het volgende ogenblik was ze weer een en al afstandelijkheid geweest.

Niet bereid welke vorm van een nederlaag dan ook te erkennen liep hij naar de plek waar ze langs de zijlijn stond. De klapstoel en deken hield ze in haar armen geklemd als een schild – tegen hem.