Kus(111)
Nu hij erover nadacht, kon hij zich geen enkel moment herinneren waarop ze ermee opgehouden was zo direct en hoopvol als haar moeder te zijn.
Als het groot genoeg is om ervoor over lijken te gaan, is het groot genoeg om alles te vernietigen waarvoor je ooit gewerkt hebt.
Was het mogelijk dat Trent Wilde fondsen van MMV verduisterd had om zijn verkiezing te financieren? Alleen het idee al bezorgde Landon maagzuur. Hij had het bedrijf aan Trent toevertrouwd voor zolang hij zich kon herinneren dat hij voor de laatste keer een jaarverslag had ingezien. Hij was door Trent van iedere bestuursvergadering en aandeelhoudersbijeenkomst, die hij soms als gevolmachtigde bijwoonde, op de hoogte gehouden. MMV was altijd een gezond bedrijf geweest. En vooral de laatste jaren waren bijzonder winstgevend geweest. Ze hadden ieder jaar recordwinsten gemaakt sinds…
Lieve help. Ieder jaar sinds Trent er op had aangedrongen dat hij zich kandidaat voor het presidentschap zou stellen. Ze waren daarover gaan praten tijdens zijn tweede termijn als senator. Zeven jaar geleden.
Als het vuil geld was…
Was het mogelijk dat het auto-ongeluk niet Shauna’s schuld was? Dat het geënsceneerd was omdat ze vragen stelde over de financiering van de campagne? En dat Rudy bij dit alles alleen maar een toeschouwer was?
Zijn kinderen! Waarom zou Trent hun kwaad willen doen? Hij hield van hen – daaraan had Landon nooit een moment getwijfeld.
Nee, als er al iets aan de hand was wat het daglicht niet kon verdragen dan moest dat door iemand anders dan Trent bedacht zijn. Leon Chalise bijvoorbeeld.
Landon klopte op de dekens die over Rudy’s uitgestrekte benen waren gespreid en stond op. Hij moest een paar verslagen doornemen. Zijn e-mails nagaan om te zien of Shauna hem ooit iets gestuurd had dat hij nu misschien in een ander licht zou lezen. Ze hadden maar weinig contact met elkaar gehad. Het zou niet veel tijd kosten.
Hij zou bestuderen wat hij kon vinden en dan, voordat hij morgen op weg ging, Trent bellen. Om aan dit alles een eind te maken. Een onderzoek instellen naar Leon als dat nodig bleek te zijn. En de schade zo veel mogelijk beperken.
Landon liep Rudy’s kamer uit, de gang in langs het plastic folie dat tijdens de verbouwing de rest van het huis afschermde. Pam overdreef niet als ze zei dat Landon kosten noch moeite spaarde om voor Rudy te zorgen. De muur tussen de twee slaapkamers in deze vleugel was verwijderd, waardoor een grote therapieruimte was ontstaan, vol oefenapparaten die met Rudy’s revalidatie te maken hadden. De werkzaamheden zouden voor de verkiezingen voltooid zijn.
Net op tijd om zijn zoon achter te laten.
Landon zuchtte en liep de gang in die naar zijn kantoor leidde. Hij zou de komende uren heel wat te doen hebben. Hij keek op zijn horloge. Kwart over elf. De nacht was nog jong.
Shauna had heel veel van dit ene moment nodig. Ze moest weten waar Miguel was, waar Wayne met hem was heengegaan, wat ze met hem deden. Als Frank het maar wist. Ze had iets nodig waardoor Frank haar bondgenoot zou worden. Ze had zo veel dingen nodig en ze zocht ernaar.
Het enige wat ze zag, was chaos. Een warboel van ogenschijnlijk niet met elkaar gerelateerde mensen en bezittingen, plaatsen, een geschiedenis in een hele stapel stukjes. De herinneringen waren zo ongeorganiseerd dat ze er moeite mee had om ze afzonderlijk te zien. Ze zocht naar Miguel, naar Wayne, naar een herkenbaar gezicht, en toen ze er hoofdpijn door kreeg begon ze naar de plaats van het ongeluk te zoeken, waar, naar ze wist, Frank was geweest, en toen, wanhopig nu, naar iets in Austin. Naar iets dat haar bekend voorkwam, al was het maar vaag.
Het geluid van een tijdbom tikte luid in haar hoofd.
Was dit de geest van een verwarde, ontheemde man? Was geen enkele van zijn herinneringen belangrijker dan een andere, niet een levendiger dan een andere herinnering, zodat hij opviel? Was hij zo onthecht van zijn eigen leven dat hij zijn eigen herinnering geen prioriteit gaf?
Shauna voelde dat Frank zich begon terug te trekken.
Wacht! Corbin.
Daar. Ze zag Corbins gezicht. Ze greep ernaar. Haar arm kon het nauwelijks bereiken terwijl de stapel snoepjes van haar weg viel.
Ze raakte de herinnering aan, greep hem vast en hoopte dat ze iets had wat de moeite waard was.
En dat was het.
Ze keek en haar hoop groeide toen niet één herinnering, maar een hele streng van met elkaar verbonden beelden uit de stapel wegvloog, één lange reeks snoep van zoet succes.
Ze deed haar ogen open, ademloos en gelukkig.
Nee, niet gelukkig, alleen maar opgelucht. De grootte en het gewicht van deze streng herinneringen waren meer dan ze aanvankelijk begreep, een last die zwaarder was dan alle andere die ze tot nu toe had gedragen.
En was het nu haar last om deze herinneringen die ze gestolen had, te dragen? Het drong plotseling tot haar door dat ze er niet een van had weggegooid, dat er geen enkele herinnering vervaagd was sinds ze met dit stelen van herinneringen begonnen was.