Koninklijke verleider(5)
Hou op met deze onzin. Kijk of hij gewond is, dacht hij.
Hij stak zijn hand uit. De man deinsde achteruit alsof Harres hem een schok had gegeven. Harres wist precies hoe hij zich voelde. Hij had het ook gevoeld. Dit werd nu echt te gek voor woorden.
Hij haalde diep adem en trok Burke bij zijn schouder in het licht van de lamp. De man stribbelde tegen.
‘Zit stil. Ik moet kijken of je gewond bent.’
14
‘Ik heb niets.’
De hese stem raakte hem als een dolksteek hoewel hij hem bijna niet kon horen door de herrie van de nog steeds draaiende rotors.
Opeens wist hij het zeker.
Hij had kunnen denken dat hij hallucineerde door het bloedverlies.
Maar hij had deze onverklaarbare reactie al gehad lang voor hij geraakt was. Het was tijd om op te houden met denken en naar zijn lichaam te luisteren.
Zijn lichaam zei hem dat hij naar T.J. Burke verlangde.
Hij kende zichzelf: dat kon maar één ding betekenen.
Met ingehouden adem stak hij zijn vingers in de blonde bos haar. Zijn lichaam begon te gloeien toen een warme ademtocht langs zijn wang streek.
Hij streek met zijn duim over de vochtige lippen.
‘Vertel eens, waarom doe je je voor als een bebaarde journalist, terwijl de rol van een met juwelen behangen Mata Hari veel beter bij je past?’
15
Hoofdstuk 2
T.J. Burke rukte zich los uit de greep van deze natuurkracht vermomd als man en zei hees en lichtelijk in paniek: ‘Heb je je hoofd soms gestoten toen we crashten?’
De man bracht zijn gezicht dichterbij, schijnbaar zonder zich te verroeren, en de ruime cockpit van de geavanceerde militaire helikopter leek te krimpen. De glimlach in die gouden ogen kreeg iets gevaarlijks.
Dat gevaar was nog huiveringwekkender omdat het niet bedreigend was, eerder… verontrustend door de reactie die het bij haar teweegbracht.
Toen zei de reus in die donkerder-dan-de-woestijnnacht-bariton langzaam: ‘De enige stoot tegen mijn hoofd die ik vandaag heb gekregen, was van jou.’
‘Dan heb ik je vast te hard geraakt en zit er nu iets los. Je gezonde verstand in elk geval. Misschien je hele hersenen.’
De man kwam nog dichterbij, zijn krachtige, mannelijke uitstraling overweldigde T.J.’s zintuigen. ‘Met mijn gezonde verstand en mijn hersenen is niets mis. Om mij buiten westen te slaan zijn minstens…’
Zijn ogen dwaalden over T.J.’s lichaam als verschroeiende handen.
‘…tien van jou nodig.’
‘Het is me anders eerder in mijn eentje ook gelukt,’ zei T.J. spottend, maar ze vroeg zich af of de voorraad zuurstof in de cockpit bijna op was. ‘Ik had je bijna neergeslagen. Met geboeide handen nog wel.’
‘Je kunt me zeker wel vloeren, alleen niet door me te slaan. Het effect dat je op me hebt, heeft niets te maken met je lichamelijke kracht en staat beslist in geen enkele verhouding tot je lengte.’
‘Kun je niets beters verzinnen dan een rotopmerking over mijn lengte?’
‘Ik zou nooit een rotopmerking over jou maken.’
Weer zond de indringende blik van de man een krachtveld uit waarmee hij T.J. in zijn greep hield.
‘En je lengte is perfect.’
16
T.J.’s hart begon te bonzen en ze had over haar hele lichaam kippenvel.
‘Weet je zeker dat je geen hersenschudding hebt?’ vroeg ze grijnzend.
‘Of praat je altijd zo tegen andere mannen?’
De belediging verkoolde in de verzengende glimlach van de man. ‘Zo praat ik zelfs niet tegen vrouwen. Maar wel tegen jou.’
T.J. schoof verder weg, tot ze tegen het portier aan zat. ‘Dus nu denk je dat ik een vrouw ben en probeer je me te versieren? We hebben net een crash overleefd en wie weet waar we in deze godvergeten zandbak zijn neergestort! Begrijp je niet hoe belachelijk je bezig bent?’
‘Wat belachelijk is, is dat jij dacht dat een pluizige baard en een vreselijk kapsel je vrouwelijke uitstraling konden verhullen. Die greep me bij de… keel zodra ik je zag. Dus stop maar met die komedie en zeg me wie je werkelijk bent.’
‘Ik bén T.J. Burke!’
Zijn perfect gevormde lippen gingen van elkaar en zijn tanden lichtten op in het donker. ‘Mijn bebaarde schoonheid, er is hier maar een bij wie nu de testosteron door zijn lichaam raast. Of moet ik dat soms bewijzen?’
T.J. keek hem vuil aan in een poging onaangedaan over te komen en zijn grofheid te beantwoorden. ‘Wil je soms bewijzen dat je je…
aangetrokken voelt tot kleine blonde mannen?’
Hij grinnikte, een geluid dat als een elektrische schok door T.J.’s lichaam zigzagde. ‘Ik kan heel goed tegen beledigingen. Ik zou je zelfs geen dreun verkopen als je écht een man was. Mijn lichaam wist dat je een vrouw was vanaf het eerste moment dat ik je in dat smerige hutje zag, tegen alle bewijzen in. Dus geef je het nu toe, of moet ik het bewijs zelf onthullen?’