Inside Out(35)

De reden waarom je in deze ruimte laarzen met dikke zolen moest dragen kraakte onder mijn voeten, en ik liep met een boogje om bergen keukenspullen en gescheurde kleren heen. Er werd niets verspild. Alles werd gerecycled en hergebruikt. Menselijke ontlasting en voedselresten gingen naar het afvalverwerkingssysteem om daar te worden omgezet in kunststof voor Hydrocultuur. Water werd door het waterzuiveringssysteem geleid en lucht blies door een hele serie tanks en filters.

Zelfs de mensen droegen iets bij als ze stierven. Hun levenloze lichamen werden naar de Hakmolen gestuurd, in een ruimte naast de afvalverwerkingscentrale, om te worden omgezet in… Dat wist ik eigenlijk niet. Daarover deden de wildste verhalen de ronde. Er werden daar maar weinig sloven toegelaten. Levend, althans. Sommigen noemden die ruimte de Laatste Poort.

Mijn gedachten dwaalden af naar Cog. Als een geliefd persoon stierf, vormden de andere sloven een soort erehaag in de gangen op weg naar de Hakmolen. Snel verdreef ik die sombere gedachten. Die leidden me maar af van mijn missie.

Anne-Jade en Logan waren bezig printplaatjes te sorteren. Ik ging bij hen staan. Anne-Jade keek me geërgerd aan, maar Logan glimlachte vriendelijk. Om te doen alsof ik ook aan het werk was, verplaatste ik op goed geluk wat voorwerpen.

‘Wat doe jij hier?’ vroeg Anne-Jade. Ze siste de woorden bijna.

‘Ik heb jullie hulp nodig.’

Ze keek naar de Opper Cops in de buurt. ‘Kun je niet wachten tot onze dienst erop zit, op uur zestig?’

‘Nee, dan begint mijn dienst.’

Logan boog zich naar me toe. ‘Heeft Zippy je geholpen?’

‘Min of meer.’

Toen ze me afwachtend aankeken, vertelde ik dat de stroompiek zichtbaar was geweest voor de beheerder van het elektriciteitssysteem.

‘Dat is wel een probleem. Dan moeten we een –’ begon Logan.

‘Niet nu.’ Anne-Jades lange goudblonde haren zwiepten heen en weer toen ze geïrriteerd haar hoofd schudde. ‘Wat moet je?’ vroeg ze mij.

‘Ik heb een nieuwe, verbeterde Zippy nodig en iets waarmee ik sloten kan openen.’

‘Je zult het even met Zippy moeten doen. Als ik wat tijd had…’ Logan staarde voor zich uit, waarschijnlijk in zijn hoofd druk bezig om Zippy opnieuw in elkaar te zetten.

‘Hoeveel tijd?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Een week.’

‘Te lang.’ Ik dacht even na. Ik wist nu waar in Karla’s kantoor het bitje van Gebroken Man lag, dus hoefde ik daar maar kort te zijn en kon ik misschien al vertrekken voordat de verandering in de stroom opgemerkt werd. ‘En het slot?’

Logan grijnsde breed naar me. Hij trok een smal klokje uit zijn zak en gaf het aan mij. ‘Ik dacht al dat je dit nodig zou hebben. Houd het onder het toetsenbord en druk dan op de knop. In plaats van de tijd zie je op de display dan een code voor het slot, binnen drie of vier seconden.’

Vol verbazing bekeek ik het apparaatje. ‘Hoe kan dat?’

‘Wil je dat echt weten?’ vroeg Anne-Jade.

‘Nee. Dit is geweldig.’

‘Verder nog iets?’

Ik aarzelde. Gebroken Man had gezegd dat het onmogelijk was, maar met deze twee leek alles mogelijk. ‘Hebben jullie een apparaat waarmee je toegang krijgt tot het computernetwerk van de oppers?’

Anne-Jade wisselde een blik met Logan. Weer keek ze even snel de ruimte rond voor ze antwoord gaf. ‘Zoiets als een bitje?’

Ik knikte.

Nog zo’n blik van verstandhouding tussen broer en zus. ‘Dat is het ultieme doel van elke TechNo,’ zei Logan. ‘Ik heb hun systeem zo ver gehackt als mogelijk is, zonder bitje. Het enige wat ik nodig heb is een bitje om de deur te openen, dan is het hele netwerk van míj. Van mij!’

‘En is het iemand ooit gelukt?’ vroeg ik, terwijl ik me afvroeg hoeveel TechNo’s er eigenlijk waren.

‘Nee, maar…’ begon Logan. Met een blik vroeg hij Anne-Jade om toestemming. Ze gebaarde dat hij verder kon praten, hoewel de stress duidelijk van haar gezicht was af te lezen.

Logan kwam wat dichter bij me staan. ‘Maar we zijn er bijna.’

‘Hoe snel?’

‘Twintig weken, misschien iets langer.’

Te laat om mij te helpen. ‘Kunnen jullie het misschien sneller doen?’

Anne-Jade draaide zich naar me toe. ‘Nee. Het vergt een ongelooflijke inspanning om zulke apparatuur te maken. En wij zijn de enigen. Hier voor je staan alle TechNo’s die er zijn. De Opper Cops hebben onze groep uitgeroeid, en de enige reden dat wij nog leven, is dat we langzaamaan doen en heel voorzichtig zijn. Tot nu toe zijn we de oppers te slim af geweest.’ Op haar wangen verschenen twee vuurrode vlekken.

‘We weten dat we vroeg of laat betrapt zullen worden,’ zei Logan. Zijn toon was vlak, alsof hij over iets heel gewoons sprak. ‘We willen alleen wel maximale schade aanrichten voor we aan de Hakmolen worden gevoerd.’