Het Pantserhart(63)

                ‘O ja? Als jij de Harry Hole bent die ik denk dat jij bent, dan onderzoek jij moorden.’

                ‘Tja,’ zei Harry. ‘Nu gaat het om handel met voorkennis, belastingontduiking en zwendel. Kennelijk maak je in je leven promotie.’

                Wachtcommandant Skai kneep één oog dicht. Er schreeuwde weer een vogel.

                ‘Uiteraard heb je gelijk, Skai,’ zei Kaja en ze zuchtte. ‘Ik had voor een huiszoekingsbevel moeten zorgen bij de politierechter, maar we zijn zoals je weet onderbemand en het zou ons veel tijd besparen als we alleen…’ Ze lachte met haar kleine, spitse tandjes en knikte naar de bundel touw.

                Skai keek haar aan. Hij wipte een paar keer heen en weer op de hakken van zijn rubberen laarzen. Toen knikte hij.

                ‘Ik wacht in de boot,’ zei hij.

                Bjørn ging direct aan de slag. Hij legde de bundel touw op de lange tafel, trok zijn rugzakje dat hij bij zich had open, knipte een lamp aan waaraan touw zat met een vishaak en zette de haak vast tussen twee planken aan het plafond. Hij haalde zijn laptop, een draagbare microscoop met de vorm en grootte van een hamer tevoorschijn, plugde die in de usb-ingang van de laptop, controleerde of de microscoop beelden liet zien op het scherm en klikte een foto aan die hij voor ze vertrokken naar de laptop had gemaild.

                Harry ging naast de bruid staan en keek naar het meer. In de praam gloeide een sigaret. Hij keek naar de rails die het water in verdwenen. De diepte in. Harry had nooit graag in open water gezwommen, vooral niet na die keer dat Øystein en hij gespijbeld hadden van school en naar Hauktjern in Østmarka waren gegaan om van Jævelstupet, de Duivelsrots, af te duiken, die volgens zeggen twaalf meter hoog was. En vlak voordat Harry het water raakte, had hij onder zich een adder door het water zien glijden. In de ijskoude duisternis en door de paniek had hij de helft van het meertje ingeslikt en hij was ervan overtuigd geweest dat hij het daglicht nooit meer zou zien en nooit weer zou kunnen ademhalen.

                Harry rook een geur die hem vertelde dat Kaja achter hem stond.

                ‘Bingo,’ hoorde hij Bjørn Holm zachtjes achter hen zeggen.

                Harry draaide zich om: ‘Zelfde type touw?’

                ‘Geen twijfel mogelijk,’ zei Bjørn, terwijl hij de hamermicroscoop bij het uiteinde van het touw hield en foto’s met een hoge resolutie maakte. ‘Linde en iep. Zelfde dikte en lengte van de vezels. Maar de reden dat ik “bingo” zeg, is dat het hier gaat om een recent snijoppervlak aan het touw.’

                ‘Wat?’

                Bjørn Holm wees naar het beeldscherm. ‘De foto links heb ik meegenomen. Die laat het snijoppervlak van het touw in het Frognerbad zien, vijfentwintig keer vergroot. En dit touw heeft een perfecte…’

                Harry sloot zijn ogen om nog beter te genieten van het woord dat ging komen: ‘…match.’

                Zijn ogen hield hij gesloten. Het touw waaraan Marit Olsen had gehangen was niet alleen hier gemaakt, het was ook gesneden van het touw dat ze hier voor hen hadden liggen. En dat was recent gebeurd. Hij had nog niet zo lang geleden gestaan waar zij nu stonden. Harry snoof de lucht op.

                Er was een alles opslokkende duisternis gevallen. Harry kon nog net iets wits in de raamopening zien toen ze vertrokken.

                Kaja zat samen met Harry voor in de praam. Ze moest zich helemaal naar hem toe buigen om zich verstaanbaar te kunnen maken boven het motorgeronk uit: ‘De persoon die daar het touw heeft opgehaald, moet hier bekend zijn. En er kunnen niet zo veel schakels tussen die persoon en de moordenaar zijn.’