Geen tijd voor een kus(50)

Zeker, hij had nagedacht over haar woorden, maar bleef erbij dat ze zich vergiste. Zijn liefde voor haar had een scheiding van dertien jaar overleefd, was zijn redenering, natuurlijk zou hij standhouden bij alles wat het leven hun zou brengen.

Ze keek naar hem, terwijl hij de fragiele baby van haar overnam. Het kindje had nog geen naam omdat Melody nog steeds twijfelde. Voorzichtig onderzocht hij haar, en toen ze huilde, streek hij kalmerend met zijn vinger over haar slaap.

Ja, ze gedroeg zich inderdaad als een moederkloek. Bijna genoeg om de droom op te geven...

Ook genoeg om te leven zonder de liefde die ze nodig had?

Moeilijke vraag.





Sam legde de baby terug in het wiegje. Het liefst had hij zijn arm om Megs middel gelegd om samen met haar naar het wiegje van hun eigen kind te kijken.



Naar de hel met de ziekenhuisroddels. Hij nam haar in zijn armen en trok haar naar zich toe. ‘Ik hou van je,’ fluisterde hij. Toen ze hem glimlachend aankeek, begon zijn hart sneller te kloppen.

‘Dat weet ik,’ zei ze.

Hij begreep dat er iets in hun relatie was veranderd. Een huwelijk leek dichterbij te komen.

Maar voor Meg stond zijn aandringen op een huwelijk symbool voor wat er mankeerde aan zijn manier van liefhebben. Verward drukte hij een kus op haar haar. Op dat moment kwam er een verpleegster binnen. Niet wetend of hij blij moest zijn of beschaamd, liep hij terug naar kantoor.

In de gang kwam hij Martin Goodall tegen. Opeens herinnerde hij zich een flard van een gesprek dat hem had gestoord de laatste keer dat hij Martin had gezien. Hij sprak hem aan. ‘Heeft mijn moeder je ook geconsulteerd vanwege haar hart toen ze voor je werkte?’

Verbaasd keek Martin hem aan, maar toen antwoordde hij beheerst: ‘Ja. Ze had een hartruis. Het was niet zo erg dat ze zich, toen ze jong was, zorgen hoefde te maken, maar ze moest wel regelmatig onder controle blijven.’ Martin haastte zich verder.

Hartruis, lekkende hartklep? Dat had hij toch moeten weten? Misschien niet als kind of als tiener maar later, zeker toen hij medicijnen studeerde!

Had ze het hem moeten vertellen? Had hij het moeten vragen? Bedoelde Meg dat met liefde die niet diep genoeg ging? Verwarder dan ooit bleef hij staan en dacht aan zijn moeder, aan het nieuws dat hij pas drie maanden geleden had gehoord, dat ze hartproblemen had gehad.

Niet alleen hartproblemen, een hart dat zo versleten was dat het niet meer gered kon worden met een operatie. Geen valse pathos, had ze gezegd. Dat zou ook niet nodig zijn geweest als ze zich eerder had laten behandelen.

Als hij het geweten had...

‘Heb je soms wortel geschoten?’ Coralie Stephens liep langs. ‘Hoe gaat het met onze baby? Ik neem aan dat je bij haar bent geweest. Er wordt al gefluisterd dat je er bijna net zoveel tijd doorbrengt als Meg. Jullie konden wel een stel zijn.’

Het was duidelijk dat het nieuwtje van hun relatie al door het ziekenhuis circuleerde.

Meg en hij zouden een stel moeten zijn?

Terwijl zijn moeder een aangeboren hartafwijking had gehad en Meg een baby met hartproblemen.

Meg die kinderen wilde...

Meg die al een baby had verloren...





Toen Meg met gebakken vis en patat thuiskwam, stond zijn auto op zijn gewone plekje, maar van hemzelf geen spoor.



Hij was vast op het strand. Ze zou hun diner meenemen. Ze ging naar binnen om een plaid, natte doekjes voor hun handen, en een fles koud water te pakken. Daarna liep ze naar het strand. Een eenzame zwemmer zwom naar de kust.

Was hij in open zee gaan zwemmen?

Was hij langs de kust gezwommen en wilde hij terug zijn voor ze hem zag?

Zou ze het vragen?

Beter van niet. Hoewel ze lichamelijk intiem waren, waren er toch nog de nodige scherpe kantjes aan hun samenzijn.

Fish-and-chips; riep ze toen hij het water uit kwam.

Nadat hij zich had afgedroogd, liep hij naar de plaid, die ze had uitgespreid. ‘Noem je dat jouw beurt om te koken?’ plaagde hij, terwijl hij ging zitten, niet zo dichtbij als ze had verwacht.

‘Je weet dat mijn grens ligt bij zalm uit blik op toast, al kan ik ook eieren met ham bakken en sta ik zelfs bekend om mijn salades.’

Hij lachte, maar het was geen lach die haar hart sneller deed kloppen.

Fish-and-chips is lekker op het strand,’ stelde hij haar gerust. Zijn toon klonk meer als dokter Sam dan Sam de minnaar.

‘Wat is er?’ vroeg ze, een frietje in haar mond stekend.

Hij pakte haar hand en drukte een kus in de palm. Daarna vouwde hij haar vingers erover en legde hem weer in haar schoot.

‘Eerst eten,’ beval hij.

‘Eerst eten voor je een bom laat ontploffen? Hoe kan ik van mijn maal genieten als je zoiets tegen me zegt?’

Dit keer pakte hij haar beide handen. ‘Ik denk dat je gelijk hebt wat betreft de liefde, Megan,’ verklaarde hij. Aan zijn stem was te horen dat hij het meende. ‘Wat ik voel, is op de een of andere manier niet wat jij nodig hebt of verdient. Geen huwelijk, geen affaire, maar omwille van onze vriendschap en omdat ik van je houd als een vriend, ga door en schrijf je in op de universiteit. Ik zal het betalen nee, je wilt mijn geld niet aannemen, dat weet ik - maar ik kan me geen betere bestemming voor het geld van mijn moeder indenken dan jou helpen je droom te verwezenlijken.’