Geen tijd voor een kus(46)

Dat wist hij nu.

Dus waarom -

Maar ze was al weg. Kennelijk vond ze het niet de moeite waard op zijn protest te reageren.

Hij stapte uit bed, nam een douche, en kleedde zich aan. Zou hij zijn ex-vriendin, de psychiater, bellen, niet voor een therapie, maar om advies te vragen over het vrouwelijk geslacht in het algemeen?

Het was hem een raadsel wat er in hun hoofd omging, dat was ook de oorzaak van het mislukken van al zijn relaties. Hij had altijd geweten dat ze anders waren. Zou hij met zijn moeder naar Sydney zijn gegaan als zij zich net zo vervelend tegen hem had gedragen als hij tegen haar? Hoogstwaarschijnlijk niet. Zijn moeder - en dat gold voor vrouwen in het algemeen - had een oneindige capaciteit om lief te hebben, zelfs onder de moeilijkste omstandigheden.

Meg had gezegd dat ze elkaar niet kenden, maar diep in zijn hart wist hij dat ze van hem hield, ook al kon hij het niet voelen of zien of horen.

Toen hij in het ziekenhuis arriveerde, was ze niet in haar kantoor. Wel zag hij tijdens zijn ronde tekenen van haar aanwezigheid. Het was hem al eerder opgevallen dat de verpleging zich sneller verplaatste en opgeruimder was als Meg in de buurt was, niet omdat ze streng was - daar had hij tenminste niets van gemerkt - maar omdat ze door haar eigen inzet en vastberadenheid haar staf enthousiasmeerde.

In de kamer van Melody kwam hij haar tegen. Het stond er vol bloemen, waardoor het bleke meisje in het bed nog bleker leek.

‘Ik kan het niet,’ zei ze. ‘Het doet te veel pijn.’

Nadat Sam goedemorgen had gewenst, controleerde hij het infuus en bekeek de patiëntenkaart. Had ze weer weeën gehad?

‘Maar je moet,’ zei Meg, ‘voor je eigen bestwil. Vergeet de baby en vergeet je moeder, je moet ermee stoppen voor jezelf. Dan kun je weer een normaal leven leiden. Je bent nog jong en je bent intelligent. Natuurlijk is het heel moeilijk, maar wat is het alternatief? Sterven voor je twintigste? Alleen leven voor een roze drugswolk en wanhopig zijn als je meer nodig hebt?’

‘Mij zou je overtuigd hebben,’ verklaarde Sam, ‘maar ik vrees dat Melody te veel pijn heeft om het zelfs maar in overweging te nemen. Laten we eens bekijken wat we kunnen doen om je je wat beter te laten voelen, Melody.’

Hij zei er niet bij ‘zonder de baby schade te berokkenen’, want op dit moment was de baby het laatste wat telde voor de aanstaande moeder. Zijn blik gleed over de notities die hij van de specialisten in Sydney had gekregen, en hij vroeg Meg te halen wat hij nodig had: een cocktail van medicijnen waar Melody op zou kunnen slapen en die haar behoefte aan drugs zou verminderen.

Nadat Meg de medicijnen had gebracht en weer was vertrokken, en toen hij net bezig was ze via het infuus in te brengen, kwam er een vrouw, kennelijk Melody’s moeder, binnen met nog meer bloemen. ‘Ik hoop dat u haar geen drugs geeft,’ zei ze onomwonden. ‘Gold turkey, zo wordt het toch genoemd? Is de beste plaats daarvoor niet het ziekenhuis, waar ze in de gaten kan worden gehouden?’

‘En waar ze aan het matras wordt vastgesnoerd als de verschijnselen te ernstig worden?’ vulde hij aan.

Mrs. Carter zond hem een afkeurende blik, maar hij wist dat ze net zo leed als haar dochter. Nadat Melody in slaap was gezakt, bracht hij haar moeder naar een stoel en ging tegenover haar zitten.

‘We winnen er niets mee als we haar onnodig laten lijden. We hebben de weeën gestopt, maar we willen haar hier houden, omwille van de baby, dan kan ze aan de monitor blijven. Het duurt nog tien weken voor ze is uitgerekend. We willen haar hier houden tot ze wat is aangesterkt en tenminste gedeeltelijk van de drugs af is. Niet iedereen komt los van de heroïne en als het ze lukt, raken ze vaak verslaafd aan methadon. We kunnen haar in ieder geval door het ergste van het afkicken heen helpen. Als het lukt, heeft de baby ook een kans.’

Met dodelijk vermoeide ogen keek de vrouw hem aan. Wat is er met de baby?’ vroeg ze. ‘Is hij ook verslaafd? Ze heeft ook niet goed gegeten, dat kun je zien. Hoe gaat het met de baby?’

‘De baby is erg klein en binnen een paar dagen zal hij ontwenningsverschijnselen gaan vertonen. Dat kan fataal zijn, maar hij heeft meer kans als het ons lukt Melody over te laten gaan op methadon. Ontwenningsverschijnselen uitten zich vaak in jeuk, slecht slapen, klagend en met lange uithalen huilen, niezen, en soms verlammingsverschijnselen. Dat is bekend, en we staan klaar om ook de baby te behandelen.’

‘Als ze hier blijft,’ zei Mrs. Carter weifelend. ‘Niet dat ik aan uw competentie twijfel, maar in Brisbane zijn meer specialisten en er zijn speciale centra voor drugsverslaafden.’

‘U moet doen wat u het beste lijkt, maar soms krijg je in een klein plaatsje meer ondersteuning dan in een grote stad.’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ik zal er over nadenken,’ beloofde ze, maar toen Sam opstond, legde ze haar hand op zijn arm. ‘Gek, hè, hoe moeders over hun kinderen denken? Ze heeft er alles aan gedaan om me haar te laten haten, maar toch houd ik op de een of andere manier steeds meer van haar.’