Geen tijd voor een kus(49)

Meg de vriendin en nu van Meg de minnares. Die andere liefde, de liefde die ik nodig heb, is meer dan dat. Het is een soort liefde die zoveel plaats inneemt dat het je kwetsbaar maakt en dat is iets wat je altijd hebt gehaat, waarvoor je altijd op je hoede was.’

Hij vulde haar glas bij en liep naar de keuken om de fles in de koelkast te zetten. Toen hij terugkwam deed hij of het gesprek niet had plaatsgevonden. ‘Ik heb steaks gekocht, ik kook voor je. Wil je groente of een salade bij je steak?’

Haar hart bonsde. Was dat alles wat hij te zeggen had?

‘Salade graag,’ bracht ze met moeite uit. Ze mocht verdoemd zijn als ze hem er zo mee weg liet komen. Ze stond op en volgde hem naar de keuken. ‘Kan ik je helpen?’

Hij glimlachte. ‘In die short ben je eerder een afleiding dan een hulp maar als je per se iets wilt doen, kun je de salade uit de koelkast halen. Er liggen ook nog peertjes en zachte blauwe kaas, die kunnen lekker samen in de salade.’

Natuurlijk!

Ze vergat dat ze kalm wilde blijven, zette haar glas neer, vouwde haar armen over elkaar en barstte los. ‘Is dat alles? Ik stort mijn hart uit en nu hebben we het over peertjes en blauwe kaas voor de salade?’

‘Zachte blauwe kaas,’ corrigeerde hij. ‘Volgens mij is harde blauwe kaas lang niet zo lekker. Gorgonzola is het beste, maar die is niet te krijgen in de Bay.’

Ze had spijt dat ze haar drankje had neergezet. ‘Ik wil helemaal niet over kaas praten!’ raasde ze.

‘En ik wil het niet over liefde hebben. Niet nu en al helemaal niet als je zo kwaad bent. Ik had gedacht dat een intelligente vrouw als jij dat wel zou aanvoelen.’

Hij legde een grillplaat op het vuur. ‘Ik moet eerst over je woorden nadenken, Meg. Dat heb jij kennelijk al gedaan, dus gun mij er ook de tijd voor. Er zit iets van waarheid in wat je zegt, maar niet weten wat liefde is of hoe lief te hebben? Je oordeelt wel erg hard.’

Nu pas besefte ze hoe kwetsend haar oordeel was geweest. Ze liep naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen, terwijl hij de steaks op de plaat legde. ‘Ik zei toch dat ik er zelf nog niet uit was,’ mompelde ze. ‘Ik probeerde mijn gedachten onder woorden te brengen, ik wilde je niet kwetsen.’

Hij draaide zich om, sloeg zijn armen om haar heen, en boog zijn hoofd om een kus op haar lippen te drukken.

‘Ik moet erover nadenken,’ herhaalde hij. ‘Voor geen prijs wil ik je nog meer pijn doen, Megan.’

Na nog een kus pakte hij haar glas. ‘Hier, neem nog een slokje, dan red ik intussen de steaks en doe de aardappelen in de magnetron,’ zei hij met een glimlach. ‘Je moet kracht opdoen voor wat we gisteravond hebben gedaan. Er is geen enkele reden dat we ons dat plezier zouden ontzeggen!’

O, nee?

Elke nacht in zijn armen ondermijnde haar besluit verder. Hoe had ze zo dom kunnen zijn het ook maar te suggereren? Ze had toch kunnen weten dat vrijen met hem zoveel voor haar zou betekenen?





Hoofdstuk 10





Twee dagen later zetten Melody’s weeën door. De baby, een meisje, was weliswaar klein, maar vertoonde geen tekenen van een vroeggeboorte. Ze begon spontaan te huilen, ademde zelfstandig en kon zonder problemen drinken en plassen. Volgens dokter Chan, die haar bij de geboorte had onderzocht, was ze bijna voldragen, misschien zes- of zevenendertig weken.



Melody was nog lang niet hersteld van haar verslaving, maar ze hield zich aan het voorgeschreven dieet en gaf toe dat ze zich kon hebben vergist wat betreft de datum van de conceptie.

Meg wilde niet langer denken aan het waarom en concentreerde zich op de jonge moeder die haar kleine dochtertje nog steeds niet helemaal accepteerde.

Ook Mrs. Carter had haar twijfels.

Meg zat met de baby op schoot toen Sam binnenkwam. ‘Ze is bang dat zij de baby zal moeten verzorgen als Melody een terugval krijgt,’ verklaarde hij.

Haar lage geboortegewicht kon er de oorzaak van zijn dat ze slecht sliep, maar de kinderarts had gewaarschuwd dat het ook kon komen van een alcoholverslaving die ze in de moederbuik had opgelopen.

Ze glimlachte tegen hem, na een weekend liefde kon ze niet anders. Moeilijker was het de andere reacties die ze voelde als ze hem zag te onderdrukken: het verlangen, de golf van opwinding bij de herinnering, het tintelen van haar huid.

‘Daar kan ik inkomen,’ bracht ze uit, kennelijk veel te laat want zijn glimlach werd breder. Een affaire hebben met een collega bleek net zo moeilijk als ze zich had voorgesteld. Zijn opmerking over de voorraadkamer die ochtend had haar in de verleiding gebracht, ook al waren ze er niet heen gegaan. De nachten brachten meer dan genoeg liefde.

‘Word je een moederkloek?’ Hij knikte naar de baby in haar armen. Hij dacht vast dat haar verlangen naar een baby zwaarder woog dan haar, volgens hem, onrealistische houding ten opzichte van de liefde.