Geen tijd voor een kus(53)

‘Ze zijn prachtig.’

Meg!

Haar stem klonk nog hees van de tranen, maar haar gezicht vertoonde geen enkel teken meer van de emotionele storm die ze had doorgemaakt. Verlegen blozend keek ze hem aan.

Wil je binnen kijken?’ bood hij opgewonden aan. Hij ging haar voor en liet de operatiekamers zien, waar hij wees op de steriele zones om besmetting te voorkomen.

‘Is er ook een voorraadkamer?’ vroeg ze met bevende stem.

Glimlachend sloeg hij zijn arm om haar schouders en liep naar de bezemkast. Daar deed hij de deur dicht. ‘Het is wel geen voorraadkamer, maar hij is zeker net zo knus. Kan het er mee door?’

Zwijgend knikte ze. Toen zei ze aarzelend: ‘Ik weet niet meer hoe we ervoor staan, Sam. Hebben we nog een relatie? Het enige wat ik weet is dat ik van je houd. Dat is het belangrijkste, vóór allerlei plannen of kinderen of wat dan ook. Ik weet niet eens of je dit wel wilt horen, maar ik moest het zeggen.’

Instinctief wist hij dat hij voorzichtig moest zijn, dat dit het belangrijkste moment in zijn leven was. Maar Meg zag er zo verloren en angstig uit dat hij niet anders kon doen dan haar in zijn armen nemen. Terwijl hij een kus op haar haar drukte, vocht hij om de woorden te zeggen die hij moest zeggen.

‘Je wist niet of ik het wel wilde horen? Natuurlijk wilde ik het horen, Megan. Ik houd ontzettend veel van je, dat is me nu duidelijk. Voordat ik dat tegen je kon zeggen, deed ik mijn best alles kapot te maken.’ Zacht duwde hij haar hoofd naar achteren en drukte zijn lippen op haar mond.

‘De hartproblemen van mijn moeder vormen nog steeds een probleem en we moeten praten over een genetische test, maar nu begrijp ik precies wat je bedoelde, dat liefde net zo goed gaat over delen als over liefhebben. In goede en in slechte tijden.’

Weer kuste hij haar warme mond. ‘Ik houd van je, Megan, van je compassie en je humor, van de manier waarop je in het zand loopt, waarop je het zand van je voeten schudt, zoals een kat. Ik houd zelfs van je spetterende manier van zwemmen, maar het meest houd ik van je sexy ondergoed waarvan het meeste trouwens nog in mijn huis ligt.’

Na weer een kus, veel langer deze keer, hief hij zijn hoofd op en vroeg: ‘Kom je bij me wonen? Trouwen kunnen we later wel, maar wil je mijn huis en mijn leven met me delen? Nu?’





Hoofdstuk 11





Het strand bij zonsondergang, Meg in een dunne, goudkleurige rok die tegen haar benen woei, en een kanten topje. Door de gouden kleur leek haar huid nog blanker. In haar haar droeg ze twee gardenia’s en haar blote voeten zaten vol zand.



Mrs. Anstey, Bill, de familie Richards, zijn manager, en Megs vrienden uit het ziekenhuis. Naast hem stond Eddy en naast Meg haar nichtje Libby. Meg trilde, net als hij, van opwinding en uit angst dat er nog iets mis kon gaan, diep onder de indruk van de grootte van zijn liefde...

Sam liet zich tegen zijn vrouw aan rollen om haar warme, zachte huid tegen de zijne te voelen.

Ze drukte zich tegen hem aan en sloeg haar armen om zijn hals. ‘Hebben we het echt gedaan?’ fluisterde ze, haar lippen tegen de zijne.

‘Trouwen, bedoel je?’ Hij liet haar zijn rechterhand zien. ‘Ik geloof van wel.’ Hij pakte haar hand en vlocht zijn vingers door die van haar. De nieuwe, gouden ringen glansden in het maanlicht dat door de ramen van het oude huis naar binnen stroomde.

‘Heb ik al verteld hoeveel ik van je houd, Mrs. Agostini?





Of medisch specialisten ook specialisten in de liefde zijn,

is natuurlijk de vraag. Gelukkig heeft CAROLINE

ANDERSOM twee spiksplinternieuwe verhalen

geschreven om dat nader te onderzoeken! GELUK

NABIJ en ONWEERSTAANBARE DOKTER zitten

samen in Doktersroman Extra 48. Vanaf 21 augustus

2012 in onze webwinkel en in de Nederlandse winkels,

in België vanaf 25 oktober 2012.





Korte inhoud





Dokter en bodyguard

MEREDITH WEBBER



Cassie is wel wat gewend als arts, dus van die anonieme brieven is ze niet onder de indruk. De politie denkt daar echter heel anders over en stuurt iemand om haar te beschermen: Henry McCall, voormalig arts, nu haar bodyguard. En wat voor een!





Hoofdstuk 1





‘Heb je een minuutje, Cassie?’



Dokter Cassandra Carew, directrice van het Wakefield Hospital, keek op van de bijna onleesbare brief die ze van een plaatselijke arts had ontvangen en glimlachte tegen haar bezoeker. Dave Pritchard stond aan het hoofd van het plaatselijke politiebureau, maar hij was al vanaf de eerste klas van de Wakefield State School tevens een vriend.

‘Dave! Wat een verrassing om je voor de verandering hier in mijn kantoor te zien. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het deze keer leuk vind, in tegenstelling tot wanneer je via de Eerste Hulp binnen komt.’

‘Dat betekent inderdaad meestal niet veel goeds,’ beaamde Dave, waarna hij zich omdraaide naar een lange zwartharige man, gekleed in een ribfluwelen broek en een verschoten voetbaltrui, die na hem de kamer binnen was gekomen. ‘Dit is McCall.’