Een zee van verlangen(93)

‘Iets gevonden?’ vroeg hij plagend, met een geamuseerde glinstering in zijn ogen.

‘Nee,’ bekende ze. ‘Waarschijnlijk omdat u heel knap bent in het verbergen van de ware betekenis van uw woorden achter die eigenzinnige grijns van u.’

Zacht lachend leidde hij haar in steeds grotere kringen de balzaal rond. ‘En jij, m’n lieve Adriana, hebt een heel achterdochtig karakter. Heb je werkelijk geen idee hoe mooi je bent?’

‘Vroeger noemde u me een broodmagere wildebras, weet u nog?’

Hij tuurde even in haar decolleté om een blik op te vangen van haar fraaie vrouwelijke vormen. ‘Ik kan je bezweren dat die beschrijving niet langer opgaat, Adriana. Als je het écht wilt weten, ik kan mijn ogen niet van je afhouden. Ik zou het zelfs lonken willen noemen.’

Zijn onderzoekende blikken deden haar een ogenblik lang snakken naar adem. ‘Was dat wat u deed bij de kerk na Melora’s huwelijk?’

Colton accepteerde haar vraag zonder met zijn ogen te knipperen. ‘Ik bewonderde slechts je kwaliteiten. Een man moet blind zijn om niet alles van je te appreciëren. Ik had het van dichterbij kunnen doen, maar je leger van aanbidders had je goed ingesloten. Toen je woedend de zitkamer van je ouders uitliep, trok ik de conclusie dat je me niet in de buurt wilde hebben voordat ik je het hof zou gaan maken. Al wilde ik je die dag bij de kerk nóg zo graag wegrukken van al je bewonderaars, ik was ervan overtuigd dat je me dat heel kwalijk zou nemen.’

Adriana sloeg haar ogen neer. ‘U deed het heel onbeschaamd. De manier waarop u naar me keek gaf me het gevoel…’

Na een lange stilte waarin ze haar zin niet kon afmaken, keek Colton haar nieuwsgierig aan. ‘Ja?’

‘Ach, niets, het is niet belangrijk,’ mompelde ze.

‘Je bloost weer, wat betekent dat je je geneert voor wat je bijna had gezegd. Als kind werd je altijd ongelooflijk rood in je gezicht als ik jou en Samantha erop betrapte dat jullie dieren naar haar kamer smokkelden. Blijkbaar verborgen jullie iets schandaligs… dat wil zeggen, met betrekking tot je maagdelijke onschuld.’

Adriana hief met een ruk haar hoofd op. ‘Ik heb nooit…!’

Glimlachend trok hij zijn wenkbrauwen op. ‘Wat wilde je zeggen? Dat je het gevoel had dat je naakt was?’

Ze kermde hardop. ‘Nee! Ik zou nooit zoiets zeggen!’

‘Nee, maar je dacht het,’ zei hij beschuldigend.

‘Nou, en áls ik dat deed?’ snauwde ze, en streek met haar hand over de massa krullen die vanaf haar kruin omlaag viel, waardoor ze hem dwong zich op te richten. ‘Het leek je opzet me dat gevoel te geven.’

‘Ik herinnerde me alleen maar hoe mooi je eruitzag in die badkuip,’ gaf Colton toe, wat haar een geschokte kreet ontlokte.

‘Een gentleman zou een dame nooit aan zo’n ontmoeting herinneren!’ schimpte ze. ‘En ook zou hij daar geen seconde zijn gebleven nadat hij beseft had dat het bad bezet werd door iemand van het andere geslacht, temeer waar hij zich zelf in zo’n shockerende toestand bevond.’

‘Je moet me mijn kwetsbaarheid als man vergeven, Adriana,’ antwoordde hij. ‘Zo’n aanblik als ik toen voor me had wordt iemand té zelden vergund die weken of maanden achtereen in een militair kampement heeft moeten verblijven. En dat beschrijft precies mijn situatie op het moment van dat incident in de badkamer. Ik werd overvallen door de hoop dat jouw aanwezigheid in mijn bad feitelijk een invitatie was.’ Een tweede geschokte kreet deed hem weer grijnzen. ‘Maar toen drong het tot me door dat je hevig verontrust was door mijn aanwezigheid en naar alle waarschijnlijkheid nog nooit in je leven een naakte man had gezien, en zeker niet een die je duidelijk begeerde.’

Adriana zou op datzelfde moment zijn weggevlucht, maar Colton grinnikte zacht en draaide zó snel met haar de zaal door dat ze duizelig werd. ‘Wil je bij me weg alleen omdat ik eerlijk ben?’

‘Hou op met dat gedraai,’ smeekte ze. Haar hoofd tolde. ‘Ik voel me duizelig.’

‘Ik beloof het je… als jij me belooft dat je niet weg zult vliegen.’

Ze pakte zijn mouw vast in een poging rechtop te blijven staan. ‘U geeft me niet veel keus.’

Colton stopte met draaien en ging verder met een vrij eenvoudige dans, zodat ze weer tot zichzelf kon komen.

Adriana was buiten adem, wat niets te maken had met haar fysieke toestand, maar alles met haar emoties. Deze man, die vroeger zo onvermurwbaar was in zijn weigering hun gezamenlijke toekomst in overweging te nemen, had zojuist gezegd dat hij haar begeerde. Ze kon er niet over uit. ‘Ik wil graag even gaan zitten.’

‘Roger wacht op je, en ik wil je niet verliezen, het minst van alles aan hem. Bovendien moeten we eens serieus praten over onze hofmakerij.’