Een zee van verlangen(91)

‘Kunt u me vertellen waaróm precies?’ vroeg ze geprikkeld. ‘Misschien zou ik uw afkeer beter kunnen begrijpen als u het me uitlegde.’

‘Het is een gevoel, meer niet.’

‘En baseert u uw verachting voor iemand vaak op een gevoel? Misschien verwart u gevoel met een verstoorde maag.’

Zijn ogen glinsterden. ‘Had mijn vader daar last van toen hij het wilde idee kreeg dat wij moesten trouwen?’

Adriana wendde haar blik af. Pas toen ze zijn hand nogal bezitterig op het smalle gedeelte van haar rug voelde, keek ze hem verbaasd aan.

Colton duwde haar zachtjes naar de dansvloer. ‘Ik hoop dat je het niet erg vindt om te dansen met iemand die kreupel is.’

Adriana had niet de minste afwijking gezien toen hij danste, maar ter wille van haar eigen pijnlijke voeten hoopte ze dat experiment te vermijden.

‘We kunnen deze dans ook uitzitten. Zoals u weet, zou het niet de eerste keer voor me zijn vanavond, en als uw prestaties ook maar een beetje lijken op die van Roger, zou ik dringend willen voorstellen dat te doen.’

‘Geen sprake van!’ zei Colton nadrukkelijk. ‘Althans niet zolang die onbeschofte, onopgevoede, asociale kerel nog in de buurt is.’ Zacht, maar onverbiddelijk duwde hij haar naar voren.

‘U weet wel door te zetten, niet?’

‘Waarschijnlijk,’ gaf hij toe. ‘In elk geval dachten de manschappen in mijn compagnie er zo over.’

‘Ik ben niet een van uw manschappen,’ antwoordde ze.

‘Geloof me, liefste, ik heb je nooit voor een van hen aangezien, geen moment.’

‘Ik dank u voor een kleine gunst,’ antwoordde ze met overdreven dankbaarheid.

Zijn glimlach bleef onveranderd, en zijn hand bleef onverbiddelijk op haar rug liggen.

‘Geen van mijn manschappen zag er in de verste verte ook maar enigszins aantrekkelijk uit, vooral niet in een badkuip.’

‘Sst!’ zei Adriana. ‘Straks hoort iemand u nog!’

‘Niet zolang de muziek en de roddelende tongen van de bemoeials zo’n herrie maken. Als je het niet gemerkt hebt, de roddelaarsters hebben nu ontdekt dat je met mij bent in plaats van met Roger.’

Adriana keek tersluiks om zich heen en besefte dat het waar was.

Toen ze bij de dansvloer kwamen, stond Colton met zijn gezicht naar haar toe terwijl hij zijn oog liet dwalen over de gasten, zoekend naar degene die hij kort tevoren zo had belasterd. ‘Waarlijk, gezien de gretigheid waarmee die knaap mij aan wil vallen en mij het recht wil ontnemen zelfs maar bij je in de buurt te komen, zal het me een groot genoegen zijn mijn recht op jou te bevestigen.’

‘Alleen om die knaap te dwarsbomen, zoals u hem noemt?’

Colton keek haar grinnikend aan ‘Ach, als het moet, liefste, zou ik zelfs in de verleiding komen met je te trouwen, alleen om de ambities van die knaap te verijdelen.’

Adriana’s donkere ogen fonkelden, een bewijs van haar toenemende ergernis. ‘U hoeft niet bang te zijn dat ik uw aanzoek zal aannemen, milord. Mijn vader heeft me gelukkig enige zeggenschap gelaten in die kwestie.’

Zijn mondhoeken vertrokken geamuseerd. ‘Heb ik je mooie veren geschroeid?’ Haar ijzige blik drong door hem heen. ‘Neem me niet kwalijk, milord, maar de laatste keer dat ik keek, droeg ik geen veren.’

‘Kristallen dan.’ Hij kwam dicht bij haar staan, sloeg een arm om haar middel en pakte haar hand in de zijne. ‘Zelfs zonder al die versierselen zou je nog een zeldzame schoonheid zijn,’ mompelde hij, en walste met haar de zaal door voordat hij verder sprak. ‘Ik weet zeker dat je vriend, lord Harcourt, dat ook vindt. Hij schijnt moeite te hebben zijn ogen van je af te houden vanavond. Maar daar had hij al moeite mee toen ik hem de eerste keer ontmoette, en nog meer op Melora’s huwelijk. Ik geloof dat hij zich verbeeldt verliefd op je te zijn.’

‘Ergert u zich aan lord Harcourt omdat hij me ten dans vroeg? Is dat ook de reden waarom u zich zo druk maakt over die knaap?’

‘Ik erger me niet aan lord Harcourt. Hij is een heel verstandig mens en een man van eer. Het is ook duidelijk dat hij een ongelooflijk goede smaak heeft, vooral op het gebied van vrouwen. Wat die knaap betreft, weet je al hoe ik over hem denk. En wat mijzelf betreft, ik zal al tevreden zijn als je, uitsluitend om mij een genoegen te doen, zou willen glimlachen.’

‘Wat verwacht u van me?’ vroeg Adriana. ‘Ik weet niet wat er in de komende drie maanden gaat gebeuren, en ik weet dus ook niet goed wat ik daarover moet zeggen. Ik kan me alleen maar afvragen waarom u me zelfs maar het hof wilt maken. Ik weet hoe u aan uw vrijheid gehecht bent.’

Even keek hij haar diep in de ogen. Zou hij inderdaad zijn vrijheid verkiezen boven haar? Dat was de vraag die hem nu al weken achtervolgde. ‘Ik kwam terug om mijn plicht te doen tegenover mijn vader en mijn familie, door het markizaat te aanvaarden, Adriana, en als ik merk dat het inhoudt dat ik met jou trouw, zal ik dat doen.’