Een zee van verlangen(89)

Adriana wist dat ze dankbaar had moeten zijn dat hij haar de vernedering van een val had bespaard. Maar ze was verontwaardigd dat hij om te beginnen had geprobeerd haar arm vast te pakken. Als hij dat niet had gedaan, zou ze nooit haar evenwicht hebben verloren.

Geërgerd drukte Adriana haar voet stevig in haar schoen en draaide zich naar hem om. Maar ze struikelde bijna van verbazing toen ze witte tanden zag blinken in een knap, gebruind gezicht.

‘Milord!’

Hij grinnikte zacht. ‘Je hoeft niet zo geschokt te kijken, Adriana. Je moet toch hebben geweten dat ik vroeg of laat mijn recht op je zou laten gelden?’

‘Nee… ik bedoel, ik had niet echt verwacht dat u naar me toe zou komen.’ Niet als hij verleidelijk glimlachend met de mooie miss Felicity in zijn armen had gedanst.

‘Je draaide je zó kwaad naar me om, dat ik bijna omlaag was gedoken,’ zei hij plagend. ‘Ik meen me te herinneren dat je me zelfs als kind al een goede klap kon verkopen als je genoeg had van mijn nonsens.’

Ze bloosde, want ze was er na aan toe geweest hetzelfde te doen. ‘U liet me schrikken, dat is alles.’

‘Mijn verontschuldigingen, Adriana, maar na diverse pogingen je alleen aan te treffen, besloot ik eindelijk naar je toe te gaan en mijn recht op te eisen om met je te dansen, ondanks al die verliefde mannen om je heen. Vooral die molenaarszoon lijkt vanavond bijzonder hardnekkig. Heb je het hem al verteld?’

‘Nee,’ bekende ze kregelig. ‘Ik heb nog geen geschikt moment kunnen vinden.’

‘Ik ben bereid het te doen als jij het niet op kunt brengen, m’n lieve Adriana,’ bood hij aan.

‘Ik weet zeker dat u niets liever zou doen,’ antwoordde ze koel, ‘maar ik vraag me af of het met goede bedoelingen zou zijn, want de laatste keer toen u met Roger samen was, hebt u hem tegen de grond geslagen.’

‘Heel goede bedoelingen ten opzichte van jou, liefste. Ik zou je een taak uit handen nemen waaraan jij blijkbaar een grote hekel hebt. Wat hem betreft, ach, je zóu kunnen zeggen dat snel afkappen de meest menselijke manier is om een geïnfecteerd been af te zetten.’ Hij haalde achteloos zijn schouders op. ‘Dat zeiden de heelmeesters tenminste tegen me toen ze overwogen mijn been af te zetten.’

‘Bent u niet dankbaar dat u hun wijze advies niet hebt opgevolgd?’

Colton grinnikte. ‘Ik ben inderdaad dankbaar, dus als je liever niet hebt dat ik Roger op de hoogte breng, zal ik het aan jouw vriendelijker aanpak overlaten… tegen een prijs…’

‘Een prijs?’ herhaalde ze sceptisch. ‘En wat mag die dan wel zijn?’

‘Ik heb je gered van je korte eenzaamheid voordat er weer nieuwe galante indringers komen.’

‘Ik heb al minstens twee dansen geen partner gehad,’ antwoordde ze koeltjes, en vroeg toen op de man af: ‘Waar bent u geweest?’

‘Buiten, om wat frisse lucht te happen,’ antwoordde hij. ‘Het interesseerde me eigenlijk niet zo erg om met een van de andere dames te dansen, en ik kreeg genoeg van het wachten op mijn beurt met jou. Ik ken de grenzen van Wakefield Manor nu beter dan die van mijn eigen landgoed. Ik ben zelfs even blijven staan om de dauw van mijn schoenen te vegen, alles om die eindeloze wachttijd door te komen.’

Een aannemelijk verhaal, met Felicity wachtend in de coulissen, dacht Adriana. ‘Het is heel aardig van u om me te komen redden, maar u hoeft zich geen zorgen te maken.’ Ze gebaarde met haar hand in de richting waar ze Felicity het laatst gezien had. ‘Alstublieft, danst u verder met uw partner.’

Glimlachend boog hij zich naar haar toe en legde de ene pols op de andere achter zijn rug. ‘Op het moment, liefste, ben ik zonder partner.’

Adriana grinnikte. ‘Wat? Is het mogelijk dat miss Fairchild u in de steek heeft gelaten voor een ander? Dat kan ik moeilijk geloven, gezien haar talloze loftuitingen over u de laatste tijd. U moet vaak bij haar op bezoek zijn geweest om die te verdienen.’

Hij grijnsde schalks. ‘Je hebt weer naar die verdraaide roddelaars geluisterd, Adriana!’

‘Dat… dat is niet waar!’ protesteerde ze. ‘Ik heb u met miss Fairchild zien dansen, meer niet.’

‘Eén keer maar. Het leek me het enige wat ik kon doen tot Stuart terugkwam.’

‘Wat heeft Stuart ermee te maken?’

‘Maar, liefste, hij heeft haar meegebracht…’

Adriana deed haar best hem niet verbluft aan te staren. ‘Stuart heeft haar meegebracht?’

Zijn ogen glinsterden toen hij haar verbazing zag. ‘Nou, als je echt wilt dat ik het specifiek uitleg, mijn zus en mijn zwager hebben hen beiden meegenomen, nadat jij erop aan had gedrongen om mee te nemen wie ze wilden. Samantha dacht niet dat jij het erg zou vinden, omdat jullie beiden haar hadden uitgenodigd tijdens jullie rit op de dag van mijn thuiskomst, en Stuart scheen in haar geïnteresseerd te zijn. Je dacht toch niet dat ík haar had begeleid, liefste? Schaam je!’