Een zee van verlangen(97)

Adriana verslikte zich bijna. Pas op de bruiloft van haar zus was het tot haar doorgedrongen hoe gemakkelijk ze verliefd zou kunnen worden op deze man. Dat zou weleens kunnen betekenen dat ze haar verzet niet zou kunnen volhouden. Ze was niet vergeten hoe zelfverzekerd hij had gezegd dat hij haar veel genot zou kunnen bieden.

Ze probeerde hem ervan te overtuigen dat hij op zijn mening terug moest komen. ‘Colton, je ziet toch zeker wel dat het verstandig is om onze ouders de diepe teleurstelling te besparen als hun verwachtingen na drie maanden geveinsd enthousiasme van jouw kant de bodem worden ingeslagen.’

‘Geveinsd? Ik geloof niet dat ik óóit in mijn leven een geveinsd enthousiasme heb opgebracht voor een dame, zeker niet als ze me aantrekt. Als dat niet zo is, onttrek ik me gewoon aan haar gezelschap. Op het moment, Ariana, verheug ik me erop je in de komende weken beter te leren kennen. Als je het nodig vindt onze ouders te waarschuwen, zou je ze misschien kunnen aanraden niet te veel te vertrouwen op wat ze zien, tot de dag waarop ik daadwerkelijk een aanzoek doe. Gezien de omstandigheden lijkt me dat de eenvoudigste oplossing.’

De gasten maakten glimlachend ruim baan voor hen. Toen ze tussen hen door liepen, sloegen oude bekenden van Colton hem enthousiast op de rug of maakten schertsende opmerkingen. Het daaropvolgende gelach deed Adriana ineenkrimpen.

Het enthousiasme van bekenden en vrienden droeg er veel toe bij de wraakzuchtige uitdrukking op Rogers gezicht te versterken, toen het paar bij de deur kwam waar hij zich had geposteerd. Toen hij zijn hoop voor zijn ogen zag verdwijnen, besloot hij de markies fysiek te beletten Adriana in bezit te krijgen. Het deerde hem niet dat de markies een ervaren militair was, of dat hij langer was en goed met zijn vuisten. Roger was ten einde raad. Het was óf Colton Wyndham uitschakelen, óf zijn aspiraties verloren zien gaan.

Het strategisch neerzetten van een stoel en een uitdagende houding ernaast vormden een barrière voor de twee.

Colton zag het obstakel dat hun vertrek verhinderde en vroeg zich af of hij straks weer verstrikt zou raken in een handgemeen met die klerk. Als het werkelijk tot een confrontatie kwam, zou hij Roger nog harder onder handen nemen dan de vorige keer, want Roger leek veel moeite te hebben met het accepteren van het feit dat Lady Adriana niet van hem was en nooit zou zijn.

Adriana liep onzeker naar de deur. Ze keek even op naar Colton, maar de druk van zijn hand op haar rug dwong haar door te lopen.

‘Wees niet bang, Adriana,’ mompelde Colton. ‘Als Roger erop staat deze kwestie met geweld te beslissen, zal ik hem vragen mee naar buiten te gaan. Dan is er minder kans dat we de feestvreugde hier verstoren.’

Met een verachtelijke grijns toen Adriana probeerde om de door hem neergezette stoel heen te lopen, deed Roger een stap naar voren om haar weg te blokkeren. ‘Wel, wel, het is vanavond dus duidelijk geworden dat u niet sterk genoeg bent om uw onafhankelijkheid te bewijzen, en dat u gecapituleerd bent voor de plannen van wijlen lord Randwulf om u uit te huwelijken aan zijn zoon. Ik dacht dat u uit beter hout gesneden was, maar ik zie nu in dat ik me vergist heb. Ik had mezelf nooit moeten wijsmaken dat er hoop voor me was, niet zolang de titel van markiezin voor uw mooie neusje bungelde. Ik heb er spijt van dat ik ooit gehoopt heb dat u anders zou zijn. U bent net als alle eerzuchtige vrouwen, die verlangen naar een titel en prestige -’

‘Neem me niet kwalijk, meneer Elston,’ viel Colton hem kortaf in de rede. ‘U maakt een hoop lawaai over iets waarin de dame geen enkel aandeel had. Ik heb haar uitgekozen om persoonlijke redenen. Als u enig recht op haar hebt dat haar belet met andere mannen te dansen dan met u, was ik mij niet daarvan bewust. Evenmin ken ik enige verplichting dat ik uw toestemming moet vragen om haar te benaderen. Hébt u zo’n recht?’

Roger keek woedend terug, en maakte door een wrokkend zwijgen zijn verontwaardiging kenbaar over iets wat hij als een grote onrechtvaardigheid beschouwde.

‘Dat dacht ik al.’ Met een kort glimlachje naar de jongere man gaf Colton Adriana een arm. ‘Ik geloof dat de dame u iets te zeggen heeft, meneer Elston. Als u zo vriendelijk wilt zijn naar de bibliotheek te gaan, zullen wij u volgen.’

Adriana keek Colton smekend aan. ‘Misschien is het beter als ik met Roger onder vier ogen praat.’

Colton schudde zijn hoofd. Elston was zó wanhopig in zijn verlangen Adriana te bezitten, dat hij hem in staat achtte haar tegen haar wil tot overgave te dwingen, in de hoop op die manier een huwelijk tot stand te brengen, al was hij ervan overtuigd dat haar vader zoiets zou dulden zonder de man te doden. In elk geval was hij niet van plan hem de gelegenheid daartoe te geven. ‘Dat zou niet verstandig zijn, lieve. Er is geen enkele garantie dat meneer Elston niet zal trachten je kwaad te doen.’