Een zee van verlangen(95)

‘Je weet net zo goed als ik dat over mijn vader gezegd werd dat hij een man was met een intuïtief intellect,’ peinsde Colton hardop, de langdurige stilte tussen hen verbrekend. ‘Hij was onwrikbaar in zijn geloof dat we goed zouden zijn voor elkaar. Noem het een experiment als je wilt, die hofmakerij van ons, maar ik zou graag zelf willen ontdekken welke redenen mijn vader had om dat te denken. Zoals je weet, lieve, ben ik nogal sceptisch van aard; het beviel me niet dat mijn leven door mijn vader werd uitgestippeld. Maar ik zal alles doen wat ik kan om zijn nagedachtenis in ere te houden door serieus het waarom en waarvoor van zijn redenering te doorgronden. Ik kan je alleen maar vragen geduld met me te hebben als we doen alsof. Ik vind het beslist geen onaangename taak. Je bent een ongelooflijk mooie vrouw, Adriana, en al hebben we elkaar in de begintijd van ons leven gekend, we zijn, zoals je zei, tijdens mijn afwezigheid niet veel meer dan vreemden geworden. Voor ik meer van je kan vragen, moet ik je goed leren kennen.’ Hij keek haar vragend aan. ‘Heeft mijn openhartigheid je beledigd?’

‘Nee, Colton,’ antwoordde ze met een aarzelende glimlach. ‘Eerlijk gezegd, heb ik liever dat je openhartig bent, want, weet je, in de tijd die jij nodig hebt om mijn ware aard te doorgronden, hoop ik die van jou te ontdekken. Elkaar leren kennen maakt deel uit van de stevige fundering waarop een huwelijk moet worden gebouwd. Hoewel ik niet verwacht dat onze hofmakerij veel zal opleveren, gezien je vroegere verzet ertegen, ben ik bereid je alle kansen te geven om te beoordelen welke kwaliteiten ik als echtgenote kan bezitten.’

‘Dank je, Adriana,’ mompelde hij zacht.

Het duurde even voor ze antwoord kon geven, en toen merkte ze tot haar verbazing dat haar stem zwak en beverig klonk. ‘Ik weet dat we veel over elkaar te weten moeten komen, Colton, maar ik zeg je eerlijk dat ik niet veel anders ben dan het kleine meisje dat je vroeger hebt afgewezen. Over drie maanden zullen we wellicht besluiten andere wegen in te slaan dan je vader voor ons bedoelde. In dat geval hoop ik dat we beiden tolerant zullen zijn voor de gevoelens van de ander, en ter wille van onze ouders vrienden kunnen blijven.’

Zijn mondhoeken trilden verdacht. ‘Gek, maar ik vond dat je juist heel erg veranderd bent. Al heb ik nog zo mijn best gedaan, ik heb niet een van die sproetjes op je neus gezien. En om je de waarheid te zeggen, kan ik me niet herinneren dat ik ooit in de verleiding ben geweest dat kleine meisje te zoenen dat ik achterliet.’

Adriana keek hem uitdagend aan. ‘Ik denk, Colton, dat je beter met de grootste voorzichtigheid te werk kunt gaan.’

‘Een kusje nu en dan kan geen kwaad…’

‘Een kusje nu en dan is gevaarlijk,’ antwoordde ze, overtuigd dat ze gelijk had waar het hem betrof.

‘Ben je zó bang je maagdelijkheid te verliezen, Adriana?’

‘Aan jou? Ja!’ antwoordde ze, met een zekerheid die geen tegenspraak duldde. Ze wist dat haar moeder van afgrijzen vervuld zou zijn als ze hun conversatie zou kunnen horen. ‘Ik heb niet in de wereld rondgezworven zoals jij, Colton, en ben nooit blootgesteld geweest aan de constante gevaren of de onzekerheden van de oorlog. Ik heb altijd geweten waar ik zou slapen, en tot dusver is dat altijd alleen geweest. Ik weet niet wat jouw ervaringen zijn geweest, maar zelfs als jongeman leek je iets te hebben wat meisjes aantrok als bijen tot honing, en eerlijk gezegd baart me dat zorgen. Er zijn bepaalde dingen die ik van een echtgenoot verlang, waaronder liefde, eer, trouw, en een hoop kinderen die we samen hebben verwekt. Als je me na deze drie maanden nog steeds tot vrouw wilt, zal ik je graag alles afstaan wat ik te geven heb, met alle vreugde, passie en toewijding die ik in staat ben te voelen. Maar tot de dag waarop we één zouden worden, moet ik mijn hart bewaken, want ik ben erg ontvankelijk en gevoelig. Als klein meisje adoreerde ik je, maar je brak mijn hart. Als dat weer zou gebeuren, zou dat deze keer heel wat schokkender zijn.’

‘Je hebt het heel duidelijk gemaakt, Adriana,’ mompelde Colton.

‘Dus ik mag aannemen dat je de overredingskracht van je mannelijke passie zult intomen als het om mij gaat?’

‘Ik weet niet zeker of ik die gelofte kan doen en kan houden.’

‘Waarom niet?’ vroeg ze in alle onschuld.

Colton vroeg zich af of ze werkelijk niet wist hoe mooi en verleidelijk ze was. Om zich heen kijkend alsof hij naar een geschikt antwoord zocht, besefte hij plotseling dat de muziek was gestopt. Enigszins verbaasd keek hij wat aandachtiger om zich heen op de dansvloer. Voorzover hij kon zien, waren zij de enigen die nog dansten. Alle anderen waren aan de kant gaan staan om naar hen te kijken. De meeste gasten glimlachten geamuseerd, terwijl anderen enthousiaster waren en hun waardering nadrukkelijk lieten blijken met een hartelijk applaus en kreten als ‘Bravo!’ en ‘Encore!’