Een zee van verlangen(87)

‘Ja, drie maanden.’

Zijn ogen keken liefkozend naar haar gezicht, alsof hij probeerde dat in zijn geheugen te prenten. ‘Ik zal vurig bidden dat je na het verstrijken van die tijd, of eerder, bevrijd zult zijn van al je verplichtingen. Tot dan, Adriana, wees overtuigd van mijn onwrikbare verlangen je tot vrouw te hebben.’

‘Je doet me te veel eer aan.’

Ze bleven staan toen de muziek ten einde was. Riordan vroeg om de volgende dans, maar Adriana zag Roger ongeduldig heen en weer lopen achter verscheidene gasten.

‘Beter van niet. Ik heb iets te bespreken met meneer Elston, en ik vrees dat hij minder begrip heeft dan jij voor het feit dat ik mijn belofte moet nakomen.’

‘Ik blijf bij je.’

Adriana wilde niets liever dan het troostende gezelschap van Riordan, maar ze legde zacht haar hand op zijn arm en schudde haar hoofd. ‘Het zou meneer Elston alleen maar kwaad maken als jij erbij was, Riordan. Als je wilt, ga dan nog een keer met Berenice dansen. Misschien zou haar vader haar wat vriendelijker bejegenen als hij denkt dat ze de aandacht van een edelman heeft getrokken zoals jij.’

Weer moest ze de beproeving doorstaan om opnieuw met Roger te dansen, die met een nijdige frons naar lord Harcourt keek toen hij langskwam met de blonde Berenice in zijn armen. Minachtend zei hij: ‘De enige reden waarom die verwaande kwast vanavond met die dikzak danst, zal wel zijn omdat hij weet dat haar vader haar een grote bruidsschat meegeeft.’

Adriana voelde zich driftig worden. ‘Praat in mijn aanwezigheid nooit meer zo geringschattend over vrienden van mij, Roger. Ik zal het niet dulden, en als ik je eens goed de waarheid mag zeggen, je hebt nog een heel lange weg te gaan om zelfs maar in de buurt te komen van de verfijning van een honorabele heer als lord Harcourt. Wat betreft Berenices bruidsschat, die is inderdaad zo groot als je zegt, maar ik denk dat het vermogen van de markies dat van haar vader ver in de schaduw stelt. Misschien ben jij je er niet van bewust, maar lord Harcourt zal op een goede dag hertog zijn - en een uitstekende, mag ik wel zeggen.’

Deemoedig door haar woede, mompelde Roger moeizaam een excuus. ‘Het spijt me, ik vrees dat mijn verstand beheerst wordt door mijn jaloezie.’

Adriana liet zich niet zo gemakkelijk sussen. ‘Dan stel ik voor dat je die onbedwingbare jaloezie stevig in toom houdt, zodat ik niet de dag hoef te berouwen dat we elkaar ooit zijn tegengekomen.’

Toen de muziek eindelijk was afgelopen, voelden Adriana’s tenen weer aan of ze in een martelwerktuig waren geperst. Ze kon bijna niet lopen van de pijn en wankelde behoedzaam naar een sofa aan het eind van de balzaal, waar haar familie stond. Voorzichtig ging ze op de fluwelen kussens zitten en slaakte een zucht van verlichting. Onder de zoom van haar jurk begon ze haar slippers uit te trekken. Haar tenen hadden het meeste te verdragen gehad, en zelfs als zij ze alleen maar op en neer bewoog leek dat de pijn al te verergeren. Ze besloot op hetzelfde moment dat ze Roger meteen zou moeten vertellen dat hun vriendschap niet kon worden voortgezet. Ook al zou Colton Wyndham haar niet het hof maken, dan zou ze het niet kunnen verdragen ooit nog met Roger te dansen.

‘Misschien kan ik wat te drinken voor je halen, want dansen lijkt me niet goed af te gaan.’

‘Ik geloof dat ik wel een glas wijn wil,’ stemde Adriana toe. Ze dacht dat een kleine hoeveelheid haar waarschijnlijk zou ontspannen en haar door het moeilijke gesprek heen zou kunnen helpen. En misschien zou het ook de pijn in haar tenen wat verminderen.

‘Ik zal niet lang wegblijven, mylady.’

‘Doe het rustig aan,’ zei ze heel oprecht. Ze had absoluut tijd nodig om zich te concentreren op de komende beproeving.

Mathilda Maxim kwam naar hen toe en plofte met een overdreven zucht neer naast haar nicht. ‘Ik weet niet hoe jij eraan toe bent, kind, maar er is vanavond meer op mijn voeten getrapt dan er Fransen waren bij Waterloo. Ik begin te denken dat de dansleraar hier in de buurt naar buiten moet worden gebracht en doodgeschoten om ons allemaal te behoeden voor toekomstige narigheid.’

Adriana giechelde om haar droge humor en knikte instemmend. ‘Ik weet precies wat u bedoelt, tante Tilly. Geloof me, als ik een grote kom geneeskrachtig water onder mijn rok kon verbergen, zou ik in de verleiding komen mijn voeten met kousen en al erin te weken.’

Tilly kermde terwijl ze onder dekking van haar rok haar eigen schoenen uittrok. ‘Ik geloof dat ik te lang weduwe ben geweest.’

Adriana’s nieuwsgierigheid was gewekt. ‘Hoezo, tante Tilly?’

De oudere vrouw reageerde met een ondeugende grijns. ‘Ik heb nooit geweten dat er zoveel enorm aantrekkelijke oudere heren op de wereld rondliepen, tot ik vanavond hier kwam. Zeg dat ik niet droom.’