Reading Online Novel

Een zee van verlangen(85)



Tot haar opluchting werd Rogers inspecterende blik afgeleid door het simpele feit dat er van hem verwacht werd dat hij zou dansen. Hij hief zijn hoofd op en fronste zijn voorhoofd terwijl hij zich concentreerde op de taak met haar door de zaal te walsen. Hij deed het houterig, alsof hij het pas kortgeleden geleerd had en niet helemaal zeker was van zichzelf. Een ogenblik later schuurde de metalen rand van zijn zool langs de tenen van haar satijnen pump, wat zo’n intense pijn veroorzaakte dat Adriana’s mond openviel van verbazing. Met uiterlijke onverstoorbaarheid forceerde ze een glimlachje naar Samantha en Perceval, die voorbij dansten.

Achter hen kwam lord Harcourt, die bewees hoe galant hij was toen hij voorbij danste met Berenice. Hoewel Berenice les had gehad van een dansleraar, leek ze heel nerveus omdat ze danste met een gentleman, en trapte herhaaldelijk op zijn glimmende zwarte schoenen. Zijn donkere ogen keken even in die van Adriana, en ondanks haar medeleven was ze geamuseerd door zijn pijnlijke glimlach. Zij onderging eenzelfde kwelling en haar eigen dappere glimlach was even smartelijk.

Rogers gezicht was vuurrood geworden. Hij voelde zich allerminst thuis tussen al die elegant geklede gentlemen die met sierlijk gemak hun partners door de balzaal lieten zweven. ‘Het spijt me heel erg, milady. Ik ben niet opgevoed in de sociale deugden. Pas in de laatste maand heb ik de kans gehad die te leren.’ Hij keek een beetje schaapachtig. ‘Ik denk dat ik meer oefening nodig heb. Wilt u liever gaan zitten?’

‘Als je het niet erg vindt,’ antwoordde Adriana.’ Maar je hoeft niet te piekeren over je dansen, Roger. Niet iedereen kan het leren als hij jong is. Mettertijd zul je er meer ervaring in krijgen.’

Zijn gezicht klaarde op. ‘Ik zal heel erg mijn best doen geen fout meer te maken als u me nog een dans wilt gunnen. Ik moet ervaring opdoen, en dansen met u is aanzienlijk gemakkelijker.’

‘Later,’ zei ze, zich afvragend of haar voeten ooit weer normaal zouden worden. ‘Eerst moet ik met je praten.’

Roger liet een gedempt gekreun horen. ‘Niet nu. Dans met me in plaats daarvan.’

‘Wat rust zou je waarschijnlijk goed doen, Roger,’ antwoordde ze ronduit. ‘Je hebt de laatste momenten meer op mijn tenen getrapt dan in het begin. Misschien zal een glas wijn helpen je te ontspannen.’

‘Drink je een glas met me mee?’

Wijn was het laatste wat ze nodig had, want die zou haar hersens slechts benevelen. ‘Later misschien.’

‘Ik wil u niet alleen laten,’ hield hij vol.

Adriana zuchtte, gefrustreerd door zijn hardnekkigheid. ‘Misschien kunnen we dan nu die discussie hebben.’

Zijn gezicht versomberde, en toen zijn ogen door de zaal dwaalden, keek hij pruilend en kwaad naar niemand in het bijzonder. ‘Ik weet wat u gaat zeggen, en ik wil het niet horen.’

‘Dan hoef ik misschien niet mijn adem te verspillen als je zulke intuïtieve vermogens hebt ontwikkeld.’

Plotseling voelde Adriana dat er iemand achter haar stond. Ze zag dat Rogers ogen vuur schoten en ze bereidde zich voor op moeilijkheden. Ze wilde zich juist omdraaien toen ze een stem hoorde vragen: ‘Mag ik deze dans van u, mylady?’

Met een opgeluchte glimlach herkende ze de diepe stem van lord Harcourt. Adriana draaide zich om. ‘Natuurlijk, milord.’

Ze draaide zich weer om en wilde zich excuseren tegenover Roger, maar de verhitte blik in zijn ogen waarschuwde haar dat hij niet erg ingenomen was met haar spontane toestemming om met een ander te dansen na hem zojuist geweigerd te hebben. Zacht fluisterend zei ze berispend: ‘Ik heb nooit beloofd de hele avond met jou door te brengen, Roger. Ik heb je alleen toestemming gegeven om te komen. Lord Harcourt is niet alleen een gast van ons, maar ook een heel goede vriend van me. Ik zal me door jouw dreigende blikken niet laten weerhouden met hem te dansen… of, wat dat betreft, met enige andere man. Laat dergelijke tactieken alsjeblieft achterwege, anders zal ik je moeten vragen meteen te vertrekken.’

Rogers kaken spanden zich. Hij deed een paar stappen achteruit en maakte een diepe buiging, alsof hij gehoorzaamheid zwoer aan een koningin. ‘Mylady.’

Adriana was bang dat ze te kortaf tegen hem was geweest en keek hem na terwijl hij zich allesbehalve gentlemanlike een weg baande door de gasten. Mensen draaiden zich om en staarden hem verbaasd na als ze ruw opzij werden geduwd.

‘Laat die kerel maar, lady Adriana,’ drong Riordan fluisterend aan, en boog zich weer naar haar toe. ‘Hij vindt blijkbaar dat zijn greep op u niet sterk genoeg is en zou u gevangen houden als hij kon.’

Adriana keek de markies met een ongeruste glimlach aan. ‘Het spijt me dat u daarvan getuige moest zijn.’

‘Het was de schuld van die knaap, die zich verbeeldde dat hij beslag op uw tijd kon leggen. Als hij werkelijk dacht dat u de hele avond alleen aan hem zou wijden, dan kan ik alleen maar hevig verontwaardigd zijn over zijn vrijpostigheid. De trieste waarheid is dat ik niet alleen sta in mijn verlangen naar alle tijd die u bereid bent me te geven. Ik zou maar al te graag al uw verliefde bewonderaars uit uw omgeving verwijderen, zodat ik u geheel en al voor mijzelf kan hebben. Maar in plaats daarvan neem ik aan dat ik uw gezelschap zal moeten delen, althans tot een meer permanente regeling kan worden getroffen.’