Een gegeven dag(41)

„Ik heb een belangrijke tip voor u. Er staat een hotel of pension ergens aan de Zeeburgerdijk, telefoonnummer dubbelnegen-zes-nul-vier... hebt u dat? Nee, dit is om de drommel geen flauwe grap. Ik herhaal: dubbelnegen-zes-nul-vier. Daar logeert een buitenlander die vier sigarenkistjes met verdovende middelen in zijn bezit heeft. Zijn voornaam is Miguel... Ja, ik spel dat: M van Michael, I van Isaak... U kunt hem gemakkelijk herkennen, het is een grote, stevig gebouwde vent met blond krulhaar en een klein blond snorretje. Maar ik wil hiermee niet zeggen, dat hij weet wat die kistjes bevatten, begrijpt u. Het is best mogelijk, dat een internationale smokkelaarsbende ze hem in zijn handen heeft gestopt. Dank u.” Ik hoor nog opgewonden vragen, maar ik hang haastig op. Ik ben geen politieman, maar ik ben wel de schrijver van het O.V.M.Rapport. Ik heb me daarvoor destijds echt uitgesloofd, ik heb onder andere alle grote klinieken bezocht en de menselijke wrakken daar gezien. En ik kom juist van Eveline. Ik ben niet van plan toe te laten, dat die enorme zending haar bestemming bereikt. Ik begrijp alleen niet goed waarom ik Miguel eigenlijk de kans geef zich eruit te praten. Misschien wel omdat hij verhinderd heeft dat mijn hersens werden ingetrapt.

Ik steek de straat over, diep in gedachten. Een vroege slagersjongen, die op z’n fiets een zijstraat uitkomt, kan me nog net ontwijken. „Kun je niet uitkijken, slome donder?” roept hij me over zijn schouder toe.

Hij heeft gelijk, ik moest beter uit kijken. Want ik heb niet het flauwste idee ervan in hoeverre de politie gesprekken uit een publieke telefooncel kan traceren. Terwijl ik doorloop en uitkijk naar een taxi, tracht ik mijn gedachten wat te ordenen. Miguel is een slimme rekel. Hij maakte handig gebruik van mijn belangstelling voor Eveline om me te versterken in mijn foutieve veronderstelling, dat Figel en de twee Arabieren in blanke slavinnen handelden. Dat deden ze helemaal niet. Ze handelden in verdovende middelen. Minder risico en oneindig veel voordeliger. Ze hadden juist een nuttige toer door Europa gemaakt. Aangezien Achmad behalve van verkopen ook van kopen sprak, denk ik, dat ze hun plaatselijke produkten zoals opium en hasjisch verkochten en cocaïne, morfine en andere zegeningen van onze westerse beschaving inkochten. Ten behoeve van die eerwaardige oude heer in Cairo, die ze de Sheik noemden. Het feit dat Achmad ook over vérkopen sprak, had me moeten waarschuwen dat ik op het verkeerde spoor was toen ik hen voor vrouwenhandelaars hield. Ik had toen blijkbaar te veel andere dingen aan mijn hoofd.

Miguel doet niet in blanke slavinnen en evenmin in verdovende middelen. Ik geloof dat hij de waarheid sprak, toen hij zichzelf beschreef als een dure gigolo, die zo nu en dan van zijn beschermvrouwen ook wel eens juwelen steelt. Figel had Miguel in zijn team opgenomen, omdat Miguel thuis is in de hoofdsteden en vakantieoorden van Europa en daarmee hem, Figel, aan goede relaties kon helpen, aan leveranciers zowel als aan afnemers. Als beloning voor zijn goede diensten had Figel hem beloofd naar Egypte te brengen, en hem daar een nieuw paspoort en een splinternieuwe identiteit te bezorgen. De oude Sheik had dat zeker wel voor elkaar gekregen.

Ik geloof dat dit allemaal wel klopt. Ook begrijp ik nu precies wat er op de woonschuit gebeurd is, dat wil zeggen in het eerste bedrijf. Mochtar was een beroepsmoordenaar, maar hij raakte de kluts kwijt toen hij de man die hij heimelijk bewonderde moest afmaken. Hij maakte toen amok en wilde alles en iedereen in z’n buurt vermoorden, in de eerste plaats natuurlijk mij. Figel wilde tussenbeide komen en hij schoot Figel dood. Tot zover is het allemaal volkomen duidelijk. Wat er daarna gebeurde kan ik alleen maar gissen, maar toch geloof ik niet dat ik er ver naast ben. Ik kan onmogelijk aannemen dat Figel en Mochtar tegelijk schoten. Dat idee moet Miguel uit het een of andere stuiversromannetje hebben gehaald. Ik geloof nu, dat Miguel vlak na Figel binnenkwam en niet na een flinke tussenpoos, zoals hij me wilde wijsmaken. Dat oponthoud door het parkeren is onzin, want waarom zou hij de moeite nemen zijn auto netjes aan de kant te zetten op een uitgestorven kanaalkade? Nee, Miguel heeft gezien hoe Mochtar Figel doodschoot en Miguel schoot Mochtar neer, voordat de kleine moordenaar het hem kon doen. Het idee de zending verdovende middelen in te pikken kwam pas bij Miguel op, toen hij Mochtar had neergeschoten - eigenlijk uit zelfverdediging - en toen het ineens tot hem doordrong dat hij nu de enig overgeblevene was en er een klein fortuin zo maar voor het grijpen lag. Hij had wel geweten dat het goed in die sigarenkistjes verborgen was, vandaar dat onnodig gezeur met de sigarenkoker die hij uit Figels zak haalde: Figels sigaren namen al zijn gedachten in beslag. Ik kan niet aannemen dat Miguel een moordenaar is, die met voorbedachten rade Figel en Mochtar neerschoot om zich de zending te kunnen toe-eigenen. Maar dat zou toch wel zijn wat de politie zou denken, zodra ze zouden ontdekken dat Figel niet in blanke slavinnen, maar in verdovende middelen handelde. Vandaar dat Miguel er zo op gebrand was dat ik hun mijn verhaal zou vertellen. En hij zal er wel voor gezorgd hebben, dat de feiten dat verhaaltje steunden, door de goede pistolen op de goede plaats te leggen, zodat het met de kogels netjes uitkwam. Hij had alle tijd om het voor elkaar te brengen, want ik lag, half versuft, met mijn gezicht naar de wand.