Dodenschip(75)

Het was niet erg belangrijk, maar het verbaasde Max wel. Hij stak zijn hand uit. ‘Max Hanley.’

Jenner hield zijn gehandschoende handen omhoog. ‘Excuseer mij dat ik u geen hand geef. Mijn handen zijn verbrand bij een autoongeluk toen ik nog jong was.’

‘O, nee hoor. Geen probleem. Dit is Eddie Seng, van het team dat mijn zoon gered heeft. En dit is Kyle.’

‘Aangenaam kennis te maken, dokter,’ zei Eddie. ‘En mijn excuses dat we de naam van dit hotel niet konden noemen voordat u in Rome arriveerde. Dat was nodig in verband met de geheimhouding.’

‘Daar heb ik alle begrip voor,’ zei Jenner en ging hun voor naar een van de drie slaapkamers in de suite. Ze legden Kyle, gekleed in een ziekenhuispyjama, op een groot hemelbed en sloten de gordijnen. Max streek met zijn hand over het gezicht van zijn zoon. In zijn ogen was liefde, pijn, hopeloosheid en zelfverwijt te lezen.

‘We brengen hem weer terug,’ zei Adam Jenner geruststellend. De arts had dit in zijn carrière bij zoveel ouders gezien. In de zitkamer werden de balkondeuren geopend, zodat het geluid van het drukke verkeer in Rome op de achtergrond te horen was. Achter het dak van een huizenblok tegenover het hotel rezen de hoge muren en de bogen van het Colosseum op. Met bijna vijftigduizend zitplaatsen was het even groot als een moderne sportarena.

‘Ik neem aan dat alles soepel verliep?’ zei Jenner. Hij had een licht accent, maar Max kon het niet goed plaatsen. Het was alsof Jenner was opgevoed door ouders die geen Engels spraken.

‘Nou, eerlijk gezegd was dat niet zo,’ zei Max.

‘Heus? Wat is er dan gebeurd?’

De ogen waren ook merkwaardig, dacht Max. Er was iets mee. Achter de modieuze bril van Jenner leken zijn bruine ogen vreemd. Max was meestal in staat meteen te zien met wat voor karakter hij te maken had, maar bij Jenner wist hij het niet.

‘De responsivisten hebben nu gewapende bewakers,’ zei Eddie, toen Max niet reageerde.

Jenner liet zich met een zucht op de sofa zakken. ‘Ik was al bang dat het ooit zover zou komen. Thom en Heidi Severance zijn de laatste jaren steeds achterdochtiger geworden. Ik vrees dat het onvermijdelijk was dat ze ooit wapens zouden aanschaffen. Dat spijt me echt. Ik had jullie daarvoor moeten waarschuwen.’

Eddie wuifde de bezorgdheid van Jenner weg. ‘Van mijn mensen is niemand gewond geraakt, dus het is niet zo belangrijk.’

‘U bent te bescheiden, mijnheer Seng. Ik heb zelf aan het front gevochten, dus ik weet wat u hebt doorgemaakt.’

Vietnam, dacht Max. Jenner was ongeveer even oud. Het raadsel was opgelost en daar voelde Max zich beter door. ‘Wat is de procedure?’ vroeg hij.

‘Gewoonlijk hebben we een gesprek met vrienden en familie van Kyle erbij, zodat hij beseft dat hij gesteund wordt om los te komen van de responsivisten. Maar in deze situatie zal ik eerst enkele sessies met Kyle alleen houden. Het zal nogal een schok voor hem zijn als hij ontwaakt en beseft wat er met hem gebeurd is.’ Jenner glimlachte flauwtjes. ‘En mijn ervaring is dat een schok heel snel in woede kan omslaan.’

‘Kyle is niet gauw boos, als u daar bezorgd over bent,’ zei Max. ‘Anders dan zijn vader is hij niet opvliegend van aard.’

‘Meestal geef ik een medicijn om de patiënt kalm te houden, tot de schok verwerkt is,’ Jenner gebaarde naar een tafeltje waarop een ouderwetse dokterstas naast een vaas met een vers boeket stond.

‘Hoeveel mensen heeft u al geholpen, dokter?’

‘Noem mij liever Adam. Meer dan tweehonderd.’

‘En altijd met succes?’

‘Was dat maar waar. Helaas is dat niet het geval. Enkele patiënten hebben zelfmoord gepleegd, en sommige zijn ook teruggekeerd naar die sekte. Dat is wel triest. De mensen worden aangetrokken door wat ze zien als goede werken van de responsivisten, maar als ze daar een tijdje zijn dan begint de groep steeds meer druk uit te oefenen, vooral door het contact met geliefden te verminderen. En als dat eenmaal gebeurt, dan is het moeilijk weer terug te keren naar het vroegere bestaan.’

‘Waarom laten mensen dat gebeuren?’ vroeg Eddie, maar hij wist het antwoord al. Dat was ook zo in Chinatown, waar hij zijn jeugd had doorgebracht. De druk om zich aan te sluiten bij een bende was heel groot, en als je daar eenmaal in werd opgenomen dan lieten de bendeleden je niet meer gaan.

‘Eenzaamheid, het gevoel geen band te hebben met de wereld. De responsivisten geven het gevoel dat ze deel uitmaken van iets veel groters, iets wat belangrijk is en zinvol. Het zijn eigenlijk dezelfde symptomen waardoor anderen aan alcohol of drugs verslaafd raken en de ontwenning gaat op dezelfde manier. Dus soms heeft behandeling succes en soms niet.’

‘Volgens zijn moeder is Kyle pas enkele maanden betrokken bij de responsivisten, dus het lijkt me dat hij kan genezen?’