Dodenschip(25)

De TEST-71-torpedo van Russische makelij was geladen met vierhonderd pond explosieven en kwam in het schootsveld van het Gatling-kanon. Het water werd opzij gedrukt door de aanhoudende stroom patronen en vier stuks raakten de torpedo. Het wapentuig explodeerde, waardoor een reeks schokgolven door de zee bewoog en in het epicentrum van de explosie steeg een waterkolom bijna dertig meter omhoog, tot de zwaartekracht de overhand kreeg en de zuil zeewater weer instortte.

Hoewel de bemanning midden in het schip was en goed geïsoleerd van de buitenwereld, hoorde iedereen de explosie zo luid als een krakende donderslag tijdens een hevige onweersbui.

Juan keerde zich meteen naar Max. ‘Dat levert ons dertig seconden tijdwinst op. Ja toch?’

‘Die torpedo’s worden allemaal met een draad bestuurd. Als we die draden kunnen doorsnijden, dan zijn die krengen waardeloos. Zelfs de Iraniërs laten hier geen torpedo’s los zonder enige controle.’

‘Wat stel jij voor?’

‘Dat is toch duidelijk? Die Kilo tot zinken brengen.’

Juan keek weer naar de monitor van de tactische computer. Hij zag de rode puntjes oplichten die duidelijk maakten dat twee Amerikaanse S-3B-Vikings naderden en ook de strepen die getrokken werden door de drie overgebleven torpedo’s lichtten op. De reservetorpedo maakte meer snelheid en koerste in de richting van de Oregon.



‘Weet je zeker dat dit gaat lukken?’ vroeg Juan zonder op te kijken.

‘Natuurlijk niet,’ antwoordde Mark. ‘Dit is een Iraanse kopie van een zeker niet-perfect Russisch wapen. Maar mijn mannen hebben de hele nacht doorgewerkt om de eerste lanceerbuis aan te passen, zodat we die kunnen gebruiken. En Murph heeft de software ook bewerkt, dus laten we het proberen. Als alles werkt zoals we mogen verwachten dan worden die drie torpedo’s onschadelijk gemaakt voordat ze hun doelwit bereiken.’

‘Murph?’

‘Whopper heeft het uitgerekend, Voorzitter. Ik kan alles besturen, maar het is wel een gok met dat wapen. Met tweehonderd knopen snelheid wordt alles moeilijk bestuurbaar.’

Cabrillo zou Max en Murph over enkele seconden een dankbare kus geven of beiden naar de hel wensen. ‘Stuur! Draai de boeg recht naar de Kilo. Wepps, open de eerste buis. Goed richten en dan vuren.’

Bij de boeg ontstonden schuimkragen toen Eric Stone de Oregon draaide zodat Murph kon richten.

‘Stoney, nog twee strepen naar stuurboord,’ vroeg Mark en Eric bediende de straalbuizen om het schip te manoeuvreren naar de plek waar de Kilo een salvo torpedo’s had gelanceerd.

‘Linda, die onderzeeboot beweegt toch niet?’

‘Nee. Er worden wel draden uitgevierd om die torpedo’s te besturen.’ Linda Ross zette de hoofdtelefoon van de passieve sonar af.

Dat was de laatste informatie die Mark nodig had. Hij drukte op de vuurknop. Met een stoot samengeperste lucht, zo krachtig dat het hele schip sidderde, werd de rakettorpedo weggeschoten met een snelheid van bijna vijftig knopen: snel genoeg om dankzij de speciaal gevormde neus een luchtbel rond het hele wapen te vormen. Zodra de ingebouwde computer het signaal kreeg dat de snelheid verminderde ontbrandde de raket met oorverdovend gebulder en de stabilisatievinnen klapten uit.

De Hoot- of Whale-rakettorpedo sneed door het zeewater in een huls van supercaviterende luchtbellen die de wrijving elimineerden. In feite vloog de torpedo en accelereerde naar 230 mijl per uur. Het kielzog werd een stomende en borrelende straal.

Op de camerabeelden vanuit het kraaiennest was te zien dat de zee door een kaarsrechte streep in tweeën gedeeld werd vanaf de boeg van de Oregon en die elke seconde veertig meter langer werd.

‘Kijk dat ding eens gaan!’ riep iemand.

‘Afstand tot het doelwit?’ vroeg Juan.

‘Drieduizend meter,’ antwoordde Linda. ‘Nu nog 2600… nog 2200… Tweeduizend meter.’

‘Murphy, wees alert voor de zelfvernietiging,’ commandeerde Juan. ‘Wil je die Kilo niet tot zinken brengen?’

‘En daardoor een nog groter internationaal conflict veroorzaken dan nu al het geval is? Nee, dank je wel. Ik wil ze alleen wakker schudden en de stuurlijnen die uit de neus van de onderzeeboot gevierd worden doorsnijden.’

‘Hoe dichtbij?’

Juan keek naar de monitor van de tactische computer, om de afstanden tussen de torpedo’s en de Aggie Johnston en de Oregon te lezen. Over dertig seconden zou de romp van de Johnston opensplijten door een voltreffer. Juan tuurde naar de streep die de rakettorpedo op het beeldscherm trok. Het projectiel bewoog zo snel dat de positie elke seconde op het scherm ververst moest worden. Juan wilde zekerheid dat de Kilo zodanig beschadigd werd dat er geen tweede serie torpedo’s afgevuurd kon worden, maar hij wilde de onderzeeboot niet tot zinken brengen.