Dodenschip(23)

Janni greep Karins hand om haar bezwaar te benadrukken. ‘Dit is een beslissing die gevolgen heeft voor je hele toekomst. Denk er toch wat langer over na, wil je?’

‘Dat zal ik doen,’ beloofde Karin.

Janni omhelsde haar vluchtig. ‘Mooi. Nou, ik hoop dat jullie je amuseren, ook namens mij.’

‘Reken maar.’

Nadat de twee vertrokken waren bleef een zweem van hun parfum achter.

Janni trok een peinzend gezicht. Het cruiseschip zou pas over een week in Piraeus arriveren, en dat was genoeg tijd om Karin op andere gedachten te brengen. Een van de voorwaarden om responsivist te worden is dat de kandidaat zich laat steriliseren. Voor mannen betekende dat vasectomie, en voor vrouwen het afbinden van de eileiders. Het paste bij de overtuiging dat er niet nog meer kinderen op een al overbevolkte planeet gebracht zouden worden. Sterilisatie was een dramatische eerste stap, die moeilijk en kostbaar was, en na verloop van jaren niet meer ongedaan gemaakt kon worden. Karin was er nog te jong voor, en ze zou het alleen doen om met een knappe jongeman naar bed te gaan.

Janni dommelde in slaap, en toen ze weer wakker werd waren er enkele uren verstreken. Ze hoorde het gedempte geluid van de scheepsmotoren, maar de trage deining op de Indische Oceaan was amper te voelen. Ze vroeg zich af of Elsa en Karin genoten van het feest…

Een uur later werd Jannike weer wakker. Ze vond het afschuwelijk om hier in de ziekenboeg te liggen. Ze voelde zich eenzaam en verveeld, en ze overwoog even om zich aan te kleden en naar de dansvloer te sluipen om een kijkje te nemen. Maar ze was er toch te zwak voor en weer sloot ze haar ogen.

Ze hoorde een krakend geluid, een seconde voordat de aanvaller zijn hand weer om haar keel sloeg en begon te knijpen.

Jannike was meteen klaarwakker, ze tastte naar haar inhalator en op dat moment zwaaide de deur open, zodat fel licht naar binnen drong. Nog in de greep van de astma-aanval wist ze niet goed wat ze zag. Dokter Passman wankelde het vertrek in. Hij liep op blote voeten en was gekleed in een badjas. Het leek wel of zijn gezicht en de voorkant van de badjas met bloed besmeurd waren. Jannike zoog gretig aan de inhalator en ze knipperde de slaap uit haar ogen.

Passman maakte een akelig kreunend geluid en er droop meer bloed uit zijn mond. Janni hapte naar adem. De arts deed nog twee wankele passen tot zijn knieën bezweken. Hij viel achterover met een doffe plof op het linoleum. Janni zag dat rimpelingen door het lijf van de gevallen man trokken, alsof hij inwendig vloeibaar was geworden, en rond hem verspreidde zich een kleverige plas bloed.

Ze klemde de lakens steviger vast en zoog weer aan de inhalator. Ze wist dat ze ging hyperventileren. Een andere gestalte kwam binnen. Het was Karin, in haar zwarte jurk. Ze hoestte telkens krampachtig en ze spuwde bloed met horten en stoten sproeiend uit. Janni krijste ondanks haar benauwdheid, hevig geschrokken door wat ze zag.

Karin wilde iets zeggen, maar ze kon alleen gorgelende geluiden maken. Ze strekte haar armen uit en haar bleke vingers wezen naar Jannike, die onwillekeurig terugdeinsde. Een paarsrode traan rolde uit Karins ooghoek en trok een dikke streep over haar gezicht, uitwaaierend over haar borst.

Zoals Passman enkele ogenblikken eerder kon ook Karin niet langer overeind blijven. Ze wankelde achterover en deed niets om haar val te breken. Toen ze de vloer raakte was het alsof ze geen huid had. Bloed spatte in alle richtingen en Karins lichaam viel uiteen. Jannike Dahl raakte in een catatonische shock, met het vage besef dat ze krankzinnig werd.





5


Juan Cabrillo keek even aandachtig naar de monitor met tactische informatie in het commandocentrum, al had hij daar eigenlijk geen tijd voor. Drie van de vier torpedo’s die afgevuurd waren van de Iraanse onderzeeboot van de Kilo Klasse waaierden uit naar hun doelwit. Op het sonarscherm was te zien dat de vierde torpedo zoveel vaart had geminderd dat de computer de positie alleen bij benadering kon geven.

De afstand tussen de eerste torpedo en het containerschip Saga was minder dan twee mijl, de afstand tussen de tweede torpedo en de supertanker Aggie Johnson was amper anderhalve zeemijl. En de derde torpedo raasde met een snelheid van meer dan veertig knopen recht naar de Oregon.

Cabrillo wist dat de Oregon een voltreffer kon weerstaan, dankzij de actieve bepantsering die naar buiten explodeerde na contact met een torpedo. Toch was er een risico dat vitale systemen beschadigd werden. Hij kon het naderende projectiel ook ontwijken door gebruik te maken van de uitstekende wendbaarheid en hoge snelheid van de Oregon. Maar dan zou de torpedo de Saga als tweede doelwit aanvallen en dan was het lot van dat schip bezegeld. Het was gewoon onmogelijk om beide koopvaardijschepen en de Oregon te beschermen, zeker omdat er nog een reservetorpedo op de loer lag.

Cabrillo besefte vaag dat Hali Kasim een alarmbericht over de dreigende torpedo’s naar de twee schepen stuurde, al konden de bemanningen niets doen. Een supertanker met de afmetingen van de Aggie Johnston moet een gigantische boog maken om te keren, en met de huidige kruissnelheid was een remweg van vijf mijl lengte vereist.