Dodenschip(24)

‘Ik volg twee snel bewegende objecten bij het vliegdekschip,’ zei Mark Murphy, zittend achter het bedieningspaneel van de wapensystemen. ‘Ik denk dat het S-3B-Vikings zijn, vliegtuigen voor de bestrijding van onderzeeboten en gewapend met Mark 46- of Mark 50-torpedo’s. Die Kilo zal het over tien minuten heel moeilijk krijgen.’

‘En dat is vijf minuten te laat voor ons,’ merkte Eric op.

‘Hali, wat is de afstand tussen ons en die stalen roofvissen?’ vroeg Cabrillo.

‘Zesduizend meter.’

‘En bij de Saga?’

‘3200 meter.’

Cabrillo ging rechtop zitten in zijn stoel. Hij had een besluit genomen. Het werd tijd om te gokken en dan te kijken wat de gevolgen zouden zijn. ‘Roerganger, verhoog de snelheid naar veertig knopen en manoeuvreer ons tussen de Saga en de torpedo die naar haar toe koerst.’

‘Begrepen.’

‘Wepps, open de luiken voor de Gatling op het voordek en richt op die torpedo, koppel je computer aan de sonarplotter en misschien moet je ook de camera in het kraaiennest gebruiken om te richten.’

‘Een ogenblik,’ zei Mark.

‘Murphy!’ Juans stem klonk bits. ‘We hebben geen ogenblik te verliezen.’

Maar Murph luisterde niet. Hij had al zijn aandacht gericht op een laptop die hij op het centrale systeem had aangesloten.

‘Kom op, leer het nou!’ zei hij gejaagd.

‘Wat doe jij in hemelsnaam?’ vroeg Cabrillo en hij moest opzij leunen om de scherpe bocht die de Oregon maakte te compenseren.

‘Ik leer de Whopper een nieuw kunstje.’

Whopper was de bijnaam die Mark en Eric Stone aan de supercomputer aan boord van de Oregon hadden gegeven. De naam was gepikt van een oude Matthew Broderick-film over een jonge hacker die inbreekt bij de SAC/NORAD-computer en daardoor bijna een kernoorlog veroorzaakt.

‘We hebben geen nieuwe trucjes nodig, Wepps. Ik wil dat die Gatling gemonitord wordt en op scherp gezet.’

Murph draaide zich om op zijn stoel en keek naar Max Hanley, die achter zijn eigen computerscherm zat. ‘Ik denk dat dit niet werkt.’

‘Blijf het proberen, maat,’ zei Max.

‘Mag ik jullie beiden vragen waar je mee bezig bent?’ vroeg Juan, beurtelings naar de twee mannen kijkend.

‘Ja! Ja!’ kraaide Mark en hij sprong juichend overeind. Hij begon koortsachtig te typen, zonder eerst weer te gaan zitten. Zijn vingers vlogen over het toetsenbord, lenig als de handen van een klassiek pianist. ‘De logaritmes komen in beeld, en het doelwit ook. De boordcomputer is gesynchroniseerd met die van ons. Nu heb ik totale controle!’

‘Waarover?’

Mark keek hem grijnzend aan. ‘We gaan straks wat beleven.’

Cabrillo keek niet-begrijpend en wendde zich naar Max. Hanley keek ondoorgrondelijk als een Boeddhabeeld. ‘Dit meen je niet,’ zei Juan, al wist hij dat zijn tweede man serieus was. ‘Weet je nog hoe de Russen zo’n ding afvuurden maar daardoor een gat in de romp van de Koersk veroorzaakten, zodat alle honderdachttien opvarenden verdronken? Dit is de Iraanse imitatie van die torpedo.’

‘Er is duizend meter tussen de Saga en die torpedo,’ merkte Linda Ross op. Omdat het radioverkeer tussen de vrachtschepen toenam, evenals de berichten van de Amerikaanse marine en de snel naderende vliegtuigen, hield zij het sonarscherm in de gaten zodat Hali Kasim zich kon concentreren op de radioberichten.

‘Ik geef je een mooie kans, Voorzitter,’ zei Max stralend.

‘Noem me toch niet aldoor “Voorzitter”, jij oude schavuit,’ bromde Juan. Hij keek weer naar de monitor en zag dat de Oregon tussen de naderende torpedo en het doelwit zou koersen. De Oregon moest recht voor de torpedo liggen als ze een reële kans wilden hebben om het projectiel te raken. En als ze in die positie waren dan was er minder dan vijfhonderd meter afstand tot het aanstormende wapen op amper drie meter onder de oppervlakte.

Via de camera boven in de kraan kon Cabrillo het kielzog van de torpedo zien als een streep in het kalme zeewater. Het projectiel had een snelheid van minstens veertig knopen.

‘Wepps, we moeten dat ding raken voordat het naar de kiel duikt.’

‘Ik heb hem in m’n vizier,’ zei Murph.



Eric Stone stuurde de Oregon in positie door de straalbuizen in te schakelen, en met een krachtige stoot van de magnetohydrodynamische voortstuwing op volle kracht achteruit kwam het schip recht op het pad van de torpedo.

‘Toestemming om te vuren,’ zei Juan.

Mark drukte op enkele knoppen.

Buiten, langs de flank van de Oregon, bewoog de pantserbeplating omhoog boven de Gatling en meteen werd een salvo grote patronen afgevuurd. Een rookpluim en vlammen werden door de zes vuurlopen uitgebraakt toen het secondenlange salvo van het 20 mmsnelvuurkanon gelost werd. Pal voor de aanstormende torpedo regenden de patronen in zee, en fonteinen water en stoomwolken rezen op boven de plek waar de kogels de zee raakten.