Dodenschip(16)

Zodra de torpedo onder water was verdwenen en de kabel slap hing schakelde hij de kraan uit en met zijn ene hand trok hij de bedrading onder het bedieningspaneel los, wat een regen van vonken veroorzaakte.

De diefstal zou spoedig ontdekt worden en Juan kon de Iraniërs alleen hinderen door het hun zo lastig mogelijk te maken het droogdok weer in orde te krijgen.

Linc had een kleine springlading aangebracht om de computer waarmee de deuren en de verlichting geregeld werden te vernielen. De springlading had hij verbonden met een bewegingssensor. En om de sporen zo vaag mogelijk te maken waren de explosieven en de ontsteker van Chinese makelij.

Juan besefte dat hij nog een detail vergeten was. Hij haalde het pistool uit de holster en wierp het wapen weg. Met een plons viel het pistool in het water. Het wapen was een QSZ-92, het nieuwste handwapen van het Chinese Bevrijdingsleger. De Iraniërs zouden het droogdok afspeuren naar aanwijzingen wie de indringers waren en daarom was Juan er zeker van dat het pistool gevonden zou worden. Wat hun conclusies waren wist hij niet, maar het was al leuk om hen in verwarring te brengen.

Omdat hij geen tijd wilde verspillen door via de trappen naar beneden te gaan, klauterde Juan over de stalen kraanbalk over de breedte van het dok en toen hij bij de hijskabel was liet hij zich behendig naar beneden glijden. Toen hij een paar meter boven het wateroppervlak was, liet hij zich vallen.

Max was daar al met de duikuitrusting om Juan te helpen met de zuurstoftank en de duikerhelm.

‘Linda, hoor je mij?’ vroeg Juan watertrappend.

‘Ja, Voorzitter. Mooie duik, trouwens. Aan de plons te oordelen geef ik je een 9+.’

‘We hebben twee vissen gevangen die aan boord gebracht moeten worden als wij door de sluis komen.’

‘Begrepen.’

De mannen voelden het water onder hen bewegen toen Linda de Nomad dichterbij manoeuvreerde.

Zonder een duikmasker liet Cabrillo zich door Linc naar de sluis leiden, en hij ging als eerste naar binnen. Daarna werkte Linc zich door de nauwe opening en hij strekte zijn handen boven zijn hoofd om het luik te sluiten. Zodra een lampje op de wand groen oplichtte opende hij de afsluiters om de ruimte leeg te pompen.

Cabrillo zette met een snelle beweging zijn helm af, zodra het waterpeil tot onder zijn kin was gezakt. De lucht was koel en verfrissend na een uur in de benauwde atmosfeer in het droogdok. Ondanks de beperkte ruimte in de sluis wist hij zich te ontdoen van zijn zuurstoftank zonder Linc al te veel blauwe plekken te bezorgen. Toen de sluis leeggepompt was ging hij meteen naar Linda in de cockpit.

‘Welkom aan boord,’ Ze glimlachte schalks. ‘Hoe is het gegaan?’

‘Het was een makkie,’ zei Juan afwezig en hij liet zich in een stoel zakken. Hij was nog steeds gekleed in zijn uniform van de Syrische marine. Op een computerscherm voor hen was de bodem onder de kleine onderzeeboot te zien.

Op de camerabeelden van onder de Nomad zag Linda dat de onderzeeboot niet recht boven de torpedo hing. Ze stuurde het vaartuig in een betere positie, zodat een van de grijparmen recht boven de torpedo was. Ze drukte op een knop en even later klemden de stalen klauwen van de grijparm de torpedo vast en drukten het projectiel tegen de romp van de Nomad.

Juan hielp Linda door een van de ballasttanks leeg te pompen, zodat de Nomad weer op dezelfde diepte in het water bleef zweven. Linda stuurde het vaartuig opzij, terwijl ze op haar lip beet.

Ze vloekte binnensmonds toen de Nomad voorbij de torpedo schoot. ‘De vloed komt op,’ verduidelijkte ze en ze schakelde in achteruit om weer boven de torpedo te komen.

Een lampje op het controlepaneel van de duiksluis versprong van rood naar groen.

Eddie en Max waren ook aan boord.

De Nomad dreef weer boven de torpedo en Linda liet de schroefbladen sneller draaien om de stroming in het droogdok te trotseren. De draaikolken en tegenstromen maakten de kleine onderzeeboot tot een speelbal. Juan wist dat Linda om zijn hulp zou vragen als ze de besturing te moeilijk vond, maar eerst liet hij haar begaan en bij een derde poging opende ze de ventielen zodat het vaartuig recht naar de torpedo zakte. Ze bediende de grijpklauwen en loosde meer ballast.

Met een tevreden glimlach merkte Linda op: ‘Drie keer is scheepsrecht.’

Juan bestuurde de grijparm met de metalen vingers om de vier singels te verzamelen waarmee de torpedo’s verplaatst waren. De singels werden in een korf onder de neus van de Nomad geborgen. Zodra de grijparm weer opgevouwen was duwde Linda de hendel naar voren om de Nomad te keren in het dok. Met de aanwijzingen van het LIDAR-systeem kon ze door de gedeeltelijk geopende deuren uit het dok naar open zee varen.

Juan controleerde de lading van de accu’s, de snelheid door het water en over de zeebodem. Hij tikte enkele getallen in om de actieradius van de Nomad op het computerscherm te krijgen. Achter hem was de rest van het team bezig hun wetsuits te verwisselen voor gewone kleren.