Dodenschip(14)

De man aarzelde even, en Juan hield het pakje sigaretten dichter bij hem.

‘We moeten de centrale beveiligingsdienst waarschuwen,’ zei de jongste bewaker.

‘Uiteraard,’ beaamde Juan, een rookwolk uitblazend. ‘Maar ik dacht dat jullie liever een echt goede sigaret roken terwijl je uitgekafferd wordt omdat je niet wist dat ik toestemming heb gekregen om hier te zijn.’

De twee bewakers namen verlegen allebei een sigaret aan en Juan gaf hun een vuurtje. Ze konden elkaar maar even aankijken, toen ze een eerste trek namen en hun zenuwstelsel door de snelwerkende verdovende chemicaliën in de tabak getroffen werd. Beide mannen zakten geluidloos op de grond.

Cabrillo trapte zijn sigaret uit op de betonnen kade. Hij doofde de sigaretten van de beide bewakers ook en stopte de peuken in zijn broekzak. ‘Meestal is dit niet dodelijk, en jullie zullen alleen een paar uur diep slapen. Maar ik ben er liever niet bij als jullie superieuren ontdekken dat jullie hier snurken.’

De Corporatie probeerde elke missie uit te voeren met zo min mogelijk gedode tegenstanders. Cabrillo wilde er zeker van zijn dat de bewakers niet gedood werden, terwijl ze alleen hun werk deden, omdat Rusland illegaal modern militair materieel verkocht.

Daarmee is niet gezegd dat er weinig bloed aan Juan Cabrillo’s handen en die van de andere teamleden kleefde, maar ze zouden alleen doden als het beslist noodzakelijk was.

Juan draaide zich om toen opeens een metalen buitendeur openzwaaide. Een laborant, geflankeerd door twee soldaten, kwam binnen. Ze zagen de twee bewusteloze bewakers op de grond naast de tafel liggen en het onbekende uniform van Juan. Een van de soldaten bracht zijn geweer in de aanslag en schreeuwde. De tweede soldaat zei iets tegen zijn maat en Cabrillo hoefde de woorden niet te vertalen om hem te begrijpen. ‘Ik ga hulp halen.’ De man draaide zich meteen om en verdween in het donker.

Binnen een minuut zou de drieduizend man tellende bevolking van de marinebasis, zeelieden en hulpkrachten, als een horde naar het droogdok stormen.





3


De tweede bewaker stormde naar de deur, een rood lichtvlekje verscheen op het wapen van de eerste bewaker, meteen gevolgd door een gedempt schot. De kogel sloeg de AK-47 uit zijn greep en een fontein van bloed spoot uit zijn verminkte hand.

Juan aarzelde geen moment. Hij begreep meteen dat Linc of Eddie de bewaker had uitgeschakeld met hun Type 95-geweren die voorzien zijn van een geluiddemper. Er was geschoten vanaf een positie op het hogere platform. Hij draaide zich razendsnel om en achtervolgde de vluchtende bewaker. Steeds sneller draafde hij, aangevuurd door zijn meest koppige karaktertrek: hij mocht niet falen. De bewaker verdween op het donkere terrein van de marinebasis, en alleen omdat de man een kaki uniform droeg kon Cabrillo hem nog zien. Na acht stappen was de voorsprong van enkele seconden verdwenen en even later dook Cabrillo op de vluchtende Iraniër. Hij greep de man bij zijn knieën met een tackle waar een beroepsrugbyer trots op kon zijn.

Beide mannen vielen op het harde asfalt. Juans val werd gebroken door het lichaam van de bewaker die minder geluk had. Het hoofd van de man sloeg tegen het wegdek met een akelig krakend geluid en door de val werd zijn gezicht diep opengeschaafd.

Cabrillo keek snel om zich heen. Er waren enkele donkere loodsen dichtbij en in de verte zag hij een vier verdiepingen hoog kantoorgebouw, met enkele verlichte vensters. Kennelijk waren ze nog niet opgemerkt. Snel deed hij een paar FlexiCuff-handboeien om de polsen van de bewusteloze bewaker en hij trok de man op zijn schouder voordat hij zo snel mogelijk terugkeerde naar het droogdok.

Toen Cabrillo de deur achter zich sloot zag hij dat Eddie de technicus had geboeid en een prop in de mond had gedaan. Eddie sleepte de man naar een hoek van de vestibule, waar de twee verdoofde bewakers al lagen. Juan dumpte de bewaker ernaast.

‘Dat kost me een paar maanden van mijn leven,’ hijgde hij.

‘Bestaat er een kans dat iemand je gezien heeft?’ vroeg Seng.

‘Als je een alarmsirene hoort dan weet je het antwoord. Zijn er nog problemen met de bewakers daarboven?’

‘Een van hen wilde zijn geweer pakken. Linc heeft zijn bloedende wond gestelpt en als hij binnen enkele uren naar een ziekenhuis wordt gebracht overleeft hij het wel. Wij droegen maskers en ik schreeuwde in het Mandarijn, zoals afgesproken. Als die kerels iets van wapens weten dan hebben ze onze Chinese Type 95’ers herkend.’

‘En dat in combinatie met de Tsjechische munitie die we gebruikten zal ze wel aan het denken zetten.’

Max Hanley kwam aanlopen met een sluwe grijns op zijn gezicht. ‘Jullie moesten dit wel ingewikkelder maken dan het al is, nietwaar?’

‘Ach, Max, als we het niet wat riskanter maken dan zouden we nooit de exorbitante rekeningen kunnen indienen waar we allemaal aan gewend zijn.’