De toneelclub(7)

‘Een goedemorgen!’ schalde het door de keuken.

‘Goedemorgen,’ probeerde ze zo monter mogelijk.

‘Sodeju! Wat hebben ze met jou gedaan?’ John keek haar aan alsof ze een kermisattractie was.

‘Ik heb niet zo goed geslapen,’ stamelde ze.

‘Je ziet eruit alsof je onder een stoomwals hebt gelegen! Dat was een latertje, zeker?’ Met een blik op zijn horloge liep hij haar voorbij. ‘Anyway, ik moet zo naar Amsterdam maar ben speciaal langs gekomen om naar jouw voorstellen voor Sirens te kijken. Pak je ze even? Ik kom zo naar de vergaderkamer.’

Elin gromde onhoorbaar. De voorstellen waren klaar, maar ze had totaal geen energie om een enthousiaste presentatie te geven. Ze keek op toen de deur opnieuw openging. Carolijn, een vlotte meid met wie ze al een paar keer was gaan lunchen, kwam binnen.

‘Wil je me helpen, Ca?’

‘Wat is er? Ben je ziek?’ vroeg Carolijn bezorgd.

‘Nee, gewoon slecht geslapen en knallende koppijn. Maar John moet zo naar Amsterdam en hij wil de voorstellen voor Sirens per se nu zien.’

‘O, prima, doen we even. Kom maar,’ zei Carolijn resoluut en ze stevende op de vergaderkamer af, haar jas nog aan.

Toen Elin binnenkwam, stonden John en Carolijn al over het eerste voorstel gebogen. Met luide stem en heftig gebarend vertelde Carolijn over het nieuwe logo, het kleurgebruik en de hippe uitstraling. Elin had haar de voorstellen gisteren laten zien en kort toegelicht waarom ze voor de verschillende ontwerpen had gekozen. Ze grinnikte stiekem toen ze Carolijn diezelfde toelichting enthousiast hoorde herhalen. Het had effect: John knikte goedkeurend. Na nog een blik op de andere twee voorstellen, draaide hij zich om naar Elin: ‘Ga volgende week mee naar Sirens, dan laten we het ze meteen zien. Ik geloof dat we er dinsdag moeten zijn. Laat Wendy maar even in mijn agenda kijken. Oké, dat is dat. Ben ik naar Amsterdam, eens kijken of ik daar nog een leuk huisstijltrajectje kan verkopen.’

Zodra hij weg was, zakte Elin in een van de vergaderstoelen. ‘Pfff, bedankt, Ca. Dat was me zo snel echt niet gelukt.’

‘Geen probleem,’ zei Carolijn terwijl ze haar jas uittrok. ‘Ik zie de zak M&M’s wel verschijnen vanmiddag, hè?’

‘Zeker weten.’ Ze keek Carolijn na toen die naar de deur liep, sprong op en tikte haar op haar rug. ‘Ca?’

‘Ja?’

‘Denk je dat-ie het goed vond?’

‘John? Je ontwerpen? Ja natuurlijk, anders vraagt-ie toch niet of je meegaat naar de klant?’ Ze zag Elins opluchting en moest lachen. ‘Verwacht geen complimentjes hier, die krijg je niet. In het begin verbaasde mij dat ook, maar je went eraan. Als iets niet goed is, hoor je het meteen. Dus geen nieuws is goed nieuws, oké?’ Ze klopte Elin op haar schouder en liep naar haar bureau.





10


‘Hallo mam.’

‘Dag schat, gaat het goed?’

‘Ja hoor, een beetje moe maar alles oké.’

‘Nou moet je niet boos worden, maar ik heb vandaag dokter Jonathan gebeld. Ik dacht opeens, misschien heeft hij toevallig een uitvaller, iemand die heeft afgezegd; dat komt natuurlijk wel eens voor. En ja hoor, morgen om 11.00 uur heeft hij tijd. Op zaterdag! Dan heb je toch niets te doen, komt dat even mooi uit! Anders moet je soms weken wachten op een plaatsje, die man heeft het zo druk.’

‘Waarom doe je dat nou, mam?’ zei Elin zonder moeite te doen de frustratie in haar stem te verhullen. ‘Ik zou er nog over nadenken, had ik toch gezegd?’

‘Natuurlijk schat, maar ja, dit is een buitenkansje, toch? En het leek hem zo goed als je nog eens langskwam. Ga nou maar. Je vindt het toch ook een aardige man?’

‘Ja, maar...’

‘Je moet niet denken dat wat je hebt meegemaakt zomaar voorbij is. Dat heeft tijd nodig en je moet erover praten. Niet zo opkroppen, wat dat betreft ben je net je vader. Morgen om 11.00 uur. Goed? Kun je meteen zien hoe mooi de praktijk is verbouwd. Doe je het?’

‘...’

‘Elin?’

‘Oké dan.’

‘Mooi.’





11


Met tegenzin belde Elin die zaterdag aan bij de praktijk van psycholoog Jonathan Wervers. Ze baalde er ronduit van dat haar moeder met Jonathan een afspraak had gemaakt en haar vervolgens had gedwongen naar hem toe te gaan. Hoe vaak had ze zich al voorgenomen niet meer toe te geven aan haar moeders manipulatieve gedrag? Als kind had ze het nooit zo in de gaten gehad maar toen ze ouder werd, merkte ze dat ze veel deed in opdracht van haar moeder. Met een vriendelijk woord, een schijnbaar nonchalant verzoek of een zogenaamd verrassend spontane actie, manoeuvreerde ze Elin precies waar ze haar wilde hebben. Zoals die keer toen ze een peperduur jaarabonnement op de sportschool cadeau kreeg, terwijl ze daar helemaal niet om had gevraagd. ‘Sporten is gezond meid en je raakt er meteen wat kilootjes mee kwijt!’ had haar moeder met een schalkse blik uitgeroepen. En daarmee raakte ze een gevoelig punt: Elin wist als geen ander dat ze een kilo of zes, zeven te zwaar was, ze had haar moeder niet nodig om haar daaraan te herinneren. Van tijd tot tijd probeerde ze een dieet, maar die hadden niet veel effect gehad. Ze had haar moeders pogingen om haar naar de sportschool te sturen steeds afgewimpeld. Het idee om met een boel zwetende mensen op een rij crosstrainers te staan, sprak haar helemaal niet aan. Veel liever ging ze een stuk wandelen met de hond van de buren. Maar toegegeven, dat kwam er ook niet zo vaak van. Als een boer met kiespijn had ze het cadeau dus aangenomen, maar de bezoekjes aan de sportschool hadden steeds een bittere smaak in haar mond achtergelaten. Toen het jaar voorbij was, kon ze haar moeder alleen bewegen het abonnement niet te verlengen door een andere sport te kiezen. Dat werd softbal.