De toneelclub(14)

Pascalle! Elin sprong op en rende naar de damestoiletten. Tegen de muur, op de grond, zat haar vriendin met haar armen om haar knieën en haar hoofd achterover. ‘Pascalle, wat is er gebeurd?!’ Elin zakte naast haar vriendin en pakte haar handen vast. Pascalle glimlachte breed.

‘Eeelin... Eeelin... jij bent mijn vvvriendin, hè?’ sprak ze met lijzige stem. Haar ogen vielen bijna dicht. Ze leek stomdronken.

‘Wat is er gebeurd, Pascalle?’ vroeg Elin nog eens, met harde stem.

‘Hhhij had een pppilletje voor me...’ bracht Pascalle uit. ‘Ssspannend hè?’

‘Een pilletje? En dat heb je genomen?’ Elin nam het hoofd van haar vriendin tussen haar handen. ‘Wat is er toen gebeurd? Waarom rende John zo hard weg? Wat heeft-ie gedaan?’

Pascalle keek Elin niet begrijpend aan. ‘Djjjohn?’

Elin zuchtte geërgerd en voelde dat ze kwaad werd. ‘Ja, dat was John. Wat heeft-ie gedaan, Pascalle? Zeg op!’

‘Nnnou Elin, rrrelax... We namen een pppilletje... en toen wilde hij zoenen en zo, maar ik niet... En tttoen heb ik ’m gebeten, in zijn nnneus...nnnogal hard...’ Die zin kostte Pascalle veel moeite. Ze liet haar hoofd voorover vallen en bleef zo zitten.

John in zijn neus gebeten? IJdele John met zijn dure pakken en mooie praatjes? Het haantje dat zo vol was van zichzelf? Die dus de komende weken met een gezwollen en verkleurd reukorgaan moest rondlopen? Elin kon er niets aan doen, maar daar op de vloer van de damestoiletten, voor het oog van wat verbaasde toeschouwers, lachte ze zo hard dat haar kaken de volgende dag nog pijn deden.

+++

Die maandag was John niet op kantoor. Hij zou de hele week niet komen, wist Carolijn te vertellen. Hij moest opeens naar het buitenland voor een aantal meetings met een prospect.





18


‘Met Elin.’

‘Dag schat, met mij. Hoe was het?’

‘Eh... wat?’

‘Je bezoek aan dokter Jonathan. Daar ben je vorige week zaterdag toch geweest? Ja, jij belt niet, maar ik ben toch benieuwd hoe het was, dus bel ik zelf maar. Hoe was het?’

‘O, goed hoor. Ik wilde nog bellen, maar...’

‘Ja, ik heb het de hele week ook zo druk gehad dat het er niet eerder van kwam. Maar wat zei de dokter? Vond hij dat het goed met je ging?’

‘Ja, hij zei dat ik al grote stappen had gezet.’

‘Nou dat is fijn, hè? Als zo’n dokter dat zegt. Die weet wel waar hij over praat. Het is zo’n knappe man. En heb je nou gezien hoe de praktijk verbouwd is?’

Zucht. ‘Ja, dat heb ik gezien. Mooi hoor.’

‘Heel goed. Maar ik belde ook nog voor iets anders. Het lijkt me leuk binnenkort bij je langs te komen. Ik heb je al zo lang niet gezien. Zou het aanstaande zaterdag uitkomen? Dan kom ik rond een uur of elf. Kunnen we misschien ergens gaan lunchen en even gaan winkelen en dan blijf ik eten, want anders ben ik er net en kan ik zo weer terug. Dan ga ik na het eten weer op huis aan. Wat vind je?’

‘Eh... ja, oké hoor..., gezellig.’

‘Heel goed, doen we dat zo. Dag schat, zorg je goed voor jezelf?’

‘Ja, mam.’





19


In de spiegel leken de littekens groter dan wanneer ze er van bovenaf naar keek. Daarom droeg ze het liefst een shirt als ze voor de spiegel stond. Maar vandaag was het anders. Ze wist niet goed waar de behoefte vandaan kwam, maar ze wilde de littekens zien en aanraken. Ze trok haar shirt over haar hoofd uit en liet het vallen op de badkamervloer. Ze haakte haar bh los en staarde naar de huid ter hoogte van haar hart. In haar huid waren zeven rondjes zichtbaar, in de vorm van een cirkel. Het leek een tatoeage, maar in plaats van zwart, waren de tekens wit. Met haar vinger streek ze over de rondjes en voelde de opgehoogde huid. Het deed geen pijn meer. Ze nam een tube uit het kastje onder de wastafel en smeerde voorzichtig wat crème op het littekenweefsel. Dat hielp een beetje, de lijntjes waren de afgelopen maanden iets smaller geworden. Maar verdwijnen zouden ze nooit. Ze was voor altijd een gebrandmerkte vrouw. Precies zoals hij gewild had.

Ze was die middag te laat thuisgekomen. Het was heerlijk geweest in het park. Op een bankje in de zon had ze zitten lezen en gekeken naar kinderen die speelden met een hond. Ze was de tijd vergeten en wist, toen ze de kerkklokken hoorde luiden, dat ze op haar kop zou krijgen. Onderweg naar huis had ze nog snel een dvd gehaald die Daniël al langer wilde zien. Als goedmakertje, een offer voor haar zonde. Maar dat had niet geholpen. Buiten zinnen was hij geweest, erger dan ooit. Hij had haar nooit fysiek pijn gedaan, dat was zijn stijl niet. Het was begonnen met reprimandes en opsluitingen in de voorraadkast. Later had hij haar vastgebonden op bed en drie keer had hij haar door het rietje laten ademen, waardoor ze bewusteloos was geraakt. Maar geslagen had hij nooit. Ze had de klap toen ze de deur opende dan ook niet verwacht. Ze viel met haar hoofd tegen de deurpost en sloeg vervolgens tegen de grond. Hij sloot de deur en sleepte haar aan haar armen naar een stoel die hij midden in de kamer al had klaargezet. Hij bond haar vast, stopte een grote prop keukenpapier in haar mond en ging tegenover haar op de tafel zitten. Ze was doodsbang geweest.