De storm(70)

‘Maar ze hebben de berg toch vrijwillig beklommen?’ vroeg Chris. ‘Hij heeft ze er niet toe gedwongen. Ze wilden het zelf.’

Forster probeerde overeind te komen, maar Chris duwde hem in de sneeuw terug.

‘Ga door! Wat is er gebeurd?’

‘Chris!’ hoorde hij Julia weer roepen. ‘Stop!’

‘Wat is er gebeurd?’

‘Ze zijn niet teruggekomen. Niemand,’ fluisterde Forster.

‘Hoe weet u dan dat Mark de Vincenz uw broer heeft vermoord?’

Forster schudde zijn hoofd, dat inmiddels diep in de sneeuw was weggezakt.

‘Was het de bewaker? Heeft Ted Baker het verteld?’

Forster schudde zijn hoofd.

‘Waarom moest hij dan dood? Waarom hebt u Baker vermoord?’

Chris kon het antwoord nauwelijks verstaan.

‘Wat? Praat harder!’

‘… heeft me gezien… op het verkeerde moment… op de verkeerde plek.’

Chris haalde hoorbaar adem. Was dat de enige reden dat hij vermoord was: dat hij op het verkeerde moment op de verkeerde plek was geweest? Hij kon en wilde het niet geloven. Het maakte hem woedend.

‘Wie heeft het u verteld?’

Forster bewoog niet. Hij was bewusteloos.

‘Is hij dood?’ hoorde hij Debbie ergens jammeren. ‘Ik hoop het. Ik hoop dat hij dood is. Dood, dood, dood!’

‘Hou op met dat gejammer, Debbie,’ mompelde hij. ‘Stop er gewoon mee.’

Debbie negeerde hem en ging door.

Het volgende moment hoorden ze stemmen in het bos. Chris liet Forster los en kwam overeind. Hij liep naar Julia toe en sloeg zijn armen om haar heen. Zijn hoofd tolde en zijn bewustzijn bevond zich op een smalle richel tussen realiteit en droom. Waarom was hij hiernaartoe gekomen? De vallei was niet gewoon een plek… of… nee! In principe was die dat wel. Een stip op een landkaart. Het probleem was alleen dat de mensen de vallei niet los konden laten. Ze waren niet in staat om deze plek achter zich te laten, want ze konden de herinneringen die zich met roestige weerhaken diep in hun bewustzijn hadden begraven niet kwijtraken.

Iemand riep zijn naam, en daarna die van Julia.

‘En ik dan?’ riep Debbie vanuit het graf. ‘Waarom roept niemand mijn naam?’





31





De sneeuw was blijven liggen en de schade die De storm- had aangericht was hersteld. Elf dagen na Remembrance Day verspreidde het bericht over Forsters dood zich razendsnel tijdens de lunch in de mensa van Grace College.

Forster was dood. Professor Peter Forster, hoofd van de sectie Frans, met een eredoctoraat van de universiteit Paris I Panthéon-Sorbonne en winnaar van de French Literature Award, had zich opgehangen in zijn cel in de gevangenis van Vancouver. Zijn afscheidsbrief bestond uit één zin: Vind het lijk van mijn broer.

Het nieuws werd bekend toen de situatie op school langzamerhand weer normaal begon te worden en iedereen blij was niet meer blootgesteld te zijn aan de vragen van de politie. De zaak had uiteindelijk verbazingwekkend weinig ophef veroorzaakt. Het was het schoolbestuur gelukt om de media op een afstand te houden en hun namen en die van Grace College werden niet vermeld.

Chris was niet verbaasd over Forsters zelfmoord en het kon hem niet veel schelen. Tenslotte had hij het aan hem te danken dat hij nu moeite had om de biefstuk te snijden die op zijn bord lag.

‘Zal ik je helpen?’ vroeg Julia zachtjes.

Hij schudde zijn hoofd en probeerde te glimlachen, wat hem niet goed afging. Het verband rond zijn rechterhand zorgde ervoor dat hij verschrikkelijk geïrriteerd was. De schep had de pees tussen zijn duim en wijsvinger doorgesneden. Hij was geopereerd, had twee dagen in het ziekenhuis gelegen en zou de hand zes weken niet kunnen gebruiken.

Dat was op zich een reden om Forster dood te wensen, maar hij voelde geen opluchting over het nieuws. Hij was alleen blij dat hij Debbies reactie niet hoefde te horen. Deborah Wilder was na haar getuigenverklaring bij de politie opgehaald door haar stiefvader en naar een kliniek gebracht. Chris had later pas begrepen dat Debbie vanaf het begin had geweten dat Forster de bewaker had vermoord. Volgens haar getuigenis had ze hem in de ontvangsthal gezien terwijl hij het lijk van Ted naar de lift sleepte. En toch had ze niets gezegd! Ze had niets gezegd en had daardoor het risico genomen dat Julia iets overkwam.

Chris was dolblij dat ze voorlopig niet naar Grace zou terugkomen, als dat gerucht tenminste klopte, want hij wist dat hij zich niet zou kunnen beheersen als hij haar weer zag. Hij hoopte in elk geval dat Benjamin gelijk had met zijn bewering: ‘Een gerucht bestaat voor negentig procent uit waarheid en voor tien procent uit leugens. Daarom durf ik te wedden dat Debbie dit jaar niet meer terugkomt.’

‘Je hoort niet te wedden op het lot van een mens,’ zei Rose, waarna ze naar Chris keek. ‘Trouwens, Debbie heeft geklaagd dat je haar nog niet bedankt hebt, Chris.’