De storm(69)
De manier waarop Forster de bewaker had vermoord, toonde een andere Forster. Emotieloos. Onverschillig. Koud. Hoewel dat misschien geen verschillende karaktertrekken waren.
Eén moment was Chris er met zijn gedachten niet bij geweest, maar hij zag de beweging nog net op tijd. ‘Blijf staan!’ brulde hij.
Chris deed een stap naar voren, maar ook Julia reageerde en deed een stap naar rechts, zodat de professor struikelde en zich aan de gedenksteen moest vastklampen om niet te vallen. Hij bukte zich en had plotseling de schep vast die Debbie had laten vallen. Hij zweefde maar een handbreedte boven Julia’s hoofd.
‘Blijf waar je bent, Bishop,’ hoorde hij Forster zeggen.
Eén beweging en de zijkant van de schep zou Julia’s hoofd raken. Chris vervloekte zichzelf. En waarom hield die onnozele Julia haar mond niet?
‘U hoorde daar dus niet bij, maar uw broer wel?’ vroeg ze doodkalm, alsof ze op het zomerfeest van de sectie Frans om nog een drankje vroeg.
‘Ze noemden zich de Solomoncirkel. De intellectuele elite van het college.’
Chris kneep zijn ogen tot spleetjes. Forsters arm begon te trillen. Het was nu of nooit!
Forster zag blijkbaar wat hij van plan was, want op het moment dat hij op hem af rende, sloeg hij met de schep naar Julia’s hoofd. Chris had een fractie van een seconde de tijd. Hij stootte zijn arm naar boven om de schep opzij te duwen en voelde dat de scherpe rand hem raakte. Het was alsof zijn hand tussen de wijsvinger en middelvinger in tweeën spleet. De pijn schoot door zijn lichaam. Hij viel en voelde iets hards onder zich in de sneeuw. Het pistool! Hij had het gevonden!
Chris stond razendsnel op en voordat Forster overeind kon krabbelen zat hij op hem en hield de loop tegen zijn voorhoofd. De man onder hem kreunde, zijn linkerbeen schokte, zijn handen klauwden in de sneeuw, en ineens moest Chris aan zijn vader denken, zoals hij in de met witsatijnen stof beklede kist had gelegen. Stel dat Forster stierf terwijl hij op hem zat?
‘Wakker worden, Forster!’
Geen reactie. Chris bukte zich en pakte met zijn linkerhand een handvol sneeuw, die hij in Forsters gezicht wreef. ‘Wakker worden!’
Forsters oogleden trilden en zijn ogen gingen inderdaad open. Chris wist niet of hij hem herkende, maar hij wist wel dat dit het moment was om zijn vragen te stellen.
‘Wat heeft mijn vader met deze kwestie te maken?’
De professor schudde zijn hoofd. ‘Ik kan niet meer…’
‘Jawel. U kunt het wel. Vertel!’
Chris wreef opnieuw een handvol sneeuw in het gezicht van Forster, die hoestte.
‘Vooruit!’ Chris pakte het pistool steviger vast.
‘Ze praatten er de hele tijd over om… de Ghost te beklimmen voor… het experiment.’
‘Experiment? Wat had mijn vader daarmee te maken?’
‘Het was zijn idee.’
‘Hoezo?’
Forster kreunde.
‘Chris!’ riep Julia. ‘Laat hem los. Het is genoeg!’
Hij zag Forsters gezicht nauwelijks in de duisternis. ‘Pak de zaklantaarn, Julia.’
Ze reageerde niet.
‘De zaklantaarn! Hij moet me aankijken. Hij moet me in mijn ogen kijken!’
Ze aarzelde, maar deed toen wat hij zei. Ze pakte de lamp en verlichtte Forsters gezicht. Forster probeerde zijn arm te bevrijden om zich te beschermen tegen het felle licht, maar Chris gaf niet toe. Zijn rechterhand deed verschrikkelijk veel pijn, maar hij duwde het pistool nog harder tegen Forsters slaap.
‘Welk idee?’
‘Vraag het hem zelf.’
‘Hij is dood.’
Forster had nog voldoende kracht voor een boosaardig lachje. ‘Het klopt dus niet als ze zeggen dat de besten te vroeg sterven. Sommigen overlijden op het juiste tijdstip.’
Het kostte Chris al zijn zelfbeheersing om Forster niet te schoppen, om hem niet met zijn vuisten te bewerken, maar hij had nog geen antwoord gekregen.
‘Ga door!’
‘Ze moesten op de berg…’ Forster hijgde.
‘Wat?’
‘Het ging om waarneming. Ze moesten elkaar observeren en alles opschrijven wat de anderen deden of zeiden. Gedrag. Gebaren. Mimiek. Elk detail. Elke kleinigheid. Dag en nacht. Begrijp je? Ze waren net laboratoriumratten. Nee, ze waren meer dan ratten. Ze waren wetenschappers en ratten tegelijk, omdat iedereen dacht dat alleen hij de wetenschapper was en dat de anderen de ratten waren.’ Forster probeerde te lachen, maar moest in plaats daarvan hoesten.
‘Waarom?’ Chris schudde zijn hoofd. ‘Wat was de bedoeling daarvan?’
‘Dat zeg ik toch? Waarneming! Die verdomde vader van je wilde aantonen dat we de wereld op een verschillende manier zien. En dat deed hij niet vanuit wetenschappelijke nieuwsgierigheid. Nee! Hij had een boekcontract ondertekend en wilde ook buiten zijn vakgebied succes hebben.’