De regels van het spel(5)

Had het echt zo eenvoudig kunnen zijn, vroeg Mia zich zwaarmoedig af. Kon een plotseling besluit dat op een zeer gespannen moment werd genomen het noodlot zo gemakkelijk veranderen?

Rimpelingen in het water, dacht ze toen de liftdeuren opengingen en Nikos Theakis naar buiten stapte, haar achterlatend met het gevoel dat hij net de vloer met haar had aangeveegd. ‘U d-denkt zeker dat het beter voor iedereen zou zijn geweest als u me gewoon had overreden.’

Nikos bleef staan en draaide zich om. Ze stond daar, omlijst door de open liftdeuren met haar haren los, en haar mooie gezicht zag bleek.

Jong, hoorde hij zichzelf opnieuw zeggen zoals hij op de oprijlaan van de Balfours had gedaan. Schuldig, kwetsbaar, gekwetst. In zijn boosheid had hij de volledige verantwoordelijkheid voor de daden van de hele familie Balfour op haar gespannen schouders gelegd. Voelde hij zich daar goed over?

Nee. De straf was niet in overeenstemming met haar misdaad. En er was nog iets anders waar hij bewust niet bij wilde stilstaan. Dat deed hij nu echter wel door zijn blik over haar lichaam te laten glijden. Hij werd meteen beloond met een warm gevoel in zijn kruis. Het was hetzelfde gevoel dat hij had gehad toen hij haar voor het eerst had gezien – hetzelfde gevoel dat hij elke keer kreeg wanneer hij aan haar dacht.

Hij voelde zich tot haar aangetrokken. Hij had sinds die keer geregeld aan haar gedacht. Als hij in de afgelopen maanden in de gelegenheid zou zijn geweest om terug te gaan naar Engeland, zou hij naar Balfour Manor zijn gegaan om te proberen erachter te komen wie ze was.

Nu wist hij het. Ze was een Balfour, wat haar buiten zijn bereik plaatste alsof iemand de deur voor zijn neus had dichtgegooid.

Het sprak dus vanzelf dat hij niet wilde dat ze zijn werkplek binnen drong. Hij wilde niet het risico lopen dat ze zijn rustige werkomgeving overhoop haalde met haar weelderige figuur, haar zachte sensuele mond en de belofte van hete hartstocht die hij achter het gekwetste blauw van haar ogen kon zien glinsteren.

Hij koos voor de wrede optie en deed geen moeite haar te antwoorden. In plaats daarvan draaide hij zich om en liep door. Hij wist dat hij zich als een meedogenloze schoft gedroeg, maar het was de enige manier om zichzelf te beschermen. Een week – hooguit twee weken – gaf hij haar voordat zijn harde kritische aanval op haar kwetsbare zelfvertrouwen haar zou doen terugrennen naar Oscar in Buckinghamshire, zei hij tegen zichzelf toen hij haar onder de hoede van Fiona achterliet en zijn uitgestelde vergadering ging voorzitten.





Hoofdstuk 2





Twee zware koppige weken later stond Mia ruim vier stappen voor Nikos’ bureau te wachten tot hij haar aanwezigheid opmerkte. Ze droeg een eenvoudige roomwitte linnen jurk met om haar middel een mosterdgele leren ceintuur en bijpassende schoenen aan haar voeten. Nieuw zou de hele outfit haar een jaarsalaris hebben gekost, maar ze had niets nieuws hoeven kopen.

Ze was geschokt door de exorbitante bedragen die haar halfzussen achteloos neertelden voor de kleren die ze één keer droegen en daarna in de kasten in Balfour Manor propten. In de logeerkamer van haar appartementje hing een hele verzameling afdankertjes aan een stang te wachten om te worden vermaakt.

Deze outfit had ze echter met slechts één doel voor ogen van de hanger gehaald: om Nikos Theakis uit te dagen er iets op aan te merken te hebben.

Met één blik van zijn kille donkere ogen kon hij uitdrukking geven aan duizenden afwijzingen. De vorige dag had hij bezwaar gemaakt tegen de korte parelgrijze rok die ze had gedragen bij een prachtige donkerpaarse zijden Georgette-blouse. Zijn snelle afkeurende blik had naar het stuk been gekeken dat te zien was geweest en naar de doorschijnende stof van de blouse, hoewel ze er een bijpassend hemdje onder had gedragen. Daarom had ze zich die dag gehuld in een jurk die tot ruim over de knie viel. Bovendien had ze haar haren in zo’n stijve dot gebonden, dat haar gezichtshuid strak aanvoelde. Hij had de vorige dag namelijk ook een opmerking gemaakt over haar haren, die voor haar ogen vielen als ze zich over haar werk boog.

Ze was ervan overtuigd dat hij haar opzettelijk liet wachten en dat hij om de spanning op te voeren zijn stoel naar het raam gedraaid hield zodat ze alleen de bovenkant van zijn hoofd kon zien.

Het maakte allemaal deel uit van de uitputtingsslag die hij tegen haar had ingezet omdat hij het even erg vond als zij dat ze hier moest werken. Hij zou het haar nooit vergeven dat ze een baan had gekregen die ze niet met hard werken had verdiend, en zij was niet van plan om het op te geven en op te stappen. Omwille van Oscar zou ze dit volhouden en leren de persoon te zijn die haar vader wilde dat ze was, ook al zou ze er dood bij neervallen. Of ook al zou Nikos Theakis er dood bij neervallen.

Nikos vroeg zich af of ze er ook maar enig idee van had dat hij haar gedachten kon lezen met zijn achterhoofd. Het probleem met Mia Balfour was dat ze te jong was om te hebben geleerd haar gevoelens te verbergen en te Italiaans om dat te doen als ze het zou kunnen.