De regels van het spel(17)

Ze sloegen de straat in waar hun flat stond. Opnieuw vertraagde Nikos hun pas. ‘Waarom ben je geen Mattea?’

Hij kon het maar niet laten rusten! ‘Vanwaar die plotselinge belangstelling voor mijn onfrisse verleden?’

‘Het is niet jouw onfrisse verleden, maar dat van hen.’

Slechts ten dele gesust door zijn antwoord, zuchtte Mia gespannen. ‘Toen Gabriella merkte dat ze in verwachting was, probeerde ze net te doen alsof ik Mario’s kind was, maar ze had er niet op gerekend dat Mario geen kinderen kon krijgen. Hij wilde beslist niet dat het kind van een andere man zijn leven zou verstoren, dus stelde hij haar een ultimatum. Ze moest kiezen tussen hem en mij. De rest weet je.’ Ze sloeg haar armen nog steviger om zichzelf heen als om haar bittere gevoelens binnen te houden.

‘De afgelegen boerderij in Toscane,’ bevestigde Nikos, ‘een tante die maar net de eindjes aan elkaar kon knopen voor jullie beiden, terwijl je stinkend rijke ouders het ervan namen… Het heeft alle ingrediënten voor een zeventiende-eeuws kostuumdrama over de onderbuik van twee schitterende koningshuizen.’

Mia hield halt en draaide zich met een ruk naar hem toe. ‘Je zou een goede paparazzo zijn als ik je zo hoor,’ viel ze heftig uit, ‘en je zou er nog van genieten ook!’ Tot haar intense ergernis glimlachte hij. ‘Vind je mijn leven amusant?’

‘Ik vind het kostelijk.’ De glimlach groeide uit tot een grijns. ‘Dat zou jij ook moeten vinden.’

Haar haren naar achteren schuddend, keek Mia hem vuil aan. Zijn gezicht was zo walgelijk knap, dat ze… ‘Ik wil er niet meer over praten.’ Ze keerde zich van hem af, de seksuele spanning hatend die ze vanbinnen voelde. Ze begon van hem weg te lopen.

Nikos haalde haar in. ‘Als je het mij vraagt, Mia –’

‘Dat doe ik niet,’ zei ze afgemeten.

‘Je zou er meer over moeten praten,’ vervolgde hij desondanks. ‘Je neemt jezelf veel te serieus, en hou hiermee op!’ Langzaam draaide hij haar naar zich toe. Hij werkte haar armen los en bracht ze naar haar zijden, waar haar handen zich tot vuisten balden. ‘Lichaamstaal zegt meer dan woorden,’ verzuchtte hij. ‘Is het wel eens bij je opgekomen dat als het je niets kan schelen waar je vandaan komt, het anderen ook niets kan schelen?’

‘Er onbeschaamd over zijn, bedoel je?’

‘Dat is beter dan het als een wrok koesteren. Word wakker en zie de realiteit onder ogen. Hou op met medelijden met jezelf te hebben. Je hebt een kleurrijk verleden. Nou en? Anders zou je hier niet eens zijn geweest.’

Medelijden met zichzelf? Ze klemde haar lippen op elkaar en keek hem woedend aan. Zijn ogen waren bijna zwart in het donker, vlammend door het gouden licht van de straatlantaarn. Hetzelfde gold voor zijn olijfkleurige huid die de strakke schoonheid van zijn jukbeenderen benadrukte, zijn neus, de donkere contouren van zijn brede sensuele mond.

Er hing plotseling iets nieuws in de lucht. Het begon toen hij zijn blik naar haar mond liet zakken. Hij wilde haar kussen. Dat vertelde een instinct haar dat ouder was dan de tijd zelf. Haar hart stond stil en begon toen sneller te kloppen, want… hemel, wat wilde ze dat graag.

Hij wist dat hij het ging doen. Hij wist dat hij zich niet kon inhouden. Ze was mooi, warm, zacht en pijnlijk begeerlijk, en de hartstocht was uit haar ogen en van haar zacht trillende mond af te lezen.

Met een vingertop streelde hij haar gladde keel. Het blauw van haar ogen verdiepte zich tot paars, en haar lippen gingen vaneen. Ze kwam nog dichterbij, een gewillige ontvanger van wat er te gebeuren stond. Met het gevoel alsof hij door een magneet bestuurd werd, hield hij zich volkomen stil, terwijl ze haar mond steeds dichter bij de zijne bracht.

Een passerende auto toeterde luidruchtig, en ze sprongen verschrik uiteen.

Duizelig van de spanning die zich in haar had opgebouwd, wankelde Mia enkele stappen achteruit op hetzelfde moment dat Nikos haar arm losliet. Ze staarde hem aan, overweldigd door een gevoel van verwarring toen het tot haar afgrijzen tot haar doordrong dat ze op het punt had gestaan hem te kussen.

Met een ruk draaide ze zich om om te vluchten voor wat ze bijna had gedaan. Het parkeerterrein van het appartementengebouw was vlakbij. Ze stak het over en was er zo op gebrand haar veiligheidscode in te toetsen voordat hij er was, dat ze de nummers in de verkeerde volgorde invoerde en opnieuw moest beginnen. Toen hij over haar schouder het nummer intoetste, had ze het gevoel dat de vonken van haar verstijvende spieren af vlogen.

De deur zwaaide open, en ze stapten de hal binnen. Geen van beiden zei iets toen de lift hen naar de bovenste etage voerde. Weigerend in de spiegels te kijken, richtte Mia haar blik strak op de marmeren vloer. Ze kon zijn aanwezigheid echter wel voelen, als een krachtige energiegolf die zo krachtig op haar inbeukte, dat ze bijna niet kon ademen. Zodra de deuren opengingen, schoot ze de lift uit om te ontsnappen.