De regels van het spel(14)

‘Het kan iedereen overkomen,’ besloot Nikos zijn meesterlijke stukje bedrog. ‘Zullen we dan maar een beetje met elkaar meeleven tijdens het eten?’

Zijn geweten speelde op toen zijn mooie assistente hem meelevend aankeek, maar het was in elk geval gelukt.





Hoofdstuk 4





Twintig minuten later werden ze naar een tafel geleid in een zeer exclusief restaurant. Terwijl de ober Mia’s jasje aannam, keek ze om zich heen. ‘Ben ik hier al eens geweest?’ vroeg ze.

‘Voor zover ik weet niet.’

Hem verrassend met een plotselinge grijns, zei ze: ‘Als jij me niet hierheen hebt meegenomen voor een van je zakenlunches, ben ik hier niet geweest. Dit soort plekken lijkt allemaal nogal op elkaar, vind je niet?’

‘Is dat zo?’ Hij keek naar het stijlvolle interieur, dat een prijs had gewonnen. ‘Misschien heb je gelijk.’

Mia knikte. ‘Ze zien er waarschijnlijk anders uit bij daglicht, wanneer ze vol zitten met mannen in strakke pakken en vrouwen die serieus en intelligent uit hun ogen kijken.’

‘Dat noem je een goed zakelijk instinct,’ verklaarde Nikos. ‘De restaurants passen de sfeer aan aan die van de stad. Overdag bieden ze de strakke pakken zoals ik een plek om te werken onder het eten. ’s Avonds verzachten ze de boel om een relaxte sfeer te bieden aan mensen die voor de gezelligheid uit eten gaan. Ik vind je jurk heel mooi.’

‘O.’ Het totaal onverwachte compliment verraste haar. Blozend keek ze omlaag naar haar lila jurk. ‘Hij is van mijn zus Bella geweest.’ Kritisch plukte ze aan haar decolleté. ‘Er zat hier een strook kant, maar die heb ik eraf gehaald omdat ik het te opgesmukt vond.’

‘Heeft Oscar je geen eigen garderobe gegeven?’ Zijn blik ging zo traag omhoog, dat hij haar nog net haar schouders zag ophalen.

‘Dat heeft hij wel aangeboden, maar ik vond het onzin om nieuwe kleren te kopen, terwijl de kasten op Balfour uitpuilen van de kleren die niemand wil dragen.’

Een jonge ober kwam de spijskaarten brengen. Mia glimlachte warm naar hem, en toen ze merkte dat hij Italiaans was, begon ze een gesprek.

Nikos merkte de verandering in haar op, terwijl ze sprak. Haar stem had een warme levendigheid gekregen die hij nog niet eerder had gehoord. De jonge ober werd onder Nikos’ ogen verliefd op haar. Ze had geen idee wat voor uitwerking ze op mannen had. Het was haar niet eens opgevallen dat de ogen van de ober donkerder waren geworden en dat hij een kleur had gekregen. Toen ze haar handen ook nog ging gebruiken in het gesprek, richtte de ober zijn ogen op haar decolleté, dat achter haar expressieve handen zichtbaar was.

Nikos kreeg plotseling de neiging om de jonge dwaas een dreun te verkopen! Hij wist niet waarom, maar ineens keek de ober zijn kant op. Meteen daarna stamelde hij een verontschuldiging en maakte hij dat hij wegkwam.

‘Hij komt uit San Marcello,’ bracht Mia hem op de hoogte alsof zijn Italiaans niet goed genoeg was om het gesprek te kunnen volgen. Ze had geen idee waarom de ober er zo plotseling vandoor was gegaan.

Nikos wist het wel. Hij kon de sporen ervan nog achter zijn oogleden voelen. ‘Een buurman dus,’ zei hij.

‘Si, met een heuvel of twee ertussen.’ Ze ging achteroverzitten, schudde het zijdezachte haar uit haar gezicht en pakte de spijskaart op.

Toen hij bleef zitten zonder iets te doen of zeggen, keek ze zuchtend naar hem op. ‘Oké, wat heb ik nu weer gedaan waaraan je je ergert?’ wilde ze weten. ‘Heb ik de een of andere belangrijke dinerregel overtreden waardoor ik gestraft word met een bord koud eten?’

‘Brunel zou in elk geval vinden dat de regels worden overtreden,’ antwoordde hij.

‘Brunel? Wat heeft die er…’ Het begon tot haar door te dringen. Ze keek naar de plek waar de vriendelijke ober zijn best stond te doen om zijn blik uit hun buurt te houden.

‘Je beschuldigt me van flirten,’ zei ze op verbijsterde fluistertoon.

Nikos pakte zijn spijskaart op. ‘Je hebt hem helemaal ingepakt. Ik was even bang dat hij bij ons aan zou schuiven.’

‘Maar we hebben alleen maar over Italië gepraat!’

‘Ik kreeg het akelige gevoel dat ik op het punt stond buitenspel te worden gezet. Dat is heel slecht voor mijn ego,’ zei hij lachend. ‘Les één in sociale vaardigheden, cara: concentreer je uitsluitend op de man met wie je zit te eten.’

Werd ze geacht te lachen om het belachelijke beeld dat Nikos had geschetst van de ober die hem verdrong? Voor ze antwoord op die vraag had, werd haar aandacht gelukkig afgeleid doordat hij haar vroeg wat ze wilde eten. Gehoorzaam richtte ze haar aandacht op de spijskaart. Een andere ober kwam hun bestelling opnemen.

‘Praat tegen me,’ zei hij zodra ze weer alleen waren.