De regels van het spel(13)

‘En jij kunt het weten, aangezien jij hetzelfde doet met jouw afspraakje,’ diende ze hem van repliek.

‘Ik haal mijn afspraakjes bij hun huis op.’

‘Ga dat nu dan alsjeblieft doen,’ zei ze, voor ze zich weer omdraaide naar het raam.

De seconden gingen voorbij. Haar oren waren gespitst op het geluid van zijn wegrijdende auto. Plotseling kwamen er mensen om haar heen staan die ook op het menu wilden kijken. Toen ze was doorgelopen, wenste ze dat ze zo slim was geweest om bij hen te blijven. Want hij was er nog. Ze voelde zijn stille aanwezigheid als een duistere macht die probeerde haar te laten omkijken. Ongeveer twee seconden later hoorde ze hem zuchten, gevolgd door het geluid van naderende voetstappen. Spanning suisde langs haar ruggengraat en bleef daar als een elektrische lading steken. Een seconde later stond hij pal achter haar. Ze kon zijn lichaamswarmte voelen.

‘Ga alsjeblieft weg,’ snauwde ze. ‘Ik voel me hartstikke stom door jou!’

‘Wie is het trouwens?’

Met haar ogen strak op het raam van de bistro gericht, zei ze: ‘Dat gaat je niets aan.’

‘O, nee?’ Een hand bewoog licht vermanend over haar ruggengraat. ‘Je bent onder mijn hoede geplaatst, dus het gaat mij wel degelijk aan.’

‘Ik heb geen oppas nodig.’

‘Je hebt ook geen man nodig die hier met je wil eten. Het is een doorsneepizzeria, Mia, met een korte afwerktijd.’

Was dat zo? Ze staarde naar het menu, maar dat zei haar niets omdat ze nog nooit in zo’n restaurant had gegeten. Totdat Nikos haar had meegenomen naar zijn werklunches, had ze nog nooit in een restaurant gegeten!

‘Je staat weer op straat voordat je weet dat je hebt gegeten,’ voorspelde hij. ‘En wat gebeurt er dan? Een uurtje in een van de pubs waarmee de straat bezaaid is om je in de stemming te krijgen met een paar glazen goedkope wijn, of verwacht hij dat hij meteen met je mee naar huis kan om de avond gerieflijk in je bed te beëindigen?’

‘Tja, jij kunt het weten, want jij staat bekend om je korte afwerktijd,’ slingerde ze hem naar zijn hoofd, terwijl ze zich omdraaide. Het deed haar genoegen te zien dat hij zijn kaken op elkaar klemde toen ze zijn uitgaanspraktijken met een goedkoop pizzarestaurant vergeleek.

‘Dat was niet wat ik –’

‘Grazie, voor je wijze raad,’ kapte Mia hem halverwege de zin af. ‘Zodra mijn afspraakje arriveert, zal ik hem eerst naar zijn bedoelingen vragen.’

‘En anders doe ik het.’

‘Nee, dat doe je niet!’ stoof ze op.

‘Hij is niet alleen onvergeeflijk laat, maar hij is ook niet geschikt om met een Balfour uit te gaan.’

Nauwelijks in staat te geloven dat ze dit gesprek voerden, staarde Mia hem aan. ‘En jij vindt dat je het recht hebt om dat te beoordelen?’

‘Als zaakwaarnemer van je vader, ja.’

Voor hem was ze dus een verplichting! ‘Nu, je bent mijn vader niet en benadert absoluut niet mijn idee van hoe een vader zou moeten zijn!’ Stijfjes voegde ze eraan toe: ‘En voor het geval je het vergeten bent, jij was degene die tegen mij zei dat ik moest ophouden je te irriteren, en nu zeg ik hetzelfde tegen jou. Nikos, ga gewoon weg!’ Hiermee draaide ze zich om om weg te lopen, maar hij pakte haar bij haar schouder.

‘Mia, doe niet zo stom,’ zei hij met een zware zucht.

Of irritant en kinderachtig… Waarom was ze daar nu nog steeds beledigd over, vroeg ze zich af. Ze wist het niet. Ze begreep niet meer wat ze voelde of deed.

‘Laat me alsjeblieft los.’ Ze probeerde weg te komen, maar hij liet haar niet los.

‘Nee. Luister. Het spijt me als het beledigend klonk wat ik zei, maar –’

‘Klonk?’ riep ze uit.

‘Oké, beledigend was,’ corrigeerde hij met opeengeklemde kaken, ‘maar dat verandert niets aan het feit dat je afspraakje niet is komen opdagen of dat hij het wel best vindt dat je hier maar staat te wachten!’

‘En nu spreekt je gevoelige kant?’ Bijna huilend sloeg ze een hand voor haar trillende mond.

Een zachte vloek ontsnapte hem. ‘Ik zal je mee uit eten nemen,’ bood hij aan.

Het klonk alsof hij zich verplicht voelde het te zeggen, zodat Mia de neiging moest onderdrukken hem een klap in zijn gezicht te geven. Dat zou echter irritant en kinderachtig van haar zijn! ‘Ik zorg zelf wel voor mijn eten,’ zei ze stijf. ‘En jij hebt al een afspraak.’

‘Die had ik tot…’ Nikos zweeg, klemde zijn lippen op elkaar en keek haar vluchtig aan. ‘Tot mijn afspraakje ook niet kwam opdagen,’ besloot hij droog.

‘Jij?’ Het was alsof ze een deuk in zijn ondoordringbare harnas had ontdekt. Ze was zo geïntrigeerd door dit verschijnsel, dat ze zich niet langer probeerde los te rukken en hem aankeek.