De regels van het spel(16)

De verbijsterde stilte die op haar opmerking volgde, duurde twee seconden. Toen kwam de auto met een schok tot stilstand. Nikos was er al uit en omgelopen om haar portier open te rukken voordat ze het zelf kon doen. Toen ze weer in de koude avondlucht stond, begon ze zo te trillen, dat hij zich verplicht voelde een ondersteunende arm om haar schouders te leggen. Uit alle macht vocht ze tegen een aanval van misselijkheid die niets te maken had met de wijn die ze had gedronken.

Dat wist Nikos echter niet. Hij was boos op zichzelf en vroeg zich af wat hem had bezield haar zoveel wijn te voeren. Wat had hij gehoopt daarmee te bereiken? Meer inzicht in zijn assistente, of waren zijn motieven ergens anders op gericht geweest?

‘Het is meestal beter om over te geven dan om je ertegen te verzetten,’ adviseerde hij, terwijl hij probeerde zich de laatste keer te herinneren dat hij een vrouw dronken had gevoerd.

Dat was nooit gebeurd. Hij was nooit eerder zo diep gezonken. Ze deed iets met hem, en daar was hij niet blij mee. Ze liet hem dingen denken, doen en wensen die hij helemaal niet wilde denken of doen.

‘Het gaat w-wel.’ In een poging zichzelf onder controle te krijgen, stapte Mia van hem weg.

Hij liet zijn arm zakken en zei: ‘Het spijt me.’

Speet het hém? ‘Wat dan?’

‘Dat ik je zoveel wijn heb laten drinken.’

‘Ik kan prima tegen wijn, Nikos Theakis,’ snauwde ze. ‘Ik ben Italiaanse. Ik ben grootgebracht met wijn. Het was je auto waar ik misselijk van werd. Ik haat hem. Ik loop wel naar huis.’

Hij greep haar bij haar arm om haar tegen te houden. ‘Wat bedoel je, dat je misselijk werd van mijn auto?’

Mia huiverde. ‘Het is een auto van Mario Matteo.’

‘Een beperkte oplage,’ bevestigde Nikos. ‘Er zijn er maar twintig van gebouwd. De meeste mensen zouden –’

‘Eén voor elk jaar dat hij met mijn moeder getrouwd was,’ fluisterde Mia. Ze moest haar lippen op elkaar klemmen om een nieuwe golf misselijkheid te onderdrukken. Ze kon haast niet geloven dat het wereldberoemde logo haar niet eerder was opgevallen! De twee stijlvol verstrengelde M’s stonden op miljoenen luxeproducten en op Mario Mattea’s voornaamste aanspraak op beroemdheid: zijn formule 1-racewagens van wereldklasse!

Een blik op de zilveren motorkap werpend, begon ze te lachen. Mario zou het fantastisch vinden als hij wist dat een van zijn auto’s haar enkele maanden eerder bijna had overreden!

Ze duwde Nikos’ hand weg en begon te lopen. Ze moest zo snel mogelijk zo ver mogelijk bij die auto vandaan zien te komen. Haar maag was van streek, en ze hield haar armen strak om haar lichaam geslagen. Ze had eenentwintig jaar in Italië gewoond en nooit een auto van Mattea gezien. En nu werd ze er op haar eerste dag in Engeland bijna door een overreden!

‘Leg uit.’ Nikos had haar ingehaald.

‘Oscar sliep met mijn moeder, Gabriella, de avond voordat hij met Lillian trouwde,’ zei ze op kille afgebeten toon. ‘Ze ging terug naar Italië, naar haar verloofde Mario Mattea, en trouwde uiteindelijk met hem.’

‘Dus je moeder is Gabriella Mattea?’

‘Ik erken haar niet als mijn moeder. We praten niet met elkaar.’

‘Loop eens wat langzamer, anders verstuik je je enkels nog op die belachelijk hoge hakken,’ zei hij ongeduldig, terwijl hij zijn lange vingers om haar arm klemde.

‘Je bent je auto vergeten,’ mompelde ze, in de hoop dat hij de hint zou snappen en haar alleen naar huis zou laten lopen.’

‘En jij bent de regels van het daten vergeten,’ zei Nikos koel. ‘Ik breng mijn afspraakjes altijd thuis.’

‘We hadden geen afspraakje,’ ontkende Mia. ‘Je hebt me op straat ontvoerd.’

‘Daarvoor gelden dezelfde regels.’ Zijn aandacht was naar de twee verkeersstromen gegaan die de straat op- en afreden. Hij zag een opening. ‘Kom op,’ zei hij, zijn greep verstevigend, ‘laten we oversteken nu het kan.’

Toen Mia de weg op werd geduwd, keek ze instinctief zelf naar het verkeer. Haar blik viel op zijn auto die honderd meter terug was achtergelaten, en ze keek huiverend de andere kant op. Ze haatte die lange gestroomlijnde glanzende uiting van macht waarvoor hij stond – de opvallende glinstering van de naam Mattea. In Italië stond die voor schitterende beroemdheid en onmetelijke rijkdom, ongeveer zoals de naam Balfour in Engeland.

‘Het verbaast me dat de pers er geen lucht van heeft gekregen wie je moeder is,’ mompelde Nikos toen ze eenmaal veilig aan de overkant waren.

‘Oscar heeft er angstvallig voor gewaakt dat die connectie niet zou worden gemaakt,’ verklaarde ze. ‘Gabriella was nog een Bianchi toen hij… haar kende.’ Bianchi was de enige naam die Mia ooit van Gabriella had mogen dragen. Vond ze dat erg? Nee, zei ze tot zichzelf. Het was al erg genoeg dat iedereen wist dat ze was voortgekomen uit een vunzige onenightstand van één decadente ouder, Oscar Balfour. Ze hoefde niet ook nog aan haar andere berucht decadente ouder, Gabriella Mattea, gekoppeld te worden. ‘Bianchi is een veel voorkomende naam in Italië.’