De kroon van Santina 02(3)

Dat was echter allemaal voor de show. De echte Ella zat diep weggestopt waar niemand haar kon vinden. Of kwetsen. Onder die stralende buitenkant, als ze haar normale kleding droeg en thuis kon ontspannen, was het een heel ander verhaal. Daar kon ze de persoon zijn die door haar familie altijd was geplaagd. Zonder make-up, in een oude spijkerbroek en een T-shirt, soms met verf onder haar nagels. Ze wilde maar dat ze nu thuis was, in plaats van deze avond te moeten uitzitten die wel de langste avond van haar leven moest zijn.

Een van haar familieleden zou in een van de oudste en meest gerespecteerde mediterrane koninklijke families trouwen. De messen werden geslepen. Had ze niet zelf een paar minuten geleden uit de mond van de arrogante sjeik gehoord dat de hele familie Jackson was gewogen en te licht was bevonden? Werden ze niet zorgvuldig door de sluwe pers in de gaten gehouden zodat ze vrolijk konden schrijven over de Jacksons die zo slecht toegerust waren om met de adel om te gaan?

Nou, Ella zou ze wel eens wat laten zien. Ze zou zich niet door hun wrede opmerkingen laten raken. Even voelde ze zich kwetsbaar bij de gedachte aan de beschuldigingen die altijd aan het adres van haar en haar zussen werden geuit. Ze werkte hard voor haar geld – dat had ze altijd gedaan – en toch plakten mensen haar altijd een etiket op als ze haar achternaam hoorden. Over het algemeen dacht iedereen dat ze de hele dag lag te luieren, champagne dronk en feestvierde, terwijl dat ver bezijden de waarheid was.

Nadat ze een kam door haar roodbruine krullen had gehaald, keek ze of haar mascara niet was uitgelopen. Vervolgens bracht ze een nieuwe uitdagende laag rode lipstick op.

Zo. Haar oorhangers fonkelden en zelfs in haar blauwe oogschaduw zaten glittertjes. Haar glanzende pantsering zat op zijn plaats, en ze was klaar om de luidruchtige massa tegemoet te treden. Ze moesten eens wágen om haar uit de hoogte te behandelen!

Naarmate ze dichter bij de balzaal kwam, werd het geluid van muziek en stemmen luider. Haar nieuwe schoenen tikten op de marmeren vloer van de gang. Ze waren van glanzend zwart lakleer en hadden torenhoge zilverkleurige hakken die haar benen flatteerden. De droom van elke modeliefhebster en de nachtmerrie van elke orthopedisch chirurg. Maar ze zorgden ervoor dat ze een lange en trotse houding had, en vanavond kon ze dat heel goed gebruiken.

Het was druk en lawaaierig in de balzaal. Mensen van adel mengden zich met de wat minder belangrijke televisiesterren, en rugbyspelers die ooit in de Premier League met haar vader hadden gespeeld, verdrongen elkaar bij de bar. Op de dansvloer stonden veel mensen te dansen. Ook zag ze een aantal van haar familieleden die zich goed amuseerden. Een beetje té goed. Haar vader dronk juist zijn champagneglas leeg, en haar moeder stond vlak bij hem met haar altijd hoopvolle glimlach op haar gezicht. Dat betekende dat ze zich ongerust maakte dat hij te veel dronk. Of dat hij iemand zou proberen te versieren die jong genoeg was om zijn dochter te zijn.

Als hij maar niet dronken wordt, dacht Ella. En als hij maar niet de vrouw of vriendin van iemand anders probeert te versieren.

Daar stond haar zus Izzy te dansen. Ze wiegde zo geestdriftig met haar heupen dat Ella zich beschaamd afwendde. Wetende dat het geen zin had om met haar eigenzinnige zus te praten, richtte ze haar blik weer op de dansvloer. Plotseling viel haar blik op een man die met zijn exotische uiterlijk opvallend bij iedereen afstak, en haar hart begon sneller te kloppen.

Ze knipperde met haar ogen. In een kamer waar niet bepaald een gebrek aan opvallende mensen was, trok hij onweerstaanbaar haar aandacht. Ze vroeg zich af waarom hij zo uit de toon viel. Het kwam niet alleen omdat hij langer was dan alle andere aanwezige mannen, of omdat zijn lichaam zo uitbundig gespierd was. Hij zag er vooral hongerig uit. Alsof hij al maanden geen fatsoenlijke maaltijd had gehad.

Ella’s blik zwierf over zijn gezicht. Een wreed gezicht dacht ze met een huivering. In zijn zwarte ogen was geen enkele emotie te lezen, en om zijn sensuele mond lag een cynisch glimlachje, terwijl hij naar zijn blonde danspartner luisterde die tegen hem praatte.

Ella’s hart maakte een sprongetje. Hij was het, wist ze instinctief. De man die in de salon waar ze zich had verstopt zo ongelooflijk grof over haar familie had gesproken. De man die ze in stilte voor arrogant en bevooroordeeld had uitgescholden. Nu ze hem echter zag, leek ze haar ogen niet van hem af te kunnen houden.

Op zijn olijfkleurige huid lag een glans alsof hij niet van vlees en bloed was, maar uit een kostbaar metaal was gegoten. Ze zag dat er een mooie roodharige vrouw langs hem liep, en dat hij automatisch een blik op haar diepe en overvloedige decolleté wierp.

Hij was een krachtige mannelijke cocktail van gevaar en seksualiteit – een man van het soort waarvoor de meeste moeders je waarschuwden dat je er beter ver bij uit de buurt kon blijven. Ergens onder in haar buik voelde Ella een reactie die haar zwak maakte. Alsof ze op een instinctief niveau iets had gevonden waarvan ze niet eens had geweten dat ze ernaar op zoek was.