De Vuurdoop(146)

Het zweet gutste van zijn voorhoofd, zijn hart klopte snel; hij had een droge keel, hij wilde zo graag iets slikken tegen het stekende gevoel in zijn hart... Lars ging terug naar de map en bekeek de krantenknipsels. Een foto van Siv en Carl-Adam Strandberg met hun twee kinderen, Erik en Gunilla. Ze stonden voor de ingang van Skansen, in de jaren zestig. Siv en Carl-Adam lachten, ze droegen stijve kleren, Carl-Adam had een hoedje op en droeg een strak, geruit shirt met korte mouwen, een rechte broek en gepoetste schoenen. Siv droeg een jurk en witte schoenen, en haar haar was opgekamd. De kinderen lachten ook. Lars herkende Gunilla in het gezicht van het meisje. Ze zag er gelukkig uit. Hij keek naar het jongetje, Erik, een blond lachend ventje dat naar de dierentuin ging met zijn ouders en zijn zus. Hij was blij, hij straalde gewoon. Een overweldigend schuldgevoel overspoelde Lars bij het idee dat hij dit kleine onschuldige jongetje had laten doodgaan op de vloer van Carlos’ appartement. Lars staarde naar de foto. Erik staarde terug... Hij smeet de foto op de grond, ademde het nare gevoel weg dat zich begon te verspreiden. Hij bladerde verder. Het onderzoek... Lars las: Ze waren door het tentdoek heen beschoten... Hagelgeweer. De moordenaar heette Ivar Gamlin, hij was toen eenendertig, stomdronken, hij had zijn vrouw mishandeld en was in de auto gestapt. Het geweer in zijn kofferbak lag daar toevallig, had hij verklaard. Hij had het de dag daarvoor gebruikt toen hij op vogels joeg. Hij had niet de moeite genomen het mee naar binnen te nemen. Lars bladerde door naar een verhoor: Gamlin beweert dat hij het zich niet kan herinneren... Verder naar onderen op dezelfde pagina: Gamlin wordt in 1969 tot levenslang veroordeeld... op 23 november 1969. Lars probeerde op alle manieren uit of hij met die cijfers de kluis kon openen. Nee, dus... Hij keek weer op zijn horloge, bijna halfzes. Hij luisterde of hij iets hoorde. Zocht snel verder. In 1975 dient Gamlin een verzoek om gratie in. Het verzoek wordt afgewezen. In 1979 wordt er een eindtermijn aan Gamlins straf gesteld en in november 1982 zal hij vrijkomen... Lars las snel, scande, bladerde... Daar! In 1981 wordt Ivar Gamlin door een medegevangene vermoord. Lars bladerde en vond een sectierapport. Hij las het rapport door en maakte eruit op dat zo’n beetje alle botten in zijn lichaam gebroken waren. Hij vond nog een politieonderzoek, een getypt A4’tje. Iemand was ’s nachts Gamlins cel binnengedrongen. De doodsoorzaak was verstikking met een hulpmiddel. In dit geval waarschijnlijk een plastic zak, schreef de patholoog. Lars dacht na, las weer verder, doorzocht de tekst. Hij vond wat hij zocht. De sterfdatum. 1981... 03... 21... Lars draaide die cijfers met het wiel. Hij hoorde een auto buiten, banden op het grind. Hij draaide. 19 tegen de klok in, 81 met de klok mee, een portier dat dichtsloeg, 03 tegen de klok in... voetstappen op het grindpad, 21 met de klok mee, voetstappen op de trap. Hij draaide aan de kruk. Op slot...

Boven werd een sleutel in de voordeur gestoken. Hij voerde dezelfde serie nog eens uit, maar begon met 19 met de klok mee... De voordeur ging open en weer dicht. Voetstappen in de richting van de woonkamer. Hij draaide langzaam, het zweet stroomde over zijn voorhoofd... 21 tegen de klok in, hij draaide langzaam aan de kruk... snelle voetstappen... hij draaide verder, klik! De kluis ging open. Andere mensen zouden hierin de helpende hand van God hebben gezien, maar daar deed Lars niet aan mee.

Gunilla’s stem klonk door de balken heen. Ze klonk boos, ze belde met iemand. Lars stak zijn hand in de kluis. Twee plastic mapjes, een notitieboekje, twee bundels bankbiljetten van duizend kronen, een pistool en een dik ambtelijk dossier met een donkergroene vilten rug. Hij nam alles mee, stopte het in zijn jack en trok de rits geluidloos dicht. Hij liep voorzichtig de provisiekelder uit, langs de trap, en hoorde Gunilla’s stem nu duidelijker. Haar toon was kortaf en geërgerd, ze zei dat er bij haar was ingebroken en eiste dat er een technisch rechercheur werd vrijgemaakt en naar haar huis gestuurd.

Toen hij langzaam naar de uitgang sloop, ging de kelderdeur boven hem open. Voetstappen op de trap, Lars zette af en sprintte in het donker naar de uitgang, het trappetje op.

Hij nam niet de weg waarlangs hij gekomen was, maar sloeg meteen links af en rende het jonge loofbos in. Takjes aan dunne stammen zwiepten in zijn gezicht. Hij was al een eind weg toen hij de deur achter zich hoorde opengaan. Lars rende met dezelfde snelheid door en vijf minuten later was hij bij zijn auto. Hij startte zodra hij achter het stuur zat, reed weg, weg van haar huis, weg van Gunilla... weg.

***

*

***

Ze hadden de koele lounge voor zichzelf en zaten ieder in een fauteuil naar elkaar te kijken. Hij stond op het punt iets te zeggen, bedacht zich, wendde zijn blik af en kreeg oogcontact met een vrouw achter een tapkast, wenkte en vroeg om water.