De Vuurdoop(142)

‘We zijn hier niet voor jullie,’ riep Michail.

Aron stak zijn hand met het wapen uit en loste blindelings twee schoten. De kogels boorden zich achter Michail en Klaus in de muur. Sophie gilde, Jens gilde en Aron schoot nog eens.

‘Ik kan Hector Guzman hier en nu doodschieten! Maar kijk, we leggen onze wapens neer!’ riep Michail.

Klaus en hij legden hun wapens voor zich op de grond neer. Aron wachtte even, keek twee keer om de hoek van de zuil. De mannen lieten zien dat ze ongewapend waren en toen hij dat zag, kwam hij met zijn revolver op Michail gericht tevoorschijn.

‘Waar komen jullie dan voor?’

Michail knikte naar Jens met zijn kapotte gezicht, die Dimitri aan het wurgen was met zijn armgreep. Aron hield het wapen nog steeds op Michail gericht.

‘Leg uit.’

‘Ik kan het uitleggen,’ zei Sophie.

Er ging weer een schot af in de zaal. De verwarring was compleet, geschreeuw en geroep heen en weer tussen Michail, Aron, Klaus en Hector. Hasse in gebogen positie in de deuropening, achter hem Anders. Michail herkende de mannen uit het ziekenhuis. Hij griste snel zijn pistool van de vloer en wilde net schieten toen Hasse en Anders dekking zochten achter de buitenmuur.

‘Politie!’ riep Hasse Berglund met paniek in zijn stem.

Het was stil, daarna lieten Hasse en Anders Ask zich weer zien.

‘Politie!’ herhaalde Hasse.

‘Hector! We hadden een afspraak!’ riep Anders.

Aron keek naar Hector. Hun blikken ontmoetten elkaar, Hector schudde zijn hoofd. Aron knikte dat hij het had begrepen, hij hief zijn pistool en richtte het stevig op Anders. Michail en Klaus hadden Hasses voorhoofd op de korrel. Jens had Dimitri’s pistool opgeraapt, hij lag op zijn rug met het wapen in zijn hand en richtte langs het keep- en korrelvizier op de loop. De baan van de kogel zou tussen Michail en Klaus door lopen.

‘Ik kan die klootzak zo in het hart schieten,’ zei hij hees tegen Aron.

Zes pistoollopen werden op lichamen en hoofden gericht. Hasses hand begon het eerst te trillen.

‘Laat jullie wapens vallen,’ zei hij, ditmaal met een iets ijler stemgeluid.

‘Nee. Kom naar binnen en leg jullie wapens op de grond. Wij zijn met zijn vieren, jullie met zijn tweeën... Reken zelf maar uit hoe dat afloopt,’ zei Aron.

Anders probeerde de situatie te redden.

‘Wij lopen achteruit weg. We laten jullie...’

‘Als jullie weglopen, schieten wij.’

Arons stem en hand waren vast.

Sophie volgde alles vanaf haar plaats op de vloer met het gewicht van Hector boven op zich. Jens was uitgeput, hij bloedde hevig. Dat hij zo kon blijven liggen, met het wapen gericht op de politiemensen, begreep ze niet.

Aron laadde zijn pistool door, om zijn woorden niet te hoeven herhalen.

Hasse legde zijn wapen op de grond, schoof het de zaal in en kroop op handen en voeten naar binnen. Alle wapens werden nu op Anders gericht. Hij keek even naar de lopen die hem aangaapten, glimlachte, liet een vluchtige gedachte varen, legde zijn pistool op de grond en stapte het restaurant binnen.

Het was weer een patstelling. Jens begreep dat Aron zijn pistool nooit als eerste zou laten zakken.

‘Michail,’ fluisterde hij.

Michail begreep het en legde zijn wapen neer; Klaus deed hetzelfde. Sophie voelde dat Hector opstond, ze zag de passie in zijn haat toen hij op de bewusteloze Dimitri af liep. Hij pakte de ene arm van de Rus vast en sleepte hem mee. Alfonse Ramirez kwam achter hem staan, ving Dimitri’s ene been en samen namen ze de man mee naar de keuken, alsof dat het enige belangrijke was op dat moment, met gelijke munt terugbetalen, toegeven aan hun wraakzucht.

***

Aron duwde Anders en Hasse voor zich uit naar de keuken en het kantoor.

Sophie was gaan zitten; ze keek Anders en Hasse in de ogen toen ze langsliepen. Ze ging naar Jens toe, legde zijn hoofd op haar schoot. Hij was er slecht aan toe. De spieren en beenderen in zijn gezicht waren kapot, hij was een aantal tanden kwijt en had waarschijnlijk een groot aantal gebroken botten in zijn lijf. Hij ademde met een fluitend geluid.

Ze was emotioneel leeggezogen, ze wilde overgeven, wilde weg, weg van zichzelf, weg van alles. Sophie zat in dat geteisterde restaurant over Jens’ haar te aaien, ze zag Klaus en Michail die hun wapens van de vloer raapten. Ze zag de lijken van de Russen in eigenaardige houdingen. De bange en bleke Ernst Lundwall, die haastig het restaurant verliet met een aktetas in zijn hand en een laptop onder zijn arm. Ze zag Alberts ongeluk voor zich, zag hem in zijn ziekenhuisbed liggen – bewusteloos, eenzaam en gewond. Haar gedachten draaiden in het rond, terwijl ze haar best deed nog enige rationaliteit te bewaren. Misschien hielp de hand die over Jens’ haar aaide haar om haar grip niet te verliezen. Heen en weer, telkens dezelfde beweging. Ze concentreerde zich op zijn haar onder haar handpalm. Hij was warm. Ze deed haar ogen dicht, probeerde haar aandacht te bepalen bij wat ze deed, zich af te sluiten voor haar omgeving en voor wat er zojuist was gebeurd. Heen en weer met haar hand, zachte strelingen over Jens’ haar, langzaam...