De Marcolini broers 02(36)

Ze trok haar benen op en steunde met haar kin op haar knieën. Met moeite kon ze zich op zijn vraag concentreren. Haar blik dwaalde af naar de mond waarmee hij haar eerder zo intens had gekust.

‘Sabrina?’ drong hij aan.

Ze moest haar best doen de neiging te onderdrukken zich in zijn armen te werpen zodat ze konden afmaken wat ze waren begonnen. Haar lichaam was nog steeds vervuld van een hooggespannen verwachting. ‘Voor de kinderen,’ zei ze ten slotte.

Hij fronste nog heviger. ‘De kinderen van Howard?’

‘Ja,’ zei ze. ‘Ze waren nog wel jong, maar niet te jong om te begrijpen wat er over hun vader gezegd zou worden in de kranten. Als ik de waarheid had verteld…’

Zonder zijn blik van haar af te wenden, pakte hij een van haar handen vast en streelde deze zacht met zijn duim. ‘Wat is de waarheid?’ vroeg hij.

Even keek ze naar haar kleine hand in de zijne. Toen keek ze weer omhoog en vertelde: ‘Ik was heel naïef. Ik kwam er veel te laat achter dat hij van mij zijn zondebok wilde maken. En toen ik er achter kwam, kon ik er niets meer aan doen. De kinderen hadden al genoeg te verduren. Ik wilde niet dat ze wisten dat hun vader me had proberen te verleiden.’ Ze zuchtte. ‘Bovendien was het zijn woord tegen het mijne. Ik denk niet dat iemand mij geloofd zou hebben.’

Zijn grip verstevigde. ‘Heeft hij je bedreigd?’ vroeg hij dringend.

Er viel een schaduw over haar anders zo heldere ogen. ‘Ja… Een paar keer.’

Mario voelde een intense haat voor Howard Roebourne opkomen. Hij was geen gewelddadig man, maar op dit moment zou hij met liefde zijn vuist in Howard gezicht doen belanden. Sabrina’s reputatie was bezoedeld door deze hork, terwijl ze niets had gedaan!

Maar hij was minstens zo boos op zichzelf voor de manier waarop hij haar had behandeld. Als hij beter had nagedacht, in plaats van alleen aan de bevrediging van zijn lusten te denken, zou hij geweten hebben dat Ric haar niet zomaar voogd van Molly had gemaakt. Dat ze de beste vriendin van Laura was, zou voor Ric nooit genoeg zijn geweest. Het kon niet anders dan dat hij haar compleet had vertrouwd.

Zacht streelde hij met zijn duim haar onderlip. Het verbaasde hem elke keer weer hoe zacht haar lippen waren. Een paar seconden spraken ze geen van beiden. Toen vroeg hij voorzichtig: ‘Heb je nog steeds pijn?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Maak je alsjeblieft geen zorgen, Mario. Het is mijn eigen schuld. Ik had het moeten vertellen.’

Hij stond op en begon door de kamer te ijsberen. ‘Misschien,’ zei hij. ‘Maar denk je dat ik je had geloofd?’ Hij walgde van zichzelf. ‘Waarschijnlijk had ik je uitgelachen, Sabrina, en was ik gewoon doorgegaan.’

‘Dat geloof ik niet,’ zei ze op zachte toon. ‘Ik denk niet dat je me zou hebben gedwongen als ik niet had gewild.’

Hij keek haar met een grimmige uitdrukking op zijn gezicht aan. ‘Ik heb je ook gedwongen met me te trouwen.’

Ze haalde haar schouders op. ‘Dat was vanwege Molly.’

Hij zuchtte diep. ‘Ik kan niet ongedaan maken wat er is gebeurd, Sabrina. Je verdient veel meer dan dit.’

Ze sloeg haar armen weer om haar opgetrokken knieën. ‘Wat bedoel je precies?’

‘Waarom liet je me de liefde met je bedrijven net?’ Zijn donkere ogen glansden.

‘Ik weet het niet,’ fluisterde ze onzeker.

‘Dat mag niet meer gebeuren,’ zei hij. ‘Dat begrijp je wel, toch?’

Plotseling voelde ze zich benauwd, alsof haar keel werd dichtgeknepen. Het kostte haar moeite te antwoorden. ‘A-als dat is wat jij wilt.’

Hij vloekte zacht. ‘Het gaat niet om wat ik wil. We moeten aan Molly denken. Het is belangrijk dat we bij elkaar blijven zodat Ingrid en Stanley haar niet van ons kunnen afpakken.’

Haar hoofd vertelde haar dat hij de juiste beslissing nam, maar in haar hart zag ze stiekem een heel ander scenario voor zich. Een scenario waarin Mario smoorverliefd op haar werd en haar vroeg écht met hem te trouwen. Verliefd? Was dat wat ze was? Ze was nog nooit verliefd geweest, maar ze kon zich voorstellen dat het zo voelde…

Innerlijk gaf ze zichzelf een standje. Hij was duidelijk niet meer in haar geïnteresseerd nu hij wist hoe onervaren ze was. Sommige mannen wilden nu eenmaal liever een bedreven minnares in hun bed. Hij zou er geen moeite mee hebben iemand te vinden die hem kon plezieren zolang ze gedwongen getrouwd waren. En hoeveel pijn het haar ook deed, er restte haar niets dan te hopen dat hij discreet zou zijn. Al zou dat moeilijk voor hem worden, gezien het feit dat roddeljournalisten overal op de loer lagen, klaar om hem te fotograferen met zijn nieuwste verovering.

‘Wat ben je stil,’ merkte hij op. ‘Vind je niet dat we getrouwd moeten blijven?’