De Marcolini broers 02(32)

Op weg naar zijn huis nam Sabrina de tijd om van het uitzicht te genieten. Toen ze langs het Colosseum reden, keek ze vol bewondering naar het eeuwenoude gebouw. Ze had nog nooit zoiets moois gezien als deze stad met haar rijke geschiedenis. Er was zoveel te zien dat ze het niet allemaal ineens in zich kon opnemen.

Onderweg wees Mario haar op allerlei interessante plekken en bouwwerken, en na een van de vele bochten zag ze in de verte het Vaticaan. ‘Ik zal veel moeten werken de komende tijd, maar ik zal ervoor zorgen dat iemand je een rondleiding door de stad geeft.’

De steek van teleurstelling die volgde op zijn vriendelijke aanbod verbaasde haar. Waarom was ze teleurgesteld? Ze vond het niet eens fijn om bij hem in de buurt te zijn, laat staan de hele dag met hem op stap te gaan. ‘Ik kan best in mijn eentje de stad verkennen,’ zei ze, terwijl de auto halt hield bij een imposante palazzo.

‘Daar twijfel ik niet aan,’ zei hij. ‘Maar Molly’s veiligheid gaat boven alles. Rome is prachtig, maar heeft net als iedere andere grote stad ook haar gevaarlijke kanten. Onder andere de verkeersdrukte. Bovendien rijden we hier aan de andere kant van de weg. Als je dat ook maar een moment zou vergeten, terwijl je Molly’s kinderwagen bij je hebt, kunnen de grootste ongelukken gebeuren.’

Ze moest hem natuurlijk gelijk geven, maar ze kon zich niet aan de indruk onttrekken dat het hem vooral om Molly’s veiligheid te doen was, en niet om de hare. Waarschijnlijk zou het hem zelfs wel goed uitkomen als er iets met haar zou gebeuren, aangezien hij nooit een echtgenote had gewild.

Ze zette haar gevoelens opzij toen ze de deur zag opengaan en een oudere dame naar buiten zag hollen. Het was de huishoudster. Ze keurde Sabrina nauwelijks een blik waardig maar wendde zich meteen tot de baby, die lag te slapen in de reiswieg.

Mario stelde Sabrina kort aan de huishoudster voor. Ondertussen was de rest van het personeel ook naar buiten gekomen. Aan hun blikken was duidelijk te zien dat hij hen op de hoogte had gebracht van hun overeenkomst. Toen hij haar aan de andere bedienden voorstelde, klemde ze haar kaken opeen en probeerde beleefd te glimlachen. Ze besloot dit later met Mario te bespreken als ze weer alleen waren. Het was totaal onnodig geweest om het personeel op deze manier tegen haar op te zetten.

Het feit dat iedereen zo vlug praatten, dat het weinige Italiaans dat ze sprak totaal nutteloos was, maakte de zaak er niet beter op. Ze voelde zich totaal buitengesloten en alleen.

‘Giovanna zal je je kamer laten zien,’ zei hij. ‘Ik moet naar mijn kantoor om wat dringende zaken te regelen. Ik zie je vanavond weer.’

Ze vroeg zich af of de dringende zaak die hij moest regelen misschien blond was en borsten had, maar onderdrukte die gedachte zo snel als hij was gekomen. Met een zucht draaide ze zich om en volgde de huishoudster het stenen bordes op.

Eenmaal binnen probeerde ze niet te laten merken hoezeer ze onder de indruk was van alle pracht en praal die ze onderweg naar haar kamer tegenkwam. Overal stonden prachtige marmeren beelden en aan de muur hingen peperdure kunstwerken. Zelfs de kleurige handgeweven loper op de trap voelde aan alsof hij van lucht was gemaakt.

Halverwege de gang op de tweede verdieping opende de huishoudster een deur. ‘Dit is uw kamer,’ zei ze. ‘De bambino slaapt hiernaast. En Signore Marcolini een deur verder.’

Sabrina bedankte haar. De huishoudster verliet zonder een woord te zeggen de kamer. Alleen haar stijf gestreken zwarte uniform ritselde toen ze de hoek om ging.

Op dat moment maakte Molly een geluidje. Glimlachend pakte Sabrina haar uit haar wiegje en hield haar dicht tegen zich aan. Innerlijk beloofde ze het meisje dat ze dit zou uitzingen. Voor haar. Ongeacht hoe moeilijk het zou worden.



Ondanks het feit dat ze last had van een jetlag, besloot ze wakker te blijven omdat ze bang was dat ze anders ’s avonds niet zou kunnen slapen. Door de verzorging van Molly had ze een paar uur genoeg omhanden. Maar toen de baby eenmaal sliep, zat er niets anders op dan te wachten tot het ook voor haar tijd was om te gaan slapen.

Het avondeten werd om halfnegen geserveerd. Toen Sabrina beneden kwam, bleek dat Mario nog niet terug was. Ze weerstond de verleiding om Giovanna te vragen of hij misschien een bericht had achtergelaten en nam plaats aan tafel.

Gezeten aan de enorme glanzende tafel die gedekt was voor één persoon, voelde ze zich nietig en eenzaam. Het eten was echter verrukkelijk, wat haar in een iets beter humeur bracht. Ze dronk zelfs een glas wijn in de hoop dat ze zich daardoor wat meer zou kunnen ontspannen en straks beter zou kunnen slapen. Ze overwoog op te blijven om met Mario te praten over de koele houding van de huishoudster. Met het oog op Molly leek het haar beter als Giovanna haar gevoelens ten opzichte van haar niet zo duidelijk zou laten blijken. Het zou niet lang meer duren voor het meisje genoeg zou begrijpen om beïnvloed te worden door onderliggende emoties.