De Marcolini broers 02(35)

Hij schaamde zich diep. Het was een gevoel waaraan hij niet gewend was. Meestal gebeurden de dingen precies zoals hij wilde, en ging hij blindelings op zijn eerste oordeel af. Hij kon zich de laatste keer niet herinneren dat hij het mis had gehad.

Maar nu had hij het mis… Hij had Sabrina verkeerd beoordeeld. Heel erg verkeerd… Hij zag tranen blinken in haar grijze ogen. ‘Sabrina…’ Zijn stem stokte. Moeizaam slikkend probeerde hij de brok in zijn keel weg te krijgen. Hij pakte het laken en bedekte haar kwetsbare lichaam. Toen hij de rode bloedvlekjes op het witte laken zag, werd hij opnieuw door schuldgevoel overmand.

‘Het geeft niet,’ zei ze zacht. ‘Het is mijn schuld. Ik had het je moeten vertellen. Dat wilde ik ook doen, maar ik schaamde me zo… Dus liet ik je geloven dat –’

‘Nee,’ onderbrak hij haar op scherpe toon. Hij vloekte zacht in het Italiaans en vervolgde toen: ‘Nee, ik wil niet dat je de schuld op je neemt.’ Hij ging onrustig met zijn hand door zijn haar. Daarna stond hij op en deed met zijn rug naar haar toe het condoom af, alvorens zijn kamerjas te pakken. Toen hij die had aangetrokken draaide hij zich weer naar haar toe. ‘Verdorie, Sabrina, ik heb je pijn gedaan. Ik was zo ruw. Je had wel beschadigd kunnen raken.’ Zijn keel voelde gortdroog aan. Hij probeerde opnieuw te slikken, maar het hielp niet. Hoe kon hij zichzelf ooit nog recht in de ogen kijken na wat hij had gedaan? Als een roofdier had hij jacht op haar gemaakt. Hij had haar overmeesterd en direct geprobeerd haar de zijne te maken, nog voordat hij de moeite had genomen haar beter te leren kennen. Dit had ze niet verdiend.

Hij dwong zich naar haar te kijken. Zoals ze daar lag in zijn enorme bed nam ze nauwelijks enige ruimte in beslag. Hoewel hij slank was, was hij waarschijnlijk twee keer zo zwaar als zij. Hij kon het bijna niet verdragen eraan te denken wat hij dit kleine wezentje zojuist had aangedaan. Hij walgde van zichzelf…

Hij liep naar de badkamer en kwam even later terug met een warme vochtige doek die hij haar aanreikte. ‘Kan ik iets voor je doen?’ vroeg hij onhandig.

Ze schudde haar hoofd en nam de doek blozend aan. ‘Nee, dank je. Ik ga even douchen en… en dan ga ik slapen. Ik denk dat het door de jetlag komt… dat ik me zo heb laten gaan… Denk je niet?’

Hij vloekte opnieuw. ‘Zo gemakkelijk wil ik er niet vanaf komen, Sabrina. Ik verdien een vreselijke straf voor wat ik heb gedaan.’

Ze beet op haar onderlip. Met afgewende blik zei ze, zo zacht dat het bijna niet te horen was. ‘Ik wilde het net zo graag.’

‘Nee,’ zei hij. ‘Dat is niet helemaal waar.’ En met een zucht liep hij de kamer uit.





Hoofdstuk 8





Ze stapte uit bed, het laken als bedekking om haar heen geslagen, en begon haar kledingstukken te verzamelen die her en der verspreid over de vloer lagen. Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Ze kon de jetlag de schuld geven of de wijn die ze bij het eten had gedronken, maar diep vanbinnen wist ze precies waarom ze hem niet had afgewezen. Ze verlangde naar hem. Zo simpel was het.

Was dat verkeerd? Natuurlijk niet. Het was naïef en hopeloos ouderwets om te vinden dat je alleen seks mocht hebben met iemand van wie je hield. En ze hield niet van Mario. Ze vond hem niet eens aardig! En toch… er was iets aan hem wat een onweerstaanbare aantrekkingskracht op haar uitoefende. Als vuur op insecten. Dat ze te dichtbij was gekomen en dus haar vingers had gebrand, kon ze alleen zichzelf verwijten.

Ze ging even bij Molly kijken en liep daarna naar de badkamer grenzend aan haar eigen kamer. Nadat ze had gedoucht, kroop ze in bed. Ze vroeg zich af of Mario zijn palazzo had verlaten om elders zijn heil te zoeken. In gedachten zag ze hem voor zich met het blonde supermodel met wie de bladen hem een aantal keer hadden gesignaleerd. Er bestond geen twijfel dat die blondine niet zou huilen als hij bij haar naar binnen ging, noch zou ze blozen als ze zijn naakte lichaam in volle glorie zag.

Haar gedachtestroom werd onderbroken door zacht geklop op de deur. ‘J-ja?’ vroeg ze onzeker.

‘Sabrina, ik ben het.’ Hoorde ze Mario zeggen. ‘Mag ik binnenkomen?’

‘Eh… ja.’ Ze ging rechtop in bed zitten.

Aan zijn vochtige haar te zien, had ook hij gedoucht. Hij droeg echter geen nachtkleding, maar was gekleed in een spijkerbroek en T-shirt. Ze kon zich hem ook niet voorstellen in een ouderwetse pyjama.

Hij keek haar een moment zwijgend aan. ‘Hoe voel je je?’ vroeg hij toen.

Ze voelde dat ze weer begon te blozen door zijn indringende blik. ‘Ik voel me prima.’

Hij liep naar het bed en ging op de rand zitten. Daarna keek hij haar weer aan. Ze zag een frons op zijn gezicht verschijnen. ‘Waarom ben je niet voor jezelf opgekomen in die zaak met Roebourne?’ vroeg hij.