De Marcolini broers 02(37)

‘Ik wil het beste voor Molly.’ Met enige moeite zorgde ze ervoor dat haar gezicht haar ware emoties niet verraadde.

‘Mooi,’ zei hij met een zucht. ‘Dat is dan geregeld.’

Er viel opnieuw een stilte, terwijl hij terugliep naar het bed en weer bij haar kwam zitten. Even raakte hij haar wang aan en keek haar daarbij diep in de ogen.

Ze hoopte vurig dat hij niet zag wat ze zo wanhopig voor hem verborgen probeerde te houden. Pas geleden nog had hij duidelijk gemaakt dat hij geen liefdesverklaringen van haar wilde. Op dat moment was er ook nog geen sprake van liefde geweest… Hoe had dit zo snel kunnen veranderen?

‘Het spijt me dat ik je pijn heb gedaan,’ zei hij met diepe basstem. ‘Ik zal mijn best doen het goed te maken.’

‘Je hoeft niets te doen, Mario,’ zei ze. En in gedachten voegde ze eraan toe: ‘Houd alleen maar van me, want volgens mij word ik verliefd op je.’

Hij boog zich naar haar toe en plaatste een kus op haar voorhoofd. ‘Buona notte, Sabrina.’

Ze wachtte met ingehouden adem tot hij de kamer had verlaten en de deur achter zich had dichtgetrokken.

Hoe had ze zo stom kunnen zijn?



Gedurende de dagen die volgden, merkte ze dat Giovanna vriendelijker tegen haar werd. Klaarblijkelijk had Mario zijn verhaal over Sabrina als geldwolf gerectificeerd tegen de huishoudster. De oudere vrouw had haar zelfs geholpen met haar Italiaans met weinig succes overigens.

Mario zag ze echter niet veel meer. Alleen ’s ochtends als ze Molly uit bed haalde en ’s avonds laat als hij terugkwam van zijn werk, zagen ze elkaar kort. Tijdens deze ontmoetingen informeerde hij altijd beleefd hoe haar dag was geweest en hoe het met Molly ging, maar echt persoonlijk was hij nooit. Het leek alsof hij een muur om zich heen had opgetrokken, waar zij buiten moest blijven. Alles – het late uur waarop hij thuiskwam, zijn warrige uiterlijk en zijn beleefde formele houding – leek erop te wijzen dat hij een minnares had.

Regelmatig berispte ze zichzelf dat ze toch voor hem was gevallen. Ze had zich het hoofd op hol laten brengen door die ene mislukte vrijpartij, terwijl hij er waarschijnlijk allang niet meer aan dacht.

Op een vrijdagmiddag, terwijl Molly lag te slapen, kwam Giovanna naar haar toe met de mededeling dat er een zending voor haar was afgeleverd. ‘Het is van Signore Marcolini,’ zei de huishoudster. ‘Ik denk dat u het prachtig zult vinden.’

Sabrina deed verbaasd een stap opzij, terwijl de koerier de ene na de andere tas naar binnen bracht. De tassen zaten vol met de meest exclusieve kleding die ze ooit had gezien. Hij had aan alles gedacht. Naast een breed scala aan chique truitjes en rokken, waren er ook avondjurken, schoenen, handtassen en een paar luxe lingeriesetjes.

Toen de koerier weg was, liet ze bewonderend de zijdezachte stoffen door haar vingers glijden. Ze vroeg zich af wie hem had geholpen bij het uitzoeken van al deze prachtige dingen. Ondanks het feit dat ze hem dankbaar was voor het mooie geschenk, kon ze de gedachte niet van zich afschudden dat hij haar probeerde te transformeren tot iemand die zie niet was. Naast hem hoorde een stijlvolle elegante echtgenote, en niet een vrouw in ouderwetse schoenen en kleding uit een warenhuis. Het maakte dat ze zich onbetekenend voelde, een grijze muis.

‘Signore Marcolini is vanavond vroeg thuis,’ zei Giovanna toen Sabrina een tijdje later de salon in kwam met Molly in haar armen. ‘Hij belde net dat hij op tijd is voor het avondeten.’

Even voelde ze een steek van teleurstelling dat hij haar niet persoonlijk had gebeld om dat te vertellen, maar ze schoof haar ergernis snel opzij. ‘Dat is fijn,’ zei ze. ‘Zal ik je helpen met het eten?’

Gechoqueerd keek Giovanna haar aan. ‘No, no, no, ik ben de huishoudster… U bent zijn echtgenote, sì?’

Sabrina bukte en legde Molly op het kleed. Het meisje begon meteen blij met haar beentjes te trappelen. ‘Je weet best dat ik alleen op papier zijn echtgenote ben,’ verzuchtte ze. ‘We slapen niet eens in dezelfde kamer.’

Giovanna knielde bij Molly en kietelde haar onder haar kinnetje. ‘U bent zijn vrouw, Signora Marcolini,’ zei ze. Ze bleef naar de baby kijken. ‘Hij beseft het alleen nog niet.’

Sabrina zweeg even. ‘Ik denk dat hij een minnares heeft,’ zei ze toen. Ze probeerde niet te huilen.

De huishoudster stond op. ‘Rijke Italianen hebben bijna allemaal een minnares,’ zei ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Dat betekent niets.’

‘Maar voor mij betekent het wel wat,’ protesteerde Sabrina. ‘Ik wil hem niet met iemand anders delen.’

‘Misschien zou u hem niet hoeven delen als u zelf in zijn behoeften zou voorzien,’ merkte Giovanna op.