De Marcolini broers 02(30)

Ze keek hem vuil aan. ‘Ik kan het niet uitstaan als mannen denken dat ze hun vrouw kunnen temmen.’

‘Ah, maar jij bent niet echt mijn vrouw, toch, Sabrina?’ zei hij. ‘Maar misschien zou je dat wel willen, sì?’ Een rijke man, een paradijselijke levensstijl en als bonus, een baby!’

‘Ik kan niets ergers bedenken dan aan jou vast te zitten.’

Er verscheen een uitdagende blik in zijn ogen. ‘Je speelt het heel slim,’ zei hij. ‘Waarschijnlijk heb je dit al eerder gedaan, maar aan mij zul je een harde dobber hebben, dame. Ik weet precies wat je wilt en hoe ver je bereid bent daarvoor te gaan. Maar ik laat me niet manipuleren. Nog even en je gaat me wijsmaken dat je verliefd op me bent en nooit meer bij me weg wilt.’

‘In je dromen!’ beet ze hem toe.

Hij lachte stilletjes. Daar hield hij wel van, een vrouw die niet bang was hem van repliek te dienen. Het getuigde van een zekere moed en intelligentie. Sabrina’s vurige aard beviel hem wel, gewend als hij was nooit enig tegengas te krijgen van de vrouwen in zijn leven. Ze was een leeuwin, en hij wilde haar temmen tot ze spinnend in zijn armen zou liggen. Ze zou zich aan hem geven omdat hij de enige man was die haar kon bevredigen.

En dat hij dat kon, daar twijfelde hij geen moment aan. Hij had het gevoeld tijdens hun kus. Nooit eerder had hij zo’n vuur gevoeld bij een vrouw. Toen ze hem aanraakte – al was hij nog volledig gekleed geweest – was het alsof haar handen hem brandmerkten. En hij zag dat ook zij nauwelijks tot bedaren was gekomen. De geringste aanraking zou alle passie direct doen herleven.

‘Ik ga nog een paar uurtjes slapen,’ zei hij. ‘Weet je zeker dat je niet bij me wilt komen liggen?’ De hooghartige blik die ze hem daarop toewierp, wond hem meer op dan haar instemming ooit had kunnen doen. Vandaag was de dag dat ze officieel zijn vrouw zou worden. En hij was er zeker van dat het niet lang zou duren voor ze dat zouden bezegelen.





Hoofdstuk 7





De huwelijksvoltrekking was precies zoals Sabrina had gevreesd. Een ongeïnteresseerde ambtenaar leidde de uitwisseling van de geloften, handtekeningen werden gezet en voor ze het wist stonden ze weer buiten. Het geheel had minder tijd in beslag genomen dan het een echte bruid zou hebben gekost om naar het altaar te lopen.

Het enige wat indruk maakte was toen Mario toestemming kreeg zijn bruid te kussen. Ze had geprobeerd zich op dat moment voor te bereiden, maar toen hij haar kuste leek ze opnieuw te smelten in zijn armen. De kus was kort, maar daarom niet minder intens. Mario brak de kus eerder af dan zij zou hebben gedaan, en ze vroeg zich af of hij wist dat ze heimelijk naar meer verlangde.

Het was een onmogelijke opgave om te bepalen wat hij dacht. Uit zijn gezicht viel niets af te lezen. Het feit dat ze zojuist elkaar het jawoord hadden gegeven, leek hem niets te doen. Sabrina moest toegeven dat zijn onverschilligheid haar kwetste.

Buiten stond een horde journalisten hen op te wachten, maar Mario had een beveiligingsteam ingehuurd om de pers op afstand te houden. Ze konden echter niet voorkomen dat er een paar foto’s werden genomen. Sabrina was blij dat ze iets leuks had aangetrokken. Ze droeg een lichtroze mantelpakje met een parelketting die van haar oma was geweest. Ze had haar haren in een eenvoudige maar elegante knot opgestoken en zich extra zorgvuldig opgemaakt. Al met al had ze zich goed geschikt naar haar nieuwe rol als miljonairsvrouw.

Na de voltrekking was er geen receptie. Er was ook geen champagne of zelfs maar een bruidsboeket. In plaats daarvan werden ze met enige haast door Mario’s chauffeur de auto in geholpen en direct naar het vliegveld gereden.

Molly had gelukkig niets van het hele gebeuren meegekregen. Ze werd pas wakker toen Sabrina haar uit haar wiegje tilde om door de beveiligingspoortjes te lopen.

Zonder verder oponthoud werden ze naar het privévliegtuig geleid. Na een korte controle van het toestel, stegen ze op met als eindbestemming Rome.

Sabrina was blij met de afleiding die het verzorgen van Molly bood, zodat ze niet hoefde te denken aan de zwijgende man naast haar. Ze kon echter niet voorkomen dat ze zich pijnlijk bewust bleef van zijn aanwezigheid. Hij hoefde maar een bladzijde om te slaan van het document waarin hij verdiept was, of de zenuwen gierden door haar keel.

Maar na een tijdje begonnen de stress en emoties van de dag hun tol te eisen. Toen Molly veilig sliep in het hangwiegje tussen hun stoelen, besloot ze even een dutje te doen.



Mario keek omlaag naar de vrouw die met haar hoofd tegen zijn schouder lag te slapen en ademde haar geur diep in. Ze rook naar lente, een subtiele geur van bloemen en jasmijn. Het leidde hem ongewild af van het document dat op zijn schoot lag. Hij keek naar haar kleine handen die op zijn bovenbeen rustten en bedacht dat hij zo snel mogelijk die ringen moest regelen zodat hun huwelijk geloofwaardiger zou zijn.