De Marcolini broers 02(29)

Ze nam even de tijd om haar frustratie te verbergen en keek toen weer op. ‘Het was maar een kus, Mario,’ zei ze. ‘En daar zou het bij zijn gebleven.’

‘Misschien,’ zei hij. ‘Maar mocht je toch liever bij mij in bed slapen dan op de bank, dan moet je het me laten weten.’

Het irriteerde haar mateloos dat hij zo weinig onder de indruk leek van wat er zojuist was gebeurd. Hij leek helemaal niet op het punt te hebben gestaan zich te verliezen, zoals zij. In tegendeel, hij leek compleet op zijn gemak, alsof ze elkaar alleen een kus op de wang hadden gegeven.

Zelf voelde ze zich overdonderd door een wirwar aan emoties die geen van alle helder waren. Ze was niet verliefd op hem, dat niet, maar blijkbaar was ze ook niet zo immuun voor hem als ze had gedacht. Waarom was ze zo uit haar doen?

Misschien was die vraag toch niet zo moeilijk te beantwoorden. De woorden ‘betekenisloze seks’ leken op zijn voorhoofd geschreven. Vanaf hun allereerste ontmoeting, toen Laura hem aan haar had voorgesteld, had ze dat geweten. Ze wist het nog als de dag van gisteren.



‘Ik kan niet wachten om je voor te stellen aan Rics getuige, Mario Marcolini,’ had Laura met een twinkeling in haar ogen gezegd. Ze speldde haar sluier vast en bekeek zichzelf in de spiegel. ‘Ik weet zeker dat jullie het goed met elkaar kunnen vinden.’

Sabrina rolde met haar ogen, terwijl ze haar vriendin een speldje aanreikte. ‘Je wilt me toch niet koppelen, hoop ik?’ vroeg ze meewarig. ‘Je weet dat ik daar niet van houd.’

Laura keek haar met een quasi-onschuldige blik aan. ‘Zoiets zou ik nóóit doen,’ zei ze. ‘Maar Mario is wel een goede vangst. Hij is steenrijk en nu hij wat ouder wordt, zal hij vast niet lang meer de playboy willen uithangen en op zoek gaan naar wat meer vastigheid. Je bent de perfecte vrouw voor hem. Tegenpolen trekken elkaar nou eenmaal aan. Hij is een man van de wereld, terwijl jij heel honkvast bent. Hij is vrij cynisch, maar jij bent juist goedgelovig en onschuldig. Ik zweer je, het is de perfecte combinatie.’

Sabrina trok een gezicht. ‘Je hoeft me er niet steeds aan te herinneren hoe onervaren ik ben.’

Haar vriendin wierp haar een liefdevolle glimlach toe. ‘Je moet niet zo hard zijn voor jezelf. Niet iedere man is op zoek naar een diva. Ric vond het fantastisch dat hij mijn eerste minnaar was. Ik ben zo blij dat ik heb gewacht. Ik weet dat het heel ouderwets overkomt, maar ik was er gewoon niet aan toe totdat ik hem ontmoette. Hij zei dat mijn maagdelijkheid het grootste geschenk was dat ik hem had kunnen geven.’



Met een schok landde Sabrina weer in het hier en nu. Mario keek haar met die cynische blik van hem aan. Waarschijnlijk bekokstoofde hij een plannetje om haar zo snel mogelijk in zijn bed te krijgen.

Ze besloot alle voorzichtigheid te laten varen. ‘Als je wilt dat ik in alle opzichten je vrouw wordt,’ zei ze. ‘Dan zul je ervoor moeten betalen.’

Met een demonstratief gebaar pakte hij zijn portemonnee uit de binnenzak van zijn jasje. Hij nam er een dikke bundel bankbiljetten uit die hij uitwaaierde over de koffietafel. ‘Ik neem aan dat dit wel genoeg is voor daarnet?’ vroeg hij. ‘Ik heb genoten van de show en kan niet wachten op het vervolg.’

Woedend keek ze hem aan. ‘Je denkt echt dat alles te koop is, hè?’

‘Dat denk ik niet, dat wéét ik,’ zei hij. ‘En jij, mijn kleine geldwolf, hebt dat zojuist bewezen.’

Wanhopig zocht ze naar een passend antwoord, maar voor ze haar mond kon opendoen, had hij zich al omgedraaid en was de kamer uit gelopen.



De bank bleek best comfortabel. Tegen haar eigen verwachting in viel ze vrij snel in slaap. Naast haar stond de reiswieg met Molly erin. Het meisje maakte af en toe wat geluidjes maar sliep door tot vier uur de volgende ochtend, toen ze wakker werd en begon te dreinen. Zodra duidelijk werd dat Molly niet meer zou gaan slapen, deed Sabrina het licht aan om haar te voeden en te verschonen. Daarna legde ze de baby weer terug. Langzaam schommelde ze de wieg heen en weer.

De deur van de hotelkamer ging open en Mario kwam binnen. Hij had nog steeds dezelfde kleren aan, maar zijn overhemd hing uit zijn broek. Zijn haren zagen eruit alsof hij geprobeerd had ze met zijn vingers in model te brengen. Hij had wallen onder zijn ogen, maar de duivelse gloed was er niet minder om. ‘Heb je op me gewacht, Sabrina?’ vroeg hij.

Ze rolde geïrriteerd met haar ogen. ‘Ik snap waarom je de grootste suite van het hotel hebt geboekt. Anders is er niet genoeg ruimte voor je ego.’

Lachend maakte hij de bovenste knoopjes van zijn overhemd los. ‘En ik snap dat getrouwd zijn met jou best leuk zou kunnen worden. Het zal een hele klus worden om je de mond te snoeren.’