De Hoeders Van Het Verbond(139)

Als ze de zware, stalen deur van het gewelf opent, gaat er een diffuus licht aan.

'Als Esteban in de gaten heeft waar ik mee bezig ben, dan zullen we dat nu merken', zegt ze. Ik hink het gewelf binnen.

De ruimte is wit en doet denken aan een operatiekamer. Alles is steriel en koel. In een hoek ruist de airconditioning. Midden in de ruimte staat een stalen tafel met dikke glasplaten.

Beatriz loopt voor me uit naar de tafel. Ik hink achter haar aan. De rubberen doppen van de krukken piepen op de tegelvloer.

Onder de centimeterdikke glasplaten, tussen gevoelige instrumenten die de temperatuur en de vochtigheid meten, liggen zes papyrusrollen.

Op verschillende plekken is de papyrus verkruimeld.

'Dit zijn de boeken van Mozes', zegt Beatriz.

Eerbiedig buig ik me over de glasplaten en staar naar de groezelige papyrus met de onbegrijpelijke schrifttekens.

De Conservator trommelt met zijn vingers tegen het glas.

'Voor het Vaticaan is het wel prettig dat ze hier worden bewaakt, ver weg van al die snuffelaars en ontrouwe medewerkers die de waarheid zouden kunnen onthullen. Het Vaticaan betaalt de familie Rodriquez al vijfhonderd jaar vorstelijk om op de rollen te passen.'



2

Terwijl de Conservator en ik in de donkere cel spraken over Mozes, heeft Beatriz de papyrusrollen klaargemaakt voor transport.

Ze pakt ze in precies passende zijden foedralen. Onder de stalen tafel met de dikke glazen platen heeft ze een gepolsterde aluminium koffer verstopt met zes speciale vakken. Voorzichtig legt ze de zes rollen in de met schuimplastic gevulde vakken.

De aluminium koffer is niet te zwaar voor de Conservator. We verlaten het gewelf, sluiten de deur en haasten ons door de dienstingang, buiten het bereik van de bewakingscamera. Via een trap aan de achterkant komen we weer in de kelder, waar het risico om iemand tegen te komen minimaal is. Beatriz loopt voorop en zorgt met haar zaklantaarn voor licht. Achter haar komt de Conservator met de aluminium koffer. Ik hink achteraan.

Weer lopen we door het labyrint van nauwe gangen. Ik heb geen idee of we hier al eerder zijn geweest. Het is donker in het netwerk van kruisende wegen en de ene gang is moeilijk te onderscheiden van de andere. Toch weet Beatriz de weg. Als ze een ijzeren deur opent, die knarst als een rekwisiet op een filmset, bevinden we ons in een onderaardse garage die wordt verlicht door fel tl-licht.

'Esteban heeft deze garage in de jaren zeventig laten bouwen', legt Beatriz uit. 'Daarvoor was het een voorraadkelder.'

Ze opent de achterklep van een rood bestelbusje met een Coca-Cola-logo op de zijkanten. In de laadruimte staan twee stevige houten kisten - een grote, langwerpige en een kleine vierkante. De Conservator legt de aluminium koffer met de papyrusmanuscripten in de kleinste en duwt er bolletjesplastic en houtwol omheen.

In de langwerpige kist is net voldoende ruimte voor de mummie.

Ik zet mijn ene kruk tegen de garagemuur. Als ik moet helpen met dragen, heb ik een vrije hand nodig.



3

Vanuit de garage doorkruisen we opnieuw een onderaardse doolhof van gangen. Ditmaal gaan we naar de westkant van het paleis. Als we rechts door een bordeauxrode metalen deur gaan, herken ik de gerenoveerde gang naar het mausoleum.

Eigenlijk loopt het makkelijker met één kruk. Ik vraag me af waarom ik de hele tijd met twee krukken heb gelopen. De artsen in Italië hebben niet gezegd hoelang ik met krukken moest lopen. De Noorse arts die het gips heeft vervangen door bandages heeft het helemaal niet over krukken gehad. Had ik ze allang weg kunnen doen? Dit is zo verdomd typerend voor mij.

We blijven voor de deur met de veiligheidssluis staan, een verdieping onder het mausoleum. Hier is geen camerabewaking, en in de sluis evenmin. Beatriz toetst een code in. Eenmaal in de sluis moeten we, voordat Beatriz in de irisscanner kan kijken en haar codes kan intoetsen, wachten tot de deur achter ons in het slot valt. De deur gaat open.

We lopen de trap op naar de achterste kamer van het mausoleum.

'Oké', zegt Beatriz. Ze draait zich naar me om en haalt diep adem. 'Nu komt het erop aan.'

'Wat bedoel je?'

'Aangezien er twee camera's in het mausoleum zijn, hebben de bewakers altijd een beeld van de kist op hun scherm. Daarom, moeten we verbinding verbreken.'

'Is dat wel zo slim? Dan zullen we onszelf zeker verraden. Met een beetje geluk kijken ze niet op de monitoren.'

'Ze kijken, geloof me maar. Door de verbinding te verbreken, winnen we een paar minuten, omdat ze zullen denken dat ze met een technisch mankement te maken hebben. Een van hen zal van de centrale op de eerste verdieping in het paleis hierheen moeten komen om de camera te resetten. Als hij snel loopt, duurt dat vierenhalve minuut. Dan zal hij ontdekken dat de camera handmatig is uitgeschakeld en dat de kist weg is. Na vier minuten en vijftig seconden zal hij het generaal-alarm in werking stellen.'

'Generaal-alarm?'