De Dochter Van Mistral(206)

' "Dal Bolognese," ' las ze op klagende toon, ' "is een geliefde ontmoetingsplaats van ontluikende filmsterren, vrouwelijke schilders en meisjes die in de creatieve kunst werken." Verdraaid! Zie je wel! Ik ben ook aan het ontluiken, hoor! Dat zal niemand me tegenspreken. Maar ik heb hier nog niemand gezien behalve de ober en zijn helper. Geen enkel ander creatief kunstzinnig meisje; overigens ben ik daar ook niet in geïnteresseerd.'

'Doe niet zo gek en lees door, Harold,' commandeerde Ivy. 'Fauve keek net weer onze kant op.'

Harold boog haar mooie asblonde hoofd nog dichter over de dikke, rode gids en las snel door terwijl de meisjes heel geconcentreerd aten; ze keken niet rond en merkten ook niet dat hun tafel in het middelpunt van de belangstelling stond van iedereen die in het restaurant aanwezig was. Had Rome ooit zoiets gezien? Vijf godinnen, ongetwijfeld Amerikaans, met alleen maar oog voor elkaar en een of ander boek! Waren ze soms afkomstig uit een nieuwe religieuze orde? Zou het een stel lesbiennes zijn? En die onvoorstelbaar lange met dat krankzinnige korte vlashaar ... was dat de nieuwste mode, vroegen de vrouwen van Rome zich angstig af. Als dat zo was, dan hadden ze een slechte tijd voor de boeg, want alleen een grote schoonheid kon met zulk kort geknipt haar nog indruk maken. Ja, dachten ze,' Yankees, go home!’





'Ze bespioneren ons, ik voel het,' zei Fauve en ging enigszins verlegen rechtop zitten.

'O, nee; ze gaan helemaal in die gids op, als alle goede toeristen. Het lijkt me een aardig groepje ernstige meisjes,' zei Eric.

Na de eerste minuten vol wilde opwinding waarin hij en Fauve te verrast en van streek waren geweest om iets samenhangends uit te brengen, voelde hij nu een totaal onverwachte verlegenheid die hem bijna verlamde. Ze was een vrouw geworden, een zelfbeheerste, ervaren, prachtige vrouw die haar eigen leven leidde. Wat was er met Fauve gebeurd? Ze zag er zo ... zo zakelijk uit in haar mannelijk gesneden zwarte kasjmier blazer, haar grijs flanellen rok, haar dure schoenen met lage hakken en haar onberispelijk witzijden blouse.

Alleen een geruite sjaal herinnerde hem aan de verrukkelijke dwaze manier waarop ze zich vroeger kleedde, maar zelfs die ruit was in gedekte kleuren grijs en roestbruin. Maar in deze ernstige kleding kwam haar schoonheid nog meer tot zijn recht. Haar hoofd was net een verrassende grote bloem die op een prachtige stengel zat. Ze leek zoveel meer volwassen dan dat stelletje mooie meisjes dat haar omringde. Geen wonder dat ze nooit op zijn laatste brief had geantwoord ... ze was niet meer dezelfde aan wie hij geschreven had.

'Wat doe jij in Rome?' vroeg Fauve bedaard.

'Ik ben deelgenoot in een architectenbureau in Avignon en ik ben hier voor een conferentie op woongebied. Die begint pas over een paar dagen, maar ik ben al vroeg gekomen. Een architect moet eigenlijk eens per jaar een bezoek aan Rome brengen, wat zijn esthetische theorieën ook zijn. Vind je niet?'

'Ja, natuurlijk, met al die ruïnes ...'

'Niet alleen dat, er zijn zo veel gebouwen uit zo veel tijdperken die nog in prima conditie zijn,' merkte Eric zonder enig lachje op.

Hij heeft onze ruïnes vergeten, dacht Fauve en voelde zich ellendig. Geen wonder dat hij nooit op mijn laatste brief heeft geantwoord. Maar wat had ze eigenlijk verwacht? Ze had aan een twintig jaar oude, enthousiaste, impulsieve jongeman geschreven die verliefd was op aquaducten en Fauve Lunel, maar hij was nu zo volwassen, helemaal een man. Zijn haar was nog even opstandig en hij had nog die lok die ze zo vaak had gestreeld, zijn onderlip was nog even vol en ze kon haar ogen nog steeds niet afhouden van het kuiltje daar middenin, maar hij sprak zo zelfverzekerd en gemakkelijk dat het een afstand tussen hen schiep. Zijn knappe uiterlijk was nu zo uitgesproken, bijna intimiderend.

'Wat een toeval dat we vandaag allebei naar dit restaurant kwamen,' zei ze.

'Tja, dat soort dingen gebeurt in Rome,' antwoordde Eric nonchalant.

'Waar alle wegen heen leiden?' vroeg Fauve en besefte opeens dat ze bezig waren een keurig gesprek te voeren. En wat bedoelde hij met 'dat soort dingen'? Was het niet méér dan een soort ding?

'Fauve ...' begon Eric toen een stem hem in de rede viel. Ivy dook naast hun tafeltje op.

'Sorry, Fauve, neem me niet kwalijk dat ik je gesprek met je vriend stoor, maar wij dachten dat het het beste was om met z'n allen een van die bussen met een glazen dak te nemen, met een Engelssprekende gids. We hebben maar één vrije middag hier.' Ivy had het exemplaar van Fielding onder haar arm.

'Dit is Ivy Columbo, Eric,' zei Fauve en keek Ivy woedend aan. 'Eric Avigdor.'

'Wat een goed plan, juffrouw Columbo,' zei Eric snel. 'Er is ook een Rome-bij-nacht rondrit. Tenzij u te moe bent na deze middagtour.'

'O, nee, we zijn allemaal veel te opgewonden om te kunnen slapen. Als jij dus klaar bent, Fauve, dan willen we graag gaan. Niemand heeft erg veel honger.'