De Dochter Van Mistral(202)

'Ik wilde alleen zeker weten dat mijn struiken alle ruimte kregen die ze nodig hadden om hun wortels goed te kunnen ontwikkelen, en al het voedsel onder in de gaten om ze de eerstvolgende honderd jaar te helpen groeien.'

'Ja, en wat zou je denken van al die nachten dat jij zo nodig moest wieden en ik de zaklantaarn moest vasthouden om je bij te lichten, zodat je zag wat je deed? Noem je dat normaal?'

'Als je alleen maar weekends kunt werken, dan moet je elke minuut daarvan gebruiken,' zei Maggy rustig.

'En vorige herfst dan, toen je zes dagen lang bezig was alles te bedekken met een tien centimeter dikke laag gedroogde koemest? Je stond er tot aan je ellebogen toe in!'

'Als je in de herfst je tuin naar bed brengt, lieve jongen,' zei Maggy en keek geleerd, 'dan wuif je hem niet zo maar goedenacht, nee, dan stop je hem in ... je bedekt hem met mest en stro! Volgend jaar word ik beloond als alles begint te bloeien. Tuinieren heeft me geduld geleerd. Je zou het fijn moeten vinden.'

'Ik ben verrukt. Het is een hele nieuwe Maggy, de koningin van de tuinschuur. Ik heb zo'n idee dat je het dubbele van je eigen gewicht zou kunnen dragen als het maar natte aarde in een bloempot is. Maar wat ik niet begrijp is waarom je zo vastbesloten bent morgen naar kantoor te gaan. Wat doet het er toe of Fauve er niet is? Het onderbreekt ons weekend,' mopperde hij terwijl hij opeens weer wist wat er mis was de volgende dag; hij was het vergeten.

'Lieveling, je hoeft pas 's avonds weer terug te rijden en dan wacht ik hier al op je, maar ik vind het geen prettig idee dat er niemand is die toezicht houdt op het bureau.'

'Casey kan dat toch wel eens één dag doen! Je vertelt me altijd hoe betrouwbaar ze is, en dat haar oordeel zo juist is.'

'Toch is niet hetzelfde. Fauve heeft het allemaal in haar bloed. Als zij er niet is, moet ik er zijn,' zei Maggy.

'Altijd een Lunel aan het roer? "O, kapitein, mijn kapitein?" Bedoel je dat?'

'Lunel betekent iets en ik kan hen daar niet allemaal laten rondlopen zonder dat er iemand met gezag aanwezig is,' zei Maggy vastbesloten.

'Nou, je zult het wel het beste weten. Om je de waarheid te zeggen heb ik nooit zo hard geloofd dat je je werkelijk aan je plan zou houden om hier lange weekends door te brengen... Ik mag niet klagen.'

'Nee, dat mag je zeker niet,' zei Maggy en dacht eraan hoe snel ze die weekends van vier dagen, het hele jaar door, was gaan haten. Toen besteedde ze weer al haar aandacht aan het grafiekpapier.

In de tijd dat Darcy dit huis had gekocht, had zijn plan voor hun toekomstig leven een ideale combinatie van werk en vrije tijd geleken. Maar na een paar maanden had ze beseft dat ze niet geschapen was voor vier dagen ontspannen leven op het land, en dat elke week. Maggy nam lessen in golf en tennis en verafschuwde elke minuut ervan. Ze bereidde veel te uitvoerige lunches en diners en keek vol hoop onder de bedden naar stof dat er niet lag; en toen was die uitdaging om te gaan tuinieren begonnen en dat had haar iets gegeven waar ze haar energie aan kwijt kon.

Als het niet om dat tuinieren geweest was ... Ze kon bijna begrijpen hoe de hertog van Windsor, toen hij niet meer voor monarch kon spelen, in staat was geweest zijn jaren te vullen met het scheppen van een prachtige tuin. Het bleef immers alleen maar iets dat echt werken verving, althans voor zover het haar betrof. Het was niet genoeg, zelfs niet in de groeiperiode, en van eind oktober tot eind maart - als de tuin sliep - kon ze alleen maar plannen maken voor de volgende lente. Maggy zou Darcy hebben moeten vertellen dat het plan niet goed uitviel, dat ze zich ongelukkig voelde als ze niet werkte, dat ze nog niet klaar was voor dit halve-pensioenleventje, maar Fauve was er ook nog en zij moest voorbereid worden om de leiding van het bureau in zijn geheel over te nemen wanneer de zaak in haar handen zou overgaan.

Sinds een onopvallend begin in 1931 was het Bureau Lunel steeds gegroeid en gegroeid. John Robert Powers had zijn onderneming in 1948 gesloten en zelfs na de opbloei die Eileen en Jerry Ford nu beleefden, bleef Lunel het grootste en bekendste modellenbureau ter wereld. Maar modellenbureaus zijn wat hun succes betreft, afhankelijk van de mensen die ze leiden, en dus dwong Maggy zichzelf om vrijdagen en maandagen op de boerderij te blijven, net zo hard als ze zich dwong om de beslissingen die Fauve op die dagen nam, te accepteren. Ze vond dat ze Fauve de vrijheid moest geven om de zaak op haar manier te leiden, fouten te maken en daarvan te leren.

En het plan was goed uitgevallen. Te goed, moest Maggy droevig zelf toegeven. Je kunt niet eens half afstand doen, dacht ze en besefte dat die wetenschap nu te laat kwam. Fauve had het recht verdiend om macht uit te oefenen en als Maggy probeerde weer iets van die macht weg te knabbelen, trachtte die weer tot zich te trekken, dan zou ze de bekwame zakenvrouw vol zelfvertrouwen die Fauve geworden was, ondermijnen.